Λίγα θυμάμαι τελικά...

Θυμάμαι…
Που δεν μπορούσες να διακρίνεις ποιο είναι το τέλος και ποια η αρχή.
Μα κι έτσι μερικές φορές τα κατάφερνες και μας μπέρδευες όλους.
Θυμάμαι…
Πως ο τελευταίος χρόνος για σένα ήταν σαν να πέρασαν πάνω σου 2 χρονιές.
Μα μόνος σου κι αυτό το ξεπέρασες.
Θυμάμαι…
Που μου έλεγες τι νόημα έχει αν μπορείς να πετάξεις αν έχεις ξεχάσει ακόμα και να περπατάς.
Μα μόνο σου σε ουρανό δικό σου περπατούσες.
Θυμάμαι…
Ότι και πέρυσι κάπως έτσι ξεκίνησε, και σε βλέπω φοβισμένο.
Μα ξανά πρέπει να το αντέξεις, γιατί έτσι είναι.
Θυμάμαι…
Πως μερικές φορές πρέπει να ξεχνάς γιατί έτσι μόνο προχωράς και ατενίζεις το μέλλον.
Μα κι αυτό λίγες φορές περνά από το μυαλό σου.
Θυμάμαι…
Όσα όμορφα και άσχημα βρήκες στο διάβα σου.
Μα αλλιώτικος πολύ δεν μοιάζεις.
Θυμάμαι…
Πως κάποια στιγμή ξεθώριαζες και είχα ανησυχήσει.
Μα μερικές φορές ακόμα το νιώθω.
Θυμάμαι..

Θυμάμαι…
Πως σου είχε πει ότι μόνο αυτό μένει στο τέλος...
Μα εσύ πάντα μπέρδευες την αρχή με το τέλος…

-(σοφός)