Παει καιρός που η ''κόκκινη πλατεία'' βυθίζεται στην μοναξιά..
Κι αυτά τα χιόνια,που τόσο αναπάντεχα την πνίξαν,δεν λεν να λιώσουν με τίποτα...
Ας είναι....
Σαν πεισματάρικο σκυλί ξεβολέυομαι και τραβιέμαι κατα κεί...
Να της κάνω παρέα..
Όπως εκείνο το κατάλευκο βράδυ της φωτογραφίας...
Τότε έκανε κρύο...Τώρα κοντεύει τους σαράντα ο υδράργυρος...
Και τι άλλαξε...;
Μόνάχα ο καιρός...κι ο χρόνος τραβήχτηκε μπροστά....
ϊδια μοναξιά...
Ίδια ησυχία στην κόκκινη πλατεία...

Αν είχε στόμα σίγουρα θα παραπονιόταν...
Το ξέρω....
Έχει το δικαίωμα...Έχει ακούσει υπομονετικά άπειρες φορές τα δικά μας παράπονα...
Και θα τα ξανάκουγε με ζήλο,χίλιες και άλλες τόσες φορές...


Γιαυτό και εγώ την επισκεπτομαι απόψε...
Με ένα τσιγάρο για παρέα...Με την ελπίδα πως πολύ σύντομα ανήσυχες λέξεις θα αρχίσουν πάλι να μπερδέυονται μεταξύ τους,και να σχηματίζουν επικίνδυνες προτάσεις...

Εγώ το έκανα το χρέος μου....
Περιμένω ανταπόκριση....


geo12