''Χαλεπωτερον του αμαρτανειν εστιν το απελπιζειν.....''

''Στο τοιχος της ντροπης stencil απτο Banksy....''

Τι ειναι αυτο που κανει καποιον καλλιτεχνη,σπουδαίο ?
Σε ποιο ειδος τεχνης θα μου πεις,και θα εχεις και δικιο...
Ας πουμε στην τεχνη της ζωγραφικης....Ζωγραφικη σε καμβα,σε τοιχο,πανω σε ζωα....Οπουδηποτε...

Εψαχνα για χρονια να βρω εναν καλλιτεχνη που να προερχεται απο τη γεννια μου
και η κλαση και το ταλεντο του να φτανουν εκεινα των κλασσικων του ειδους....
Ματαια...Ειχα σχεδον πειστει οτι δεν βγαινουν πλεον τοσο χαρισματικοι ανθρωποι στην εποχη μας...

Ωσπου,,,Ωσπου ακουσα για τον Banksy....

Ο Banksy ειναι ο μεγαλυτερος και πιο γνωστος ''art terrorist'' σε ολο το κοσμο
Αποκαλειται graffiti artist,ενω ευθυνεται για εργα στο Bristol στο Λονδινο στη Νεα Υορκη
στα Βρεατανικο Μουσειο,στο Αμερικανικο Μουσειο,στο τειχος της ντροπης στη Παλαιστηνη,Στην περιοχη των zapatistas στο Mexico

Γεννημενος στο Bristol το 1974, ο κατα κοσμον Robert Banks, απο τα μεσα της δεκαετιας του 90 αρχισε να καταστρεφει τη μουνταδα των τοιχων με τις ευρυματικες εικονες του...

Εντυπωσιακο ειναι το γεγονος οτι κανενας δεν εχει δει ποτε το προσωπο του Banksy
(εικαζεται οτι ειναι o Robert Banks αλλα κανενας δεν εχει δει τον Banksy να
δημιουργει μπροστα του)

Τα θεμετα του καυστικα και ριζοσπαστικα...Οι ιδεες,και ο τροπος με τον οποιο ο Banksy
αντικρυζει και αποτυπωνει τον κοσμο,σε παραπεμπουν να σκιαγραφησεις το προφιλ ενος ευφυεστατου καλλιτεχνη...
Οσο για την τεχνη του graffiti,αδιαμφισβητητα ο Banksy πηρε το street arting και το ανεβασε σε τελειως αλλο επιπεδο...
Αδυναμια του η τεχνικη του stencil(προσχεδιο σε χαρτονι,το ακουμπας στο τοιχο,ψεκαζεις με το σπρευ και ετοιμος...)
Ετσι μεσα σε πολυ λιγο χρονο ο Banksy ολοκληρωνει τα εργα του χωρις να δωσει και ιδιαιτερο στοχο

Ποντικοι,αστυνομια,τραπεζες,αγαπη,περιβαλλον,ανθρωπινα δικαιωματα,guantanamo,ειναι μερικες απο τις εννοιες
που ο Banksy ψεκασε με τα σπρευ του και αλλαξε ριζικα το τροπο που τις αντικρυζουμε

Σημαντικοτεροι χωροι και ατομα που στιγματιστηκαν απτο τον χαρισματικο street artist ειναι

Το Βρετανικο Μουσειο στο οποιο,αν εχει το θεο του!!,
κολλησε πανω σε προιστορικη τοιχογραφια διπλα στα ελαφια και τους sapiens κυνηγους
ενα ανθρωπακι να σερνει ενα καροτσι σουπερ μαρκετ!!!Το καλυτερο ειναι οτι οι υπευθυνοι του Μουσειου το αντιληφθηκαν μετα απο αρκετες ημερες

Σε τεσσερα μουσεια της Νεας Υορκης

''Το τειχος της ντροπης''

Βρετανικο Μουσειο

Το 2006 αντικατεστησε περιπου 500 αντιτυπα του cd της PAris Hilton σε περιπου 48 cdadika της Αγγλιας με
cd που ειχαν την υπογραφη του και τραγουδια μιξαρισμενα απο τον Danger Mouse

DisneyLand theme park-California

Στην περιοχη Chiapas των zapatistas-Mexico οπου οι ιδιοι οι ιθαγενεις του ζητησαν να κανει stencil πανω στα αρχαια μνημεια τους

London Zoo

Bristol Zoo

και αλλα...

Κυριες και κυριοι.....
....Ο Banksy









geo12

12/12/2007

θα μοιαζει αραγε με αχαρη ευχητηρια καρτα...?

ακομα κι αν ειναι ετσι, θα μπορουσα να τη στειλω στον εαυτο μου....?


Θα προτιμουσα να το θυμαμαι σαν μικρο ονειροκουτι...
Σαν κι αυτο που κραταν κρυφα με στοργη τα μικρα παιδια
και εκεινοι που καποιοι τους λενε τρελους...
Και κρυβουν μεσα του ολα τα ονειρατα...

Ναι ετσι θελω να το θυμαμαι....

Περνω λοιπον βαθεια ανασα
και με μιας φυσω ολα οσα εχω αναγκη στο μικρο μου κουτι...
Ολες τις ευχες...ολα τα θυμενα...

Ευχομαι...

Να μη χρειαστει ποτε να με κρατησουν για να σηκωθω...

Να καταφερω να τους μοιασω εστω και λιγο....

Να αντικρυζω μονο χαμογελα στα αγαπημενα προσωπα τους...

Να μην τριτωσει το κακο πανω απτο ριζικο μας....

Να χαρω το μεγαλωμα του σπορου της οικογενειας....

Να καταφερω να της δωσω πισω εστω και τα μισα απο αυτα που τοσο απλοχερα μου χαρισε....

Να με αξιωσει ο θεος να τη κρατησω κοντα μου,παντα ευτυχισμενη...την Χαρα της ψυχης μου...

Να χαρω και να κλαψω στο πλαι σας αδερφια...

Να χαρειτε και να κλαψετε στο πλαι μου αδερφια....

Να μην αδικησω ποτε κανενα...

Να μην ανεχτω να σκυψω ποτε το κεφαλι ρε....



Κλεινω αργα το κουτι....
Το κοιταζω για τελευταια φορα...
Το πεταω μακρυα....Mε ολη μου τη δυναμη....

Τα αφηνω να κανει το ταξιδι του...

Ξερω πως θα γυρισει να με βρει καποτε....

Ευχομαι, τελικα ,να χω μοναχα τα αρχιδια να τ' ανοιξω...

αντε και χρονια μου πολλα....

geo12

Ο καιρος ειναι η εγω βρέχω....?

Λιακαδα...Οχι για πολυ ομως...
Δεν προλαβαινεις να κοιταξεις και αρχιζει αναθεματισμενη βροχη....

Σαν κι αυτη που καιρο τωρα λιμνιαζει τα μεσα μου...
Αργα νωχελικα οι ψιχαλες,τοσο μικρες κι ομως τοσο δυνατες,σβηνουν με μιας
καθε ορεξη για παραπανω...

Προσπαθω να ξεφυγω....
Αφουγκραζομαι τα γυρω μου,μηπως και νιωσω λιγο ανθρωπος....

Ενας δεκαεννιαχρονος εισβαλει σε εμπορικο γαζώνοντας 8 ατομα...
για να γινει διασημος λεει.Η ζωη του ηταν ενα τιποτα λεει....
Των αλλων ομως σκεφτηκε τι ηταν?
Ο παραλογισμος γυρω μου ειναι τετοιος που αναρωτιεμαι,οταν με το καλο πιανεις πατο
τι ειναι πιο δυσκολο να σαλταρεις η να συρθεις υπομενοντας το καθε πονο....
Μαλακιες....


Κι αυτοι που λενε οτι ειναι ωραια να κοιτας απο ψηλα,ισως δε σκεφτονται ποσο ευκολα γκρεμιζεσαι
,την επομενη στιγμη,με φορα πανω στη γη ...
Ισως αυτο να σκεφτηκε κι ο νεαρος λιγο πριν πεσει απτο 5 οροφο του οικονομικου,αναμεσα
στους αδιαφορους φοιτητες-συνδικαλιστες-γαμαω-μυξοπαρθενες....
Ισως παλι οχι.....

Κι αλλες μαλακιες....

Καπου εδω σταματαω γιατι φοβαμαι πως θα πω κι αλλες.....



Κλεινω τα αυτια μου....
Ισως να ναι καλυτερος ο ηχος απτη δικη μου ψιχαλα...
Αυτη τουλαχιστον την ακουω μονο εγω....

Εγωιστικο?
Ισως....
Τα παντα απο εγωισμο δεν γινονται ομως?

Η μηπως οχι....?
Κι αλλες μαλακιες.....


geo12

Σώπα, μη μιλάς!

του Αζίζ Νεσίν

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα,μου λέγανε: "σώπα".
Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!".
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:"κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ....σώπα!".
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,"θα βρεις το μπελά σου, σώπα".
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα".
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα".
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα".Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,με τους γείτονες μας ένωνε, όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".και μαζευτήκαμε πολλοί μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το Σώπα.Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν' την να σωπάσει.Κόψ' την σύρριζα.Πέτα την στα σκυλιά.Το μόνο άχρηστο όργανο, από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς".Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς,θα γίνεις φαφλατάς,θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.Δεν έχεις περιθώρια.Γίνε μουγκός.Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:ΜΙΛΑ!....

_______________

για εσένα που φοβάσαι
και χάνεις,χάνεσαι
για εμένα που φοβάμαι
και χάνομαι,χάνω....


Θεωρησα σωστο να παραθέσω και αυτόν τον συνδεσμο για οποιον θελει να μαθει περισσοτερα για τον Αζιζ Νεσιν (βιογραφια)
http://www.sansimera.gr/archive/biographies/show.php?id=269&name=Aziz_Nesin

- (σοφός)

Λαμπαδα, στο σκοτος που επιζητουν καποιοι,
ολης της γης οι εξεγερμενοι.....

Κι αν θες να μαθεις να αγωνιζεσαι
μαθε πρωτα για αυτους ρε....


Τι άλλο φοβάσαι

Κάποτε σ’ είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου,

στο καιρό του τρόμου και του αλλόκοτου φόβου,

να διπλώνεσαι, ν’ ανησυχείς και να τρομάζεις

και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις.

Να μια απ’ τα ίδια – ίδιοι δρόμοι – ίδιοι κύκλοι·

γαβγίζουν οι άνθρωποι – σκιάζονται οι σκύλοι,

θρηνούν μανάδες, και πού να ξαποστάσεις

όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις.

Έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες,

βαρέθηκα τα έγκυρα - είναι όλοι προβοκάτορες

που πιάνονται απ’ τον φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες

κι ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες

από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα

που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα.

Έτσι κι εγώ αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω.

Ψάχνω, λοιπόν, ό,τι φοβάσαι για να γίνω…
Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ και μοιρολόι στη Παλαιστίνη,

τυφλός στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη·

πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό,

χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό,

μοναχός στο Θιβέτ – κι aboriginal στην Αυστραλία,

τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία·

εθελοντής γιατρός απ’ την Αβάνα

και παιδί στην Τεχεράνη απ’ ανύπαντρη μάνα·

νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,

κυνηγημένος τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,

εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα

και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα·

βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο

- τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.

Εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω

κάνω και την αρχή – δε γουστάρω να ησυχάσω.



Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω

κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.

Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω,

μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω

(που είμαι εδώ και θέλω τη βολή σου να χαλάσω – πες μου, τι άλλο φοβάσαι)

Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,

διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,

σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι

και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.

Σφαγμένο θηλυκό απ’ τους γονείς του στην Κίνα

κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ’ την πείνα.



Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω…

Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια

και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια·
τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι

και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει·

στο τοίχος της ντροπής stencil απ’ τον Banksy

κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.



Πες μου, τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω…

ACTIVE MEMBER
BLAH BLASPHEMY (2005)
ΣΤΙΧΟΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:Μιχαλης Μυτακιδης (b.d.foxmoor)





geo12

Καλή σου μέρα,

Αντί προλόγου. . .

. . .

Θέλεις να νιώσης λίγη γαλήνη,

να αγγίξης με τα φτερά της φαντασίας σου την ευτυχία που σου ανήκει;

Θέλεις για λίγο να ζήσης σ' έναν

ιδανικό κόσμο,

να χορτάση το άπληστο "θέλω" σου

με το μεθύσι που φέρνει το πιοτό

των στίχων;

Αν ΝΑΙ, χάρισε ολόκληρο τον εαυτό σου στις λίγες αυτές λέξεις

και ίσως να με δικαιώσης . . .

Η ζωή είναι ύπνος, κι η αγάπη το όνειρο

όποιος δεν αγάπησε, δεν έζησε . . . .

φοιτητης

17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973.......

Ενας μικρος φορος τιμης στους αγωνιστες της 17 Νοεμβριου 1973,παραθεντωντας και ενα αποσπασμα απο εναν σχολιασμο για τα γεγονοτα της εποχης...(εν ετει 2007,των κεκτημενων 'ελεθευθεριων',των 8100 μπατσων που περιζωνουν το πολυτεχνειο για την 'ασφαλεια' των πολιτων και των 'αριστερων' που πλακωνονται με 'αριστερους' για το ποιος θα αναδειξει καλυτερα το κομμα που εκπροσωπει....)

''.....Η δικτατορία δηλώνει 34 νεκρούς και 840 συλλήψεις. Με τη μεταπολίτευση δηλώθηκαν άλλες 21 τουλάχιστον περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού και τουλάχιστον 2.400 συλλήψεις.

Από τότε μέχρι σήμερα υπάρχουν σημαντικοί και πολλοί σταθμοί που είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τους εορτασμούς του

Έχουμε αρκετά γεγονότα σε εορτασμούς του Πολυτεχνείου ακόμα και θανάτους κατά την διάρκεια των συγκρούσεων με την αστυνομία παρόλο που δεν είχαμε στρατιωτική χούντα το 1980 την δολοφονία των Σταματίνα Κανελλοπούλου - Ιάκωβου Κουμή και το 1985 την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Μιχάλη Καλτεζά.

Πολλά άλλα που σημάδεψαν τις επετείους του Πολυτεχνείου όπως η ακατανόητη απονομή μεταλλείου ανδρείας από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας το 2001 στο πρωτοπαλίκαρο της δικτατορίας, Νικόλαο Ντερτιλή, που διανύει το 30ο έτος φυλάκισης για την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας

Όπως η συνέντευξη του A. Σκευοφύλακα στο Βήμα το 2003. Τριάντα χρόνια πέρασαν μέχρι να σπάσει την σιωπή του ο A. Σκευοφύλαξ, έφεδρος στρατιώτης του τεθωρακισμένου άρματος που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο και αποκάλυψε όσα συνέβησαν τη μαύρη νύχτα που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και στιγμάτισε για πάντα τη ζωή του. «Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα» λέει στην εκ βαθέων εξομολόγησή του. «ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ' AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ' AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο.Στους "μαυροσκούφηδες", στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου. »

Μετά την απόλυσή του από τον στρατό, ο A. Σκευοφύλαξ θα μοχθήσει για να ζήσει. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές το KKE». Στα 30 του θα παντρευτεί, θα αποκτήσει παιδιά. Ζώντας σε μια γειτονιά των νοτίων προαστίων, όλα αυτά τα χρόνια αποφεύγει να μιλάει για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Όσες φορές θα τον ρωτήσουν «τι σχέση έχεις με τον "πορτάκια" του Πολυτεχνείου;», θα μιλήσει για «μακρινό ξάδελφο που σκοτώθηκε σε τροχαίο»! Στη γυναίκα του θα ανοίξει την καρδιά του ύστερα από χρόνια. Στα τρία παιδιά του δεν το έχει αποφασίσει ακόμη. «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρόνων. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο»!

Πέρασαν 32 χρόνια και η μνήμες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έχουν περάσει από χιλιάδες κύματα και όπως δείχνουν τα πράγματα για πολλούς έχει εξασθενήσει, έχει ξεθωριάσει , έχει ατονήσει το μήνυμα του Πολυτεχνείου που όπως δείχνουν τα πράγματα σήμερα είναι επίκαιρο παρά ποτέ.

Το ίδιο το κράτος το πέρασε σαν μια αργία για το δημόσιο και μια απλή πλέον σχολική γιορτή προσπαθώντας μάλλον να απαλύνει την ιστορική του άξια και νόημα.

Τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της αγάπης για τη ζωή και τον άνθρωπο, παραμένουν ζωντανά και θα παραμένουν επίκαιρα και αναλλοίωτα, όσα χρόνια και αν περάσουν από εκείνη την εξέγερση. Πάντα επίκαιρα, ιδιαίτερα που τα κατοπινά χρόνια, κάποιοι άκαπνοι και απόντες εκείνης της εξέγερσης, καπηλεύτηκαν είτε για να ανέλθουν πολιτικά , είτε ενάντια στους μετέπειτα αγώνες του λαού αποπροσανατολίζοντας την πορεία του με ¨τρομοκρατικές ενέργειες¨.

Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για την δημοκρατία, και την ελευθερία, θα είναι ζωντανό μέσα σε κάθε ελεύθερο μυαλό.

Το μικρό αυτό αφιέρωμα είναι «Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι», και όπως έγραψε ο Μίλαν Κούντερα, "Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη."

Ζητω η 'ελευθερια'....

Όνειρο ήτανε...

Λιγες στιγμες πριν αφεθω σε μια αγκαλια ξεχωριστη. Λιγες στιγμες πριν βρεθω στην αγκαλια του Θεου Υπνου. Λιγες στιγμες πριν, μα το κεφαλι μου νιωθω ακομα οτι ειναι γεματο απο σκεψεις. Αλλοτε σκεψεις περαστικες και αλλοτε σκεψεις που εχουν στοιχειωσει εδω και καιρο το μυαλο μου, κι ομως δεν τις αποβαλλω. Ισως γιατι εχουν γινει πλεον ενα κομματι του κοσμου μου. Οσο περναει το αρμα του χρονου, βυθιζομαι ολο και πιο πολυ σε αυτη την απολυτη ηρεμια αυτου του σκοτεινου δωματιου. Σκοταδι. Ηρεμια, κατι που αποζηταω διακαως ολο κι πιο πολυ το τελευταιο διαστημα. Νιωθω πως κουραστηκα κι ομως ειναι ακομα η αρχη. Αφηνω ενα ζευγος ματια σαν κυματα ησυχης θαλασσας να αποτελεσουν και σημερα την τελευταια εικονα του μυαλου.Ωραια εικονα, με σπρωχνει πιο πολυ στην απεναντι οχθη. Ενα προσωπικο καληνυχτα και κοιμαμαι...Αισθανομαι πως εχω παραδοθει ηδη στον γερο-Μορφεα.
Αρχιζουν οι πρωτοι κυματισμοι ονειρων.
Ξυπνάω. Ξυπναω εντρομος. Φοβισμενος. Ειναι πρωι. Το φως ειναι παλι ο πρωτος επισκεπτης,ισως κι ο μοναδικος, σε αυτο το δωματιο. Αφηνω τα σκεπασματα παραδιπλα κι ακουμπω τα ποδια μου στο πατωμα. Ειναι κρυο, οπως ακριβως το περιμενα,οπως ακριβως ειναι καθε πρωινο ανεξαρτητως εποχης, κι αμεσως με ξυπναει πιο πολυ. Ειμαι μονος σε αυτο το χωρο που δεν ειναι και στις καλυτερες στιγμες του. Απουσια ταξης σε ολα οσα κινουνται η μενουν ακινητα. Σιγα-σιγα συνερχομαι. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη που στεκει απεναντι μου καθε μερα λες και θελει να με πτοησει σε καθε ξεκινημα της. Για μια ασκημια που προσπαθω να κρυψω και δεν ειναι μονο εξωτερικη. Η εσωτερικη ειναι ακομα χειροτερη, επωδυνη, ψυχοφθορα. Κοιταω πιο εντονα τον εαυτο μου στον καθρεπτη. Αγουροξυπνημενος και με ενα δακρυ να κυλαει στο δεξι μου μαγουλο. Σκεφτομαι, ισως ειναι απο το ονειρο απο το οποιο ειχα ξυπνησει πριν προλαβει το ξυπνητηρι. Φοραω ενα λευκο φανελακι και κατω μια, λιγο σκισμενη, πυτζαμα.
Ειμαι 45 χρονων. Κοιταω ξανα το ειδωλο μου στο καθρεπτη, αυτη την φορα πιο εντονα. Εχω λιγο χρονο ακομα, σκεφτομαι. Προσπαθω να διακρινω ακομα πιο βαθια μεσα μου. Μαζι μου ξυπνησε μια αλλοκοτη κι απροσμενη επιθυμια. Δεν ξερω ποιο ηταν το ερεθισμα. Ισως να ηταν αυτο το μουδιασμενο, απο τον χρονο, ειδωλο. Μια επιθυμια να ζησω λιγο ξανα τις στιγμες της ζωης μου μεσα απο τις αναμνησεις που πιστευα οτι εχω κρατησει σε ενα σεντουκι του εγκεφαλου, παραγκωνιασμενες κι ξεχασμενες σε αυτο. Αμεσως, με βλεπω θλιμμενο, κατι μου λειπει σιγουρα. Ειμαι 45 χρονων. Αρχιζω αυτην την ιδιαιτερη περιπλανηση.

Σκεφτομαι τα πρωτα παιδικα μου χρονια.

Δεν εχω ομως κατι να θυμαμαι. Λιγα παιχνιδια στις λιγοστες αλανες και μερικα σημαδια απο χτυπηματα που τα εχω ακομα. Αυτο μονο.

Σκεφτομαι, στην συνεχεια, τα σχολικα χρονια. Δημοτικο, γυμνασιο.
Τιποτα. Μαθημα, Διαλλειμμα και παλι απο την αρχη. Οι πρωτες ματιες που εμειναν εκει γιατι φοβηθηκα.

Στο λυκειο, κατι αρχιζω να θυμαμαι.

Θυμαμαι διαβασμα πολυ. Ωρες ατελειωτες. Βραδια που εμοιαζαν να μην ξημερωνουν ποτε. Σχολειο, φροντιστηριο. Ενας ατερμον κυκλος. Μερικα χαρτια με ενα «αειν αριστευειν» που ποτε δεν ηξερα γιατι μου τα εδιναν αφου ετσι κι αλλιως δεν σημαινε κατι για μενα. Δεν με βοηθησαν καπου. Η πρωτη αποτυχημενη σχεση. Αποχαιρετιστηρια, μερικα μπραβο και... Σβηνουν τα φωτα, κατεβαινει το κεφαλι. Προσπαθεια για κατι ανωτερο. Νοημα;

Τιποτα αλλο...Παει γρηγορα και το λυκειο...

Μετα οι σπουδες. Τα περιβοητα «φοιτητικα χρονια». Εδω ειμαστε, λεω. Ολοι λενε οτι αυτα τα χρονια ειναι τα καλυτερα της ζωης ενος ατομου. Ξενυχτια, αυθορμητες πραξεις, σχεσεις, εμπειριες, φιλιες, εκδρομες, parties, διεκδικησεις μεσα απο πορειες. Τελεια! Γρηγορα ομως, ερχονται οι αναμνησεις ενος ατομου που παλι διαβαζε για να πετυχει κατι που δεν ηξερε τι ηταν ακριβως. Καποιος που προσπαθουσε να βρει νοημα και ευχαριστηση. Ενα ατομο μελαγχολικο , που δεν του περισσευε χαμογελο για κανεναν και για τιποτα. Αλλωστε δεν χαμογελουσε ουτε στον ιδιο του τον εαυτο. Δυσκολος, μονοχνωτος, στριφνος. Δεν με νοιαζει, ελεγα, εχω στοχο, να γινω μεγαλος και τοτε θα βρω την ευτυχια, τοτε θα βρω τα λεφτα τοτε θα παω και τις εκδρομες που δεν πηγα ποτε,τοτε θα αντικρισω τοπια, ηλιοβασιλεματα, πολιτισμους, τοτε θα γνωρισω τα ατομα που δεν βρηκα ποτε το θαρρος να τα πλησιασω,να τους μιλησω, τοτε θα γνωρισω την γυναικα που θα βλεπω διπλα μου μεχρι τα βαθια γεραματα. Ωραια εχω σχεδιο. Ελεγα...

Καμια λοιπον ευχαριστη αναμνηση και απο τα φοιτητικα χρονια... Κανενας αγωνας, κανενα πτυχιο ζωης ακομα.

Κι ο χρονος κυλα. Δεν το αισθανομαστε συχνα. Αλλες φορες τον ξεχναμε και τον θυμομαστε μονο την πρωτοχρονια.’Παει ο παλιος ο χρονος’... Αυτο θυμαμαι παντα γιατι μαζι με αυτο το τραγουδι προσπαθουσα να κανω μια ανασκοπηση της χρονιας. Κατεληγα στο αλλη μια χαμενη χρονια...Γιατι ο χρονος δεν μπορει να περιμενει. Γιατι ο χρονος δεν μπορει να περιμενει ατομα που εχουν γυρισει πλατη στη ζωη. Δεν μπορει να τους αλλαξει κοσμοθεωριες και δεν μπορει να τους αλλαξει τροπο σκεψης. Δεν μπορει να κανει τα ατομα να χαιρονται καθε στιγμη και να ειναι αισιοδοξα, να χαμογελουν και να μην χανουν καθε ευκαιρια που συναντουν. Δεν μπορω να τους κανει να διεκδικουν ονειρα, τον δικο τους μυθο. Δυστυχως δεν μπορει...Δυστυχως δεν μπορεσε και για μενα.
Κι να’μαι λοιπον εγω στο αναμνησιακο μου πισωγυρισμα. Τωρα γυρω στα 30. Μετα απο πολλα τιποτα.

Τιποτα, τιποτα, τιποτα...Παντρευομαι μα μετα απο μερικα χρονια χωριζω. Ηθελα να ασχοληθω με μια καριερα που τελικα δεν ηρθε ποτε (αν και βγαζω πολλα χρηματα και εχω αποκτησει περιουσια αξιοζηλευτη...), που κατερρευσε γιατι ισως δεν στηριζοταν σε κατι στερεο, συνεχες , γιατι δεν αξιοποιησα ποτε οσα μου ετυχαν. Γιατι ισως δεν παλεψα οσο μπορουσα. Γιατι συνεχιζα να γυρναω την πλατη στην ζωη, γιατι δεν μπορεσα να αδραξω την στιγμη...

Τιποτα.

Κ τωρα τι; Τωρα ειμαι 45 χρονων. Εχω πτυχια μα καθολου ευτυχια... Διαβασα πολλα βιβλια, μα οχι το βιβλιο της ζωης. Καταλαβα αργα, ισως, πως η ζωη θελει θαρρος και τολμη, κατι που ποτε δεν ειχα. Θελει χαμογελο και να εχεις...balls (αν δεν εχεις πλατες).
Τι εχω ζησει τελικα μεχρι εδω; Ισως το τιποτα να μην ειναι η πιο σωστη απαντηση αλλα και το κατι δεν με γεμιζει περισσοτερο. Κενο...Δεν με κανει να ειμαι ικανοποιημενος. Ειμαι πια 45 χρονων. Το προσωπο μου ειναι ακομα πιο θλιμμενο αυτη τη στιγμη. Το βλεπω στον καθρεπτη...Αυτη η αναπαντεχη εξελιξη με κανει να δακρυζω απο τα νευρα μου...Μου ερχεται να σπασω αυτον τον καθρεπτη που στεκει αταραχος μπροστα μου, οχι γιατι βρεθηκε μπροστα μου σημερα, αλλα γιατι δεν ειχε βρεθει μπροστα μου τοτε οταν ημουν 10,15,20 χρονων...Τοτε ισως να ηταν καλυτερα. Τοτε ισως να ειχα απαλλαγει απο τον Αλλο...Απο αυτο που ειμαι τωρα. Απο τον Αλλο που παντα νικουσε στις αναμετρησεις. Σε φιλιες, δουλειες, αγαπες... Στον Αλλο που δεν τολμουσε, που ηταν εσωστρεφης κι συγκρατημενος, που δεν μπορουσε να αφεθει στην ευτυχια και εχανε. Απο τον Αλλο που φτιαχνω για να ριξω τις ευθυνες και να δικαιολογησω πραξεις που εκανα η που δεν εκανα. Ισως παλι να υπηρχαν πολλοι ‘καθρεπτες’ αλλα να μην μπορεσα να τους δω τοτε, παρα μονο αυτο το πρωινο. Να μην μπορεσα να διακρινω τι γινοταν μεσα μου, τι επρεπε να κανω και οτι υπαρχουν τελικα πραγματα και ατομα σε αυτον τον τοπο που αξιζει να τους αφιερωσεις μια στιγμη αν οχι μια ζωη.
Κ ομως δεν ειναι αργα. Ακομα και τωρα, σκεφτομαι, δεν ειναι αργα για τιποτα αρκει να το πιστεψω. Εχω πολλα να δωσω κι ηρθε η στιγμη. Ακομα και τωρα. Να διεκδικησω...Να ζησω...

Ακουω καποιο θορυβο. Η εικονα γινεται ολο και πιο θολη. Ξεμακραινει. Χανεται. Ξυπναω. Ξυπναω εντρομος. Φοβισμενος. Ειναι πρωι. Το φως ειναι παλι ο πρωτος επισκεπτης,ισως κι ο μοναδικος, σε αυτο το δωματιο. Αφηνω τα σκεπασματα παραδιπλα και ακουμπω τα ποδια μου στο πατωμα του δωματιου. Ειναι κρυο, οπως ακριβως το περιμενα,οπως ακριβως ειναι καθε πρωινο ανεξαρτητως εποχης, κι αμεσως με ξυπναει πιο πολυ. Ειμαι μονος σε αυτο το χωρο που δεν ειναι και στις καλυτερες στιγμες του. Απουσια ταξης σε ολα οσα κινουνται η μενουν ακινητα. Σιγα σιγα συνερχομαι. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη που στεκει απεναντι μου καθε μερα λες και θελει να με πτοησει σε καθε ξεκινημα της. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη και με βλεπω.
Ειμαι 20 χρονων και τιποτα δεν πρεπει να με πτοησει...Ειμαι ετοιμος να κανω τα ονειρα μου πραγματικοτητα...Ειμαι ετοιμος. Χαμογελαω και σκεφτομαι ξανα το ζευγος των ματιων...Πρωτη σκεψη, νεα ημερα...Ζωη...Διεκδικω, ονειρευομαι...Προσπαθω...Ζω.

Σκεψου το λιγο...


- (σοφός)

''Ρε αντε γεια........''

Ειναι ισως η πιο γνωστη ''μελωδια'' των active member
Η ''μυρωδια'' της,ξεπερνα τα ορια της φημης της....
Και αυτα που σερνει μαζι της,δεκα χρονια τωρα (περιπου),φανταζουν (μονιμως) πιο επικαιρα απο ποτε....
Κυριες και Κυριοι
Η μελωδια Της Παρακμης.....

active member

LP ''Οι μυθοι του Βαλτου'' (1998)

Παραγωγη-στιχοι-παρουσιαση: active member



Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Από που ’ρθες, ρε, μεγάλε και παράξενα μιλάς
όλα μου μοιάζουν ωραία, εσύ γιατί μου το χαλάς
όλοι χωράμε παντού γιατί περίεργα κοιτάς
έφαγες πόρτα απ’ τη ζωή μας και γελάς.
Σε κοιτάζω τόση ώρα κι όλο κάτι μου θυμίζεις
δε μπορεί απ’το πουθενά μοναχός σου να γυρίζεις
άραξε ρε στη βολή σου
έλα δίπλα ξάπλα και κοιμήσου.
Γιατί τώρα οι ανάσες μας τρομάζουν σαν κραυγές
και οι τύψεις στήνουν γλέντι θες δε θες
τώρα μας πνίγει η συνήθεια βοηθάει κι η ευκολία
είναι όλα τόσο ωραία μοιάζει εύκολη η λεία.
Στην εποχή αυτή που ζούμε των μετρίων
βασιλιάδες οι τρελοί των ηλιθίων
τώρα διαλέγουμε απ’ το ψέμα ένα ψέμα μα όλα ίδια
πιο μεγάλο τώρα ψέμα ανακυκλώσιμα σκουπίδια.
Τα μισόλογα άρκουν άκουσέ με κάτι ξέρω
έχω πεί τόσα πολλά κι έτσι πια δεν υποφέρω
θα στα φτιάξω ένα τραγούδι και την άκρη θα την βρείς
πίσω απο τη μελωδία τη γνωστή της παρακμής.



Γίναν οι πρόσφυγες τουρίστες και οι ευέλικτοι αρτίστες
πρώτο τραπέζι και η μιζέρια μας στις πίστες
η υπομονή τον πρίγκηπά της περιμένει,
η σιωπή τώρα φωνάζει σαν πεθαίνει.
Ο μικρός ξέρει καλά όταν τρέχει που πηγαίνει
ο μεγάλος δεν θυμάται προσπαθεί, μα δε μαθαίνει
ο θεός ψάχνει τον τρόπο μια συγνώμη να μας πεί
έχει πρόβλημα ο δέκτης η επαφή έχει κοπεί.
Τα παράσιτα πολλά μα θα στήσω μια κεραία
στην ταράτσα έτσι για μούρη για να φαίνεται ωραία
έχω σπάσει στο PC μου κωδικό για την τιμή μου
κι έχω σβήσει απ’τα αρχεία την ντροπή μου.
Η χαρά βγήκε στην πιάτσα και η τιμή είναι προσιτή
μορφωμένος νταβατζής και τσατσά η αρετή
τσαμπουκά πουλάει το μέλλον για να διώξει το παρόν
η ψυχή μας προϊόν συνταγή απ’το παρελθόν.
Βρυξέλες Πομπηία Βερσαλλίες και Σιών
οίκοι ανοχής και μόδας χαίρουν φιλανθρωπίων
μια φτηνή δικαιολογία για την κάθε μας στιγμή
μια ωραία μελωδία από σένα παρακμή.



Είναι θέμα ζωής (τώρα πιά)

και ανάγκη εποχής(όχι για μένα)
η ευκολία για μια λύση της στιγμής (η ευκολία που μας δέρνει της στιγμής)
κι αν την άκρη δε βρείς (ρε άντε γειά)

λίγο πρίν να χαθείς (θα γίνουμε ένα)
χάρισμά σου η μελωδία της παρακμής.

''Κι ας εχει ο καιρος γυρισματα.......''

geo12

Δευτέρα ξανά, και για δευτερη φορά παίρνω απουσία λόγω
καθυστέρησης...Ας είναι,τουλαχιστον βρήκα το κουράγιο να postarw
μιας και ειμαι απο το σαββατο στο κρεββατι με ιωση....

Ακολουθω τα ιδια βηματα λοιπον και αποτυπωνω το κομματι που
σημερα εχω αναγκη να μοιραστω με καθενα απο σας...
Κοιταζω γυρω μου...
Σκηνικό γνωριμο...
Κοντέυει μεσάνυχτα...
Βροχη...

Για αλλη μια φορα,πιανω τον εαυτό μου να
χαζευει απτο παράθυρο την πορφύρα του ουρανού...
Αναβω τσιγαρο...
-Το τελευταιο τσιγαρο,πριν να παραδωθω στη δυνη των ονειρων,λατρευω να το κανω
κοντα στο παραθυρο...
Καταρραμενη συνηθεια πες το,αφου γινεται τρια χρονια τωρα...-

Σκορπιες ιδεες και αναμνησεις με συντροφευουν αυτα τα λιγα λεπτα
που με ζεστενει η καυτρα απτο τσιγαρο...
Καπου εκει σφηνωνουν στο μυαλο μου αγαπημενοι στιχοι,να μου θυμισουν πως....




ΠΙΣΩ ΔΕ ΓΥΡΝΑΩ


active member
LP ''Απτο τοπο της φυγης'' (1996)
στιχοι-παρουσιαση: B.D.Foxmoor






Κρύος ιδρώτας κυλάει ξανά στο μέτωπό μου

κι εσύ, χαμόγελό μου
με ομορφαίνεις ξανά εκεί πάνω στον καθρέφτη,

με βγάζεις ψεύτη
Προσπαθώ να σου ξεφύγω κι είναι λάθος

μα νοιώθω πιο μονάχος
και πάω εκεί μπορεί για το καλό μου,

από κοντά χαμόγελό μου.



Μην αφήνεις τα μάτια σου από μένα και άνοιξε το φως
απ' την ανάσα σου ώρα στέκομαι θαμπός
σκούπισέ με ρε βλάκα ο καθρέφτης σου μιλάει
κοιτάχτε ένα μαλάκα σα χαμένος με κοιτάει.
Εγώ φταιω ρε που τόσα χρόνια σε ομορφαίνω
και να στολίζω τη μιζέρια σου επιμένω
για να μη δείχνεις λυπημένος ο καημένος
να μοιάζεις σώνει και καλά ευτυχισμένος.
Και εσύ να ψάχνεις τώρα αν κάνεις το σωστό
και να φοβάσαι ρε αυτό είναι το ευχαριστώ
για κάθε φορά που σ' έστηνα καλά μπροστά μου
μήπως και πάρεις λεει κάτι απ' τη χαρά μου.
Ή για εκείνες τις φορές που άνοιγες ρε την καρδιά σου
και μου άφηνες όλα τα μυστικά σου
για να σου φτιάξω μια εικόνα λεει πιο ψεύτικη ακόμα
με εκείνο το χαμόγελο στο στόμα.
Που σου χάρισε ό,τι πήρες, που σου έφτιαξε καριέρα
που σε ετοίμαζε καλά για αυτή τη μέρα
μα αφού έχεις πάψει σε εμένα να κοιτάζεις
μπορεί το τέλος σου ρε βλάκα να γιορτάζεις.



Πες μου χρόνια πολλά σήμερα θλίψη μου γιορτάζω
το πικρό μου το χαμόγελο καθρέφτη τώρα αλλάζω
σκύλα ζωή σε έμαθα πια γι' αυτό γουστάρω που γερνάω
και πίσω δεν γυρνάω.



Λοιπόν καθρέφτη δε πα' να δείχνεις ό,τι θες
πάνω σου αφήνω εγώ το χθες κι όλες εκείνες τις στιγμές
που έκλεβα από άλλους για να χτίζω το όνειρό μου
τέρμα λοιπόν χαμόγελό μου.
Πάρε μαζί και τις σπουδές, και των γονιών τις συμβουλές
και την καριέρα που μου τάζαν αν τη θες
πάρε διπλώματα πολλά πάρε και χρόνια υπομονής
πάρε το κύρος που θα είχα να χαρείς.
Αυτή τη μέρα αν μ’ ακούς, λοιπόν, γιορτάζω
και την εικόνα που μου έφτιαχνες αλλάζω
δε κοιτάω δε ζητάω ό,τι πίσω έχω αφήσει εκεί
μοιάζει με βρώμικο ξεκλείδωτο κελί.
που δεν έσπρωξα την πόρτα τόσα χρόνια για να βγω
φοβόμουν ν’ αντικρίσω το χαμένο μου καιρό
τώρα έχω μάθει, θα κάνω λάθη
θα σου χαρίσω τα σωστά και όσα είχα πάθη
Κι από όσα ακούσανε τα αυτιά μου κι όσα θάφτηκαν στο χρόνο
την τελευταία εικόνα εγώ κρατάω μόνο
περίσσια τώρα η αντοχή μπορώ και την κερνάω
Και πίσω δε γυρνάω.

Ηλεκτρικες ιστοριες vol.2

Επιστροφη στις αναρτησεις, με μια ιστορια που συνεβη πριν καμποσο καιρο και την θεωρω αρκετα ενδιαφερουσα ωστε να την μοιραστω. Ειναι μια ιστορια απο την καθημερινη μου περιπλανηση και χρηση των ΜΜΜ.
Ηταν απογευμα προς βραδυ, γυρω στις 19:00. Επεστρεφα απο την σχολη και κατεβαινα στο σταθμο του ηλεκτρικου στην Αττικη. Κοσμος πολυς, απροσωπες και πολυπροσωπες φιγουρες (αναμεσα τους κι εγω) που τρεχουν να προλαβουν την ζωη τους. Προσεγγιζω την σταση του λεωφoρειου και αναμενω μεσα σε αγνωστους, αγνωστος κι εγω. Ο καιρος ειναι καπως συννεφιασμενος, μουντος και πλησιαζει να βραδιαζει. Φθινοπωρο... Αρχιζω να περπατω πανω κατω μη εχοντας κατι αλλο να κανω. Μερικες φορες μου αρεσει να παρατηρω τα ατομα γυρω μου για λιγες στιγμες ελπιζωντας πως θα αποκαλυψω μια ιστορια που ισως κρυβουν μερικα απο αυτα. Θλιμμενα η λιγοτερο θλιμμενα, χαρουμενα προσωπα, δαχτυλα που παιζουν μεταξυ τους, κινητα που χτυπανε, κουρασμενα ματια ολα εχουν κατι να σου πουν. Αυτη την φορα δεν ειχα και πολυ διαθεση για κατι τετοιο, αλλωστε δεν ειχε πεσει κατι στο οπτικο μου πεδιο. Ξαφνικα στις θεσεις που πολυ προσφατα ειχαν βαλει σε αυτη την σταση, παρατηρω να ‘καθεται’ διπλωμενη, μια φιγουρα ατομου. Με την πρωτη ματια μου φανηκε σαν μια σιλουεττα σκιας σε ερημικο σοκακι, καθως φορουσε απο την κορυφη ως τα νυχια μαυρα. Μαυρο τζην,μαυρο μπουφαν. Ειχε διπλωσει ετσι το κορμι του ετσι ωστε να ακουμπαει το στηθος του πανω στα λεπτα του ποδια,που εμοιαζαν τοσο αδυναμα οπως και ολακερη αυτη η σωματοδομη. Ειχε την οψη ενος χρηστη ναρκωτικων (πρεζακι δηλαδη,για να μη κρυβομαστε...). Ξαφνικα βρισκει την δυναμη και σηκωνεται, ακουμπωντας την πλατη πισω στο σιδερενιο καθισμα. Αυτο που ειδα ηταν ενας νεαρος γυρω στα 25, με μισοκλειστα ματια, και ενα κομματι απο χαρτι στουπωμενο στο ενα του ρουθουνι που φαινοταν να ματωνει.Αυτο το κομματι χαρτι θαρρεις πως περναγε απο τον οισοφαγο και τελειωνε στην καρδια(μηπως στην δικη μου;).Εκει την τρυπουσε η ‘σιδερενια’ αποληξη της.

Ταξιδευε. Το κορμι του φαινοταν να ακολουθει αγνωστη μελωδια και ρυθμο αργο σαν ενας δυνατος αερας να χτυπαει μονο αυτο. Σιγουρα δεν ηταν το καλυτερο θεαμα (και δυστυχως ουτε και το πιο σπανιο) και για καποιες στιγμες ακομα συνεχιζα να τον κοιταω. Ηταν ενα ατομο που συχνα εβλεπα στο ιδιο αυτο μερος (νομιζω και συγκεκριμενη μερα), αλλα αυτη την φορα μου φαινοταν ακομα πιο ταλαιπωρημενο ακομα πιο βυθισμενο σε ενα κοσμο που οι περισσοτεροι αγνοουμε και γυριζουμε την πλατη για πολλους και διαφορους λογους. Δεν ξερω τι με εκανε να προσεγγισω ακομα περισσοτερο κοντα του. Ισως γιατι ενιωσα πως αυτα τα χειλη που τωρα τα εβλεπα να παλλονταν, σαν χειλη μικρου παιδιου που επιμενει να προσπαθει να αρθρωσει τις πρωτες του λεξεις, ειχαν κατι να μου πουν. Ενα μηνυμα που απευθυνοταν σε μενα (αλλα και σε ολη την κοινωνια). Ετσι διακριτικα, οσο πιο πολυ μπορουσα εκεινη την στιγμη, κατευθυνθηκα κοντα. Σταματησα οταν στο αυτι μου εφτασαν τα πρωτα ηχητικα μηνυματα απο αυτον τον αμοιρο. ‘Φωναζε’ «μανα» (ισως και να εβλεπε καπου μεσα του αυτην την μορφη). «Μανα». Εκεινη τη στιγμη συνειδητοποιησα οτι δεν ειχαμε απομεινει πολυ σε αυτη την αιθουσα αναμονης. Συνεχιζα να ακουω «μανα» αρκετες φορες ακομα. Αυτος συνεχιζε να ταλαντευεται σε αυτο το αγνωστο δικο του αερικο.
Στην συνεχεια, τον ακουσα να λεει, «κουραστηκα δεν μπορω αλλο»... «Μανα σε χρειαζομαι, κουραστηκα». Η φωνη του ηταν τρεμαμενη και εβγαινε με δυσκολια, στο αυτι μου ομως εφτανε σαν κραυγη απελπισιας κι οδυνης, σαν ενα καλεσμα ενος προσωπου του οικειου,καλεσμα προς τον ιδιο του τον δημιουργο. «Μανα, ελα κοντα μου θελω να φυγω, δεν μπορω αλλο». Μου εμοιαζε σαν να καλουσε την μητερα του απο τα ουρανια να του δωσει την λυτρωση απο την δικια του, προσωπικη μαστιγα. Απο τα δεσμα που ο ιδιος (πιθανον) να ειχε δεθει και που τωρα ενιωθε τελειως ανικανος να αποδεσμευθει. Μου φανηκε πως δεν μπορουσε αλλο να σηκωνει αυτο το σταυρο και πως ο δικος του γολγοθας ηθελε να τελειωσει συντομα. Προσπαθησα να του μιλησω, να τον ρωτησω αν ειναι καλα αλλα δεν αποκρινοταν. Ειχε συνδεθει με εναν αλλο κοσμο που την γλωσσα ακομα δεν ξερω να μιλω. Τα επομενα λεπτα τον ειδα πιο κινητικο ενω ειχε σταματησει να (παρα)μιλαει. Ειχε ανοιξει τα ματια πιο πολυ, αλλα οχι τελειως, και προσπαθουσε να ριξει μια αναγνωριστικη ματια στον περιβαλλοντα χωρο ενω πιεζε ακομα πιο βαθια μεσα το ματωμενο χαρτινο στουπι στην μυτη του. Λιγα λεπτα, πριν φανει το λεωφωρειο της δικης μου διαδρομης, ειχε πεσει παλι σε αυτον τον ληθαργο, σε αυτην την ημι-χειμερια ναρκη προφεροντας παλι τις ιδιες ακριβως φρασεις, σαν να ζουσα δυο φορες την ιδια (επωδυνη) στιγμη.
Το λεωφορειο μου, ειχε ερθει. Εριξα μια τελευταια ματια και μπηκα μεσα, ενω στο μυαλο μου παιζοταν το ιδιο ακριβως εργο. Πραξη πρωτη και τελευταια. Πρωταγωνιστης ο ιδιος ανθρωπος. Ο ιδιος μονολογος. Ο ιδιος (μοναδικος;) θεατης.
Περασε μια εβδομαδα, οι σκεψεις αυτες εξαφανιστηκαν, αλλαζοντας παραστασεις, και αντικατασταθηκαν με αλλες. Εφτασε κι η ημερα που θα επρεπε να τον δω παλι, οπως και καθε εβδομαδα, καθισμενο η ορθιο, γονατιστο η γυρτο στην κολωνα. Ωστοσο ελειπε. Περασαν και αλλες εβδομαδες, αρκετες μεχρι τωρα.

Σημερα ηταν η μερα που επρεπε να ‘εβγαινε’ στην σκηνη του θεατρου αλλα δεν βγηκε.

Σημερα τον θυμηθηκα ξανα. Δεν ξερω που μπορει να γυρναει αυτο το κουφαρι ανθρωπου, σε ποιους δρομους ουρανιους η επιγειους αλλα ελπιζω να ειναι κοντα σε αυτην την μητερα που τοσο επιμονα καλουσε εκεινη την μερα...

- (σοφός)

Συγκρισεις και αποκρισεις στο πεδιο της ζωης....

Εχοντας καθυστερησει κατα πολλες ωρες την αναρτηση
δεν θα μπω στην διαδικασια να κουρασω με περιττες φλυαριες...
('Η ισως δεν θα μπω στη διαδικασια να κουραστω με περιττες φλυαριες
υστερα απο μια τοσο δυσκολη μερα...)

Το συγκεκριμενο κομματι,στριμωχνεται σημερα στον ηλεκτρονικο παραλογισμο που εχουμε στησει προς χαριν του φοιτητη...
Διαβαζωντας τo τελευταιo του post,σε συνδυασμο και με μια κουβεντα που ειχαμε
με τον ψηλο,ενιωσα να γεμιζω απο θυμο...
Θυμο απεναντι σε αυτους που τοσο συμπαθω...
Θυμο απεναντι στον ιδιο μου τον εαυτο...
Δυστυχως δεν βρηκα τον χρονο να απαντησω στο post του φοιτητη...
Το κανω λοιπον τωρα,με την αναρτηση αυτου του κομματιου...

Σου ζητω,φιλε μου φοιτητη (που εκραζες τον εαυτο σου αχρηστο)
να συκρινεις τις πτυχες της ζωης σου,με αυτες του τραγικου ηρωα του τραγουδιου...
Και να μου πεις μονος σου τις αποκρισεις σου...

Με εκτιμηση και αγαπη....

''Το τελευταιο γραμμα ενος αυτοχειρα''

Στιχοι:FF.c
Παρουσιαση:Κωστας Κουρμενταλας(Ρυθμοδαμαστης)
δισκος Υπ'οψιν(2002)


Όταν διαβάσεις το γράμμα αυτό
θα είμαι κάπου μακριά
δεν έχω πάει ξανά
μα το σκεφτόμουν συχνά
και αν νιώθεις πίκρα και δάκρυ
να στάζει αυτό το χαρτί
μη σε ξενίζει αυτό,
έτσι ήτανε όλη μου η ζωή
πάντα η ίδια ατυχία
απλώς αλλάζαν οι χώροι
πρώτα σχολείο τιμωρία,
μετά στρατός και καψόνι
από μικρός μεσ' στην τάξη
παλιά και ίδια ιστορία
οι άλλοι καλοί μαθητές
κι εγώ στα τελευταία θρανία
πάντα ήθελα κάτι να γίνω,
ποτέ δεν έμαθα τι
όταν οι άλλοι είχαν διαλέξει
να γίνουν δικαστές και γιατροί
και μετά ήρθε η ώρα
για να πάω στρατό
μα όταν πήρα Ι5
όλοι με είπαν τρελό
έτσι βρέθηκα μόνος
μια δουλειά να ψάχνω να βρω
μα όλες οι πόρτες κλειστές
και το μέλλον θολό
με τις γυναίκες να νιώθω
σαν να 'ναι από άλλο πλανήτη
μ' άλλον πολιτισμό και κουλτούρα,
έθιμα και ήθη
προσπάθησα πολλές φορές
για να τις καταλάβω
έμαθα τι είναι αγάπη,
πως σε βουλιάζει στον πάτο
και σ' όσους μου στάθηκαν
πρέπει απλώς να ζητήσω συγγνώμη
και στους γονείς μου που απέτυχα
και σ' αυτούς ακόμη
συγγνώμη μητέρα,
που δεν ήμουν καλός μαθητής
συγγνώμη πατέρα,
που γιατρό δεν θα με δεις
συγγνώμη που δεν κατάφερα
να σας ικανοποιήσω
και ούτε θέλω πάνω σας
το φταίξιμο να ρίξω
παίρνω όλη την ευθύνη
γι αυτή μου την πράξη
και αναρωτιέμαι
τον ήσυχο ύπνο σας αν θα ταράξει
θυμάμαι μόνο μια ζωή
όπου το πάθος κυβερνούσε
στα ραντεβού με την τύχη μου
εκείνη πάντα αργούσε
όπως τότε με έναν φίλο
μεσάνυχτα στην εθνική
μία στάμπα από αίμα στην άσφαλτο,
το τέλος για μια ζωή
δεν το κατάλαβα ποτέ μου το γιατί
και ας ήμουν εκεί
και ας έψαχνα με λέξεις να βοηθήσω
για δες πώς τα 'φερε η ζωή,
σαν να 'ταν γραφτό να συμβεί
έρχομαι φίλε να σε συναντήσω...

geo12

Αλιμονο σ' εμας . . .

Καλημερα. Η σκυταλη αλλαζει χερι αλλα οι προβληματισμοι μενουν οι ιδιοι..

Θα προσπαθησω τουλαχιστον..! Εν νομιζω πως ειναι και τοσο ευκολο να προσεγγισω, να επεξεργαστω (?) και εν τελει να προτεινω λυσεις στα προβληματα του αγαπητου ψηλου. Οχι τιποτα αλλο, αλλα αφου εν τα βγαζει περα αυτος, τοτε ειναι πραγματικα σοβαρα τα πραγματα! Υπαρχει και αυτη η διαβαθμιση των ''6 + 1'' που με επιβεβαιωνει.. ( . . . )

Εγω εν παω μακρια, κατι λιγοτερο απο ενας χρονος ειναι υπερ αρκετος. Τοτε, που ειχα βαπτισθει και εγω ''αλογο κουρσας''. Ηθικος αυτουργος; Η γ... μοιρα. Νονος; Ο δασκαλος...

Βαπτισμα πραγματικο, εν ρωτηθηκα, εν αποφασισα, εν καταλαβα το ποτε βρεθηκα δεμενος, και με τα χαλιναρια να τα κρατανε οι αλλοι.. Το (απο)δεχτηκα.. Εν μπορουσα να κανω διαφορετικα, εν με συμφερε να κανω διαφορετικα...!!! Μπηκα στο χορο.. και πρσπαθησα να χορεψω. Ηταν η αρχη, μια αρχη που ειμαι σιγουρος οτι την εζησες και εσυ ψηλε φιλε μου!!!
Η κουρσα ξεκινησε, εγω αρχισα να τρεχω. Πηγαινα καλα, ετρεχα γρηγορα. Ημουν πρωτος, ετοιμαζα βαλιτσες..!

Τωρα καταλαβα οτι ειχα διαλεξει λαθος κατευθυνση!!!

Ηταν τζαμπα κοπος, ναι ηταν τζαμπα! Εν ξεκινησε καλα, γιατι να τελειωσει καλα?

Εγω ομως λεω οτι ηταν τζαμπα, και για αυτο ακριβως το λογο (πρεπει να) νιωθω αχρηστος. Εσυ απλα το ακους απο τους αλλους-ισως και απο εμενα-. Εν υπαρχει περιπτωση να το πεις, εν αξιζεις να το πεις..

Τα ιδια ακριβως ισχυουν και για μια αλλη (αν)ησυχη ψυχη που καθεται διπλα μου. Εν παραπονιεται ποτε σε αλλους. Εχει πολυ μεγαλη δυναμη μεσα του και τα καταφερνει πολυ καλα, (ισως) καλυτερα απο ολους εμας!! Ειμαι σιγουρος οτι τα σκεφτεται αλλα ποτε εν ''ξομπλιαζει'', εννιοτε ομως χανει τον υπνο του. . .

Το λαθος, αν μου επιτρεπεται να το αποκαλω ετσι, ειναι οτι υποτιματε τις δυνατοτητες που απλοχερα σας χαρισε..

Απεριφραστη επιβεβαιωση των παραπανω ειναι το διολου τυχαιο γεγονος των αστειισμων(...!!!), που ο καθενας σας χαιρει μονης αποδοχης των αστειων του απο τον αλλο.

keep walking, thinking, trying . . .





φοιτητης

ΑΛΛΟΙ ΛΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΙ ΑΛΛΟΙ.....ΞΕΚΟΛΙΑΖΟΝΤΑΙ!!!

Βραδυ Δευτερας.....Ξαφνικα με πιανει μια ανεξηγητη και σιναμα αλλοκοτη επιθυμια να γραψω..Απορω γιατι...Η απαντηση αργει να ερθει στο μυαλο μου-εκτος απ'τον σοφο αυτον τιτλο-κ πριν το καταλαβω τα δαχτυλα μου ηδη πληκτρολογουν την παρουσα εισαγωγη....

Η μερα αποτελεσε αν οχι επεισοδιακη αρκετα ενδιαφερουσα..αληθεια για ποιο λογο?Οχι γιατι εγινε κατι το συνταρακτικο ..ουτε επειδη με περασε η Σαγια!?!Αλλα επειδη επιτελους μια γαμημενη μερα εκανα κατι αλλο εκτος απ'το να κοιμαμαι και να διαβαζω!!(αναφερομαι στην προηγουμενη βδομαδα διοτι αυτην απλα κοιμαμαι!!!)

Ο νους μου επιστρεφει 3 χρονια πισω...τετοια εποχη παλευα με νυχια κ με δοντια να πετυχω τον ενα και μοναδικο σκοπο...πιστευω πως θα τα καταφερω...αρχιδια...'δεν πειραζει' λεω στον εαυτο μου..κ αυτο μια χαρα ειναι...οντως καλο ειναι...αλλα γιατι συμβαινει αυτο? γιατι εχω αποσυνθεθει εντελως?

Κ σαν να μην εφτανε αυτο,απο παντου ακουω 'τζαμπα κοπος'...Αυτες ειναι οι στιγμες που νιωθω πραγματικα αχρηστος..πραγματικα μηδεν...που τιποτα δε μ'ευχαριστει...κ μαλλον ειναι λογικο οταν νιωθεις οτι ολες οι θυσιες σου θα πιασουν ΠΑΤΟ!!

Και τελικα το μοναδικο συμπερασμα ειναι πως ολα εχουν παει κατα διαολου..τιποτα δεν εγινε οπως επρεπε...κ τιποτα δε θα γινει οπως πρεπει...

Κ μαλλον ειμαι σ'αυτους που ξεκολιαζονται....!!!χεχε....

K γαμω??ε -σοφε??
εις το επανειδειν...
τα χειροτερα επονται.........

''Γητεμένο παιδί''

Κοντευει μεσανυχτα...
Το ψυχρο αερακι,γλιστρα απτο μισανοιχτο παραθυρο και με καλει...
Με τυλιγει και με αποσπα απο νεκρα βιβλια και σημειωσεις...Με καθηλωνει
στον ηχο της βροχης,που απλοχερα ξεπλενει,για αλλη μια φορα,την ασχημια γυρω μου...

Στεκω ακινητος...
Προσπαθω να γεμισω ολο μου το ειναι με τη μυρωδια απτο βρεγμενο χωμα
Προσπαθω να μη χασω νοτα,απο απτην την μελαγχολικη ''συναυλια''...
Στεκω εκει...
Ακινητος
σα ''γητεμενο παιδι''



Γητεμένο παιδί

Active member
LP Στο καιρο του αλλοκοτου Φοβου(2001)

παραγωγη-στιχοι-παρουσιαση:b.d.foxmoor
κιθαρα:Jamoan
Χρησιμοποιηθηκαν δειγματα απτη φωνη του
Μανου Χατζιδακι





Για σένα ανέβαινε η ζωή δύο δύο τα σκαλιά
σα να γεννήθηκες σ' απόμακρη αετόφωλιά
από σπασμένο αυγό σε σύννεφα άχρωμα,
ξόρκια ουρανού για ενός φυγά το απομεγάλωμα,
για κρύα βράδια μίσος ακούρνιαχτο,
και για του ήλιου το φως ψέμα ασπούδαχτο,
μέρα τη μέρα πιο απόκοσμο και παρακατιανό
από αμούστακο παιδί, πολεμιστής με το στανιό.
Κρυμμένο ατσάλι σε ματωμένο αποφόρι
και στο σκοτάδι μια ορθάνοιχτη από φόβο κόρη,
φτηνό ενέχυρο για μια ανάσα ελεύθερη,
αφού κοντά σου η αγάπη έφτασε δεύτερη,
γυμνή κι απένταρη με βλέμμα σα γεράκι,
και κοντοστάθηκες λες κι ήσουν από τζάκι,
μα είσαι κηφήνας που δεν άγγιξε ποτέ του γύρη
και ξεχασμένος κεραυνός κρυμμένος μες στο λιοπύρι
που έχει σηκώσει ψηλά τη δικιά του παντιέρα,
χωρίς να ξέρει να διαβάζει τον αέρα
κι όσα πιο πέρα από το φως λαχταράει ένα παιδί
κι ας του λέγαν πως δε πρέπει να τα δει.

Καθώς κι εσύ - που σκλήρυνες πολύ νωρίς κι είσαι έτοιμος τα πάντα ν' αρνηθείς,
είσαι παιδί - γητεμένο απ' το νερό της βροχής και την κατάρα μιας αιώνιας φυγής
που καρτερεί - με το κεφάλι συνέχεια ψηλά, μήπως μπορέσει και μέσα απ' τη βροχή
κάτι να δει - να 'χει μαζί του, όταν βρεθεί, αγκαλιασμένο από τις φλόγες γητεμένο παιδί.

Άσε το πόνο από τα σπλάχνα σου παράμερα
κι αυτά που νιώθεις όλα ν' ακουστούν ωμά κι ολάκερα.
Πήγαινε βρες ζεστή βροχή και φτιάξε αντίδοτο
για να γιατρέψεις το μυαλό το όπλο το ανίκητο.
Πιάσε το χώμα και τη γη τρίξε συθέμελα,
τα δίποδα τ' ανέμελα και τα θεριά τα ακέφαλα
θα φοβηθούν, γι' αυτό μην αργοσαλεύεις,
με το δικό σου ρυθμό να σφυράς και να χορεύεις.
Μη ζηλεύεις, κύλα πάνω στης ψυχής σου τις ράγες,
μη γυρεύεις τραγούδια από σειρήνες χρονοφάγες,
στιγμές βρώμικες κι άγιες να ζώσεις,
μα το μίσος αν κοιτάξεις, θα πετρώσεις.
Δε θα γλιτώσεις απ' τ' άσκοπο, το αλόγιστο,
ό,τι σου τρωει την καρδιά πιάστο και όρκιστο,
να παει στο διάολο, σε τόπο άλλο, πιο γνωστό,
με το παράδεισο και με τη κόλαση φτυστό,
σα τις τύψεις τ' ονειρο τους και τη προσευχή τους
- κατάλαβε το - τι δουλειά έχεις μαζί τους
Είσαι παιδί με ρίζες στα σπλάχνα της γης,
γητεμένο απ' το νερό της βροχής.

Μια εικονα χιλιες λεξεις....

Θελοντας να επανελθω στην ηλεκτρονικη αυτη red square,χωρις να σπαταλησω αρκετο χρονο-εχουμε κ τη γαμοεξεταστικη που μας απορροφα ολη την ενεργεια...-σκεφτηκα να παραθεσω αυτο το ειδος posting...
Οσον αφορα τη συγκεκριμενη εικονα,αποτελει ενα μοιροσημο της 347 μοιρας της πολεμικης μας αεροποριας,το οποιο ειναι απλα τρομερο οπως κ το περιεχομενο της...
Ελπιζω αυτο το ειδος posting να τυχει αποδοχης των εταιρων αγαπητων φιλων....

Χαιρετιζω τα πληθη....

συν-πληρωση . . .

Χρονια πολλα ευχονται? Εν ξερω τι, και αν πρεπει να ευχηθω..Σιγουρα ομως θα πρεπει να το μνημονευσω..

Ενα προβλημα που το γεννα η ιδια η ανθρωπινη κοινωνια, αποδεικνυοντας περιτρανα τις παθογενεις καταβολες της. Πολλοι το χαρακτηριζουν ευστοχα συγχρονο, ωστοσο θα τους ανατρεξω ευθυς στα πρακτικα του Πλατωνα και του Αριστοτελη οπως επισης και του Ομηρου, που καταδεικνυουν και αναδεικνυουν το ιδιο προβλημα στους συγχρονους τους..
Αναμφισβητητα, ομως, η παρουσα εικονα του προβληματος σχετιζεται αμεσα με τις (υπερ)συγχρονες πολιτικοοικονομικες και κοινωνικες συνθηκες που ολοενα και περισσοτερο συνεπικουρουν στη γιγαντωση και διαδοση του. Πολυ ευστοχα, καποιοι παρομοιαζουν αυτο το προβλημα με ενα καρκινικο ογκο. Ο οργανισμος (κοινωνια) εξασθενει και νοσει λογω ελλειψης απαραιτητων θρεπτικων στοιχειων (ισες ευκαιριες, κοινωνικο κρατος, δικαιη κοινωνια), σε συνδιασμο παντα με τις κληρονομικες-γενετικες οδηγιες (παθογενεις καταβολες). Ετσι, αναπτυσονται ταχυρυθμα τα καρκινικα κυτταρα (στερηση-φτωχεια), προσβαλλουν καθε ζωτικο οργανο του οργανισμου, και οδηγουν βασανιστικα στη καταρρευση του (διασπαση του κοινωνικου ιστου,αποσταθεροποιηση και κατακερματιση της κοινωνικης συνοχης).

Ελπιζω η φλογα του κεριου στην εικονα, να ζεστανει αρκετα το φιλο αστεγο..
Ελπιζω η φλογα του κεριου στην εικονα, να κατακαψει τους (υπερ)δημοσιους αρχοντες μας για αυτη την καταντια..
Ελπιζω η φλογα του κεριου στην εικονα, να αναθερμανει τις σχεσεις καθε πολιτη με τους φιλους αστεγους..
Ελπιζω να σταματησει αυτος ο παγκοσμιος εξευτελισμος, της μνειας μια φορα το χρονο..
Ελπιζω να τους θυμαμαι και εγω λιγο πιο συχνα..

17/10 : Παγκοσμια Ημερα Κατα Της φτωχειας..

φοιτητης

To 60% των Ελλήνων φοβάται πως μιά ημέρα θα ξυπνήσει στη φτώχεια !!!

Η αντίληψη για τη φτώχεια :

Η εικόνα που σχηματίζει το 33,4% των Ελλήνων στο άκουσμα της λέξης «φτωχός» είναι αυτή μιας οικογένειας που ζει με στερήσεις σε κάποιο υπόγειο της πόλης. Δηλαδή, η -δυστυχώς- συνήθης πλέον εικόνα, που αντικρίζει κανείς π.χ. στην Κυψέλη κοιτώντας τα παράθυρα που έχουν θέα ...στο πεζοδρόμιο και στα πόδια των περαστικών.
Το 23,1% ταυτίζει τη λέξη με την εικόνα άστεγου που ψάχνει στα σκουπίδια, ενώ το 14,4% με κάποιον ηλικιωμένο που ζητιανεύει ή ζει μόνος.

Πώς γίνεται-καταντά κανείς φτωχός :

Συγκλονιστικό, αλλά και ενδεικτικό για το πόσο «θαμπό» εμφανίζεται το πρόσωπο του κοινωνικού κράτους στους πολίτες της χώρας, είναι ότι το 49,6% πιστεύει ότι οι συνάνθρωποί τους βρέθηκαν σε κατάσταση φτώχειας από ένα τυχαίο γεγονός, που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Δηλαδή, έπειτα από κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας ή εργασίας.
Μόνο το 33,3% εντοπίζει την αιτία της φτώχειας σε κάποια ταξική διαφορά, απαντώντας ότι ήταν «πάντοτε φτωχοί».
Υψηλό στην ερώτηση αυτή 17,1% και το ποσοστό της απάντησης δεν ξέρω/δεν απαντώ (ΔΞ/ΔΑ), που εμπεριέχει και αρκετή δόση ανασφάλειας αφού αν κάτι δεν το γνωρίζεις το φοβάσαι ακόμη περισσότερο.

Η φτώχεια (δεν) κάνει διακρίσεις :

Τα παραπάνω στοιχεία σίγουρα προϊδεάζουν και εξηγούν σε σημαντικό βαθμό γιατί στην ερώτηση «προσωπικά φοβάστε κάποιες φορές μήπως βρεθείτε σε κατάσταση φτώχειας;» το 59,6% απαντά «Ναι».
Το 36,3% είναι σίγουροι πως έχουν εξασφαλίσει επαρκή απόσταση από τα όρια της φτώχειας, ενώ το 4,1% του ΔΞ/ΔΑ κάνουν απλώς ...το σταυρό τους.

Η παγκοσμιοποίηση φέρνει φτώχεια (?):

Στοιχείο με αξιόλογη ποιοτική σημασία για την πολιτική/κούς σε ευρωπαϊκό -και όχι μόνο εθνικό- επίπεδο είναι ότι το 68,5% των πολιτών θεωρούν ότι όπως εξελίσσεται ο σύγχρονος κόσμος και με τη μεγάλη αδικία που υπάρχει στην κοινωνία μας το να υπάρχουν φτωχοί είναι αναπόφευκτο!

Αντιμετώπιση :

Την καταπολέμηση της ανεργίας μέσω της δημιουργίας περισσότερων ευκαιριών για την αγορά εργασίας θεωρεί το 69,6% ως τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο για την αντιμετώπιση της φτώχειας.
Το 71% θεωρεί ότι όπλο απαραίτητο στον αγώνα κατά της φτώχειας είναι η ενίσχυση των μισθών, των συντάξεων και επιδομάτων, γεγονός που υποδηλώνει ότι συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός όσων πιστεύουν ότι η εύρεση εργασίας, δεν σου εξασφαλίζει στη σύγχρονη εποχή απόσταση ασφαλείας από τα όρια της φτώχειας.
Για το 92,4% των Ελλήνων η ευθύνη για την καταπολέμηση της φτώχειας ανήκει πρωτίστως στο Κράτος. Σημαντικά είναι τα ποσοστά όσων πιστεύουν ότι μπορούν να συνεισφέρουν στο σκοπό αυτό οι ΟΤΑ (65,1%) και η Εκκλησία (12,3%).

Κυβερνητική πολιτική (κατά) της φτώχειας :

Την ίδρυση του Εθνικού Ταμείου κατά της φτώχειας θεωρεί το 30,2% των πολιτών ως το σημαντικότερο μέτρο που ανακοίνωσε το υπουργείο Οικονομίας για την καταπολέμηση της φτώχειας. Ακολουθεί, η λήψη στοχευμένων μέτρων για πραγματικά φτωχούς (29,3%).

Με πόσα ευρώ παύεις να είσαι φτωχός (???) :

Τα 933,7 ευρώ είναι το μηνιαίο καθαρό εισόδημα, που χρειάζεται ένας «φτωχός» για να πάψει να ανήκει σε αυτή την κατηγορία καλύπτοντας τις βασικές ανάγκες του. Αυτή είναι η δημοφιλέστερη απάντηση που προέκυψε από την έρευνα που διενεργήθηκε στα ειδικά κοινά, σε χώρους υποδοχής και περίθαλψης αστέγων και απόρων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Στους περισσότερους δηλαδή λείπουν 476 ευρώ περίπου, αφού κατά μέσο όρο οι ερωτηθέντες λαμβάνουν μηνιαίως 457,7 ευρώ.

Το προφίλ του Έλληνα φτωχού :

Το 32,6% των φτωχών αντιμετωπίζει πρόβλημα υγρασίας στο σπίτι του, το 28,2% μένουν σε σπίτια που τα δωμάτια είναι σκοτεινά και το 22,7% σε οικίες που δεν διαθέτουν θέρμανση.
Το 38,8% χαρακτηρίζουν πολύ κακή και κακή την υγεία τους και το 38,3% δηλώνει ότι -στην Ελλάδα της δωρεάν υγείας και του ΕΣΥ- στερήθηκε φροντίδες υγείας λόγω έλλειψης οικονομικής δυνατότητας.

Το βλεμμα της ελπιδας . . .

Παραγωγη-(στιχοι) : Newsroom ΔΟΛ

Παρουσιαση : φοιτητης

''Λιγα και καλα...''

Διχως να καταλαβω καλα καλα το ποτε περασε η βδομαδα,βρισκομαι ξανα στη κοκκινη
πλατεια μας,με σκοπο να κρατησω την υποσχεση που εδωσα...Δευτερη Δευτερα που προσπαθω να σπασω τα νευρα πολλών,παιρνωντας προκλητικα ,και με θρασσος θα ελεγα, την πρωτοβουλια να παρουσιασω ενα ακομη hip hop τραγουδι...
Για να μαι ειλικρινης,κανενα απο ολα αυτα τα κομματια που θα στριμωχτουν σε αυτη τη στηλη δεν εχουν αναγκη παρουσιασης... Ειναι ηδη χαραγμενα στις ψυχες ολων αυτων που τα αγαπησαν και μεγαλωσαν με αυτα....
Ας πουμε λοιπον,οτι αυτο που κανω το κανω για τη παρτη μου,και γιατι απλα γουσταρω που και που να ''ξαναμελετω'' τους στιχους αυτους...

Και αυτη τη φορα θα μεινουμε πιστοι σε ενα συγκεκριμενο τμημα του ελληνικου Hip Hop,στο lowbap(κι αυτο γιατι δυστυχως ειναι πολυ λιγα τα εκτος lowbap αξιολογα σχηματα στην Ελλαδα)
Θα γυρισουμε πισω στο 1999,εκει που ο B.D.Foxmoor λιγο πριν φυγουν τα χρονια του 9,μας χαριζει την δευτερη προσωπικη δισκογραφικη του δουλεια. Ο λογος για το LP ''Στη Χαση και στη Φεξη''....
Προαγγελος αυτου,το περιφημο single ''δανεικες προσευχες'' ...

Ενα απο ολα(βασικα όλα,αλλα τελος παντων) τα tracks που αξιζει να χωθει σφηνα σε αυτη την ηλεκτρονικη παρωδια που εχουμε σκαρωσει, ειναι το ''ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ''.Κομματι που συμπεριεληφθη και στο single αλλα και στο LP που αναφερθηκαν παραπανω...

Ελπιζω να σας αρεσει οσο και μενα....




''ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ''
Παραγωγη-στιχοι-παρουσιαση: b.d.foxmoor



Τη μοναξιά σου τη θυμίζουν οι πολλοί
κι ότι είσαι μικρός, εκείνοι που δεν ξέρεις
τη τρέλα που πουλάς, σου τη γυρίζουν οι τρελοί
και ο χρόνος μια πίκρα για όσα δε καταφέρεις.
Όσα έχεις πει, πάνω σε μάτια θα τα δείς
κι όσα μασάς, κρυφά θα τα προφέρεις.
Ό,τι κι αν φτύσεις, μπροστά σου θα το βρείς
κι ό,τι έχεις κλέψει, κάποτε πίσω θα το φέρεις.
Ό,τι αγαπάς, θα σε κάνει να μισείς
κι ό,τι φοβάσαι, δειλά θα σε θεριεύει.
Ό,τι σκορπάς, θα μοιάζει απόσταγμα ζωής
κι ό,τι ζητάς , πρώτο θα σε κυριεύει.
Όταν μιλάς, δε θα σου δίνουν προσοχή
και θα νομίζεις ότι είν’ αργά για να τους πείσεις
κι όσο γερνάς, δε θα τους περισσεύει ευχή…
στ’ αρχίδια σου ρε, κοίτα απλά να ζήσεις.





Υ.Γ
Τα post αυτα δεν εχουν σκοπο να παρουσιασουν καλλιτεχνες...Δεν θα
μπω σε αυτη τη διαδικασια,γιατι πρωτον δεν ειμαι ο καταλληλος να το
κανει,αλλα και γιατι κανενας απο τους καλλιτεχνες που θα φιλοξενηθουν
σε αυτα τα post δεν εχει αναγκη τη δικη μου ''υποστηριξη''...Σκοπος μου ειναι
η διαδοση της μουσικης...Μουσικη χωρις στιχους δεν υπαρχει(για hip hop μιλαμε παντα)...
Δινω απλα ενα ερεθισμα και οποιος γουσταρει ψαχνει μονος του να μαθει οτιδηποτε παραπανω...




geo12

Ευρωσύνταγμα ή μήπως Euroconstitution;

Πεμπτη 4/10/07 Φρανκουρτη, Γερμανια. Ενα μεγαλο αλλα και κλειστο συνεδριο ελαβε χώρα. Θεμα: το ευρωσυνταγμα και οι εξελιξεις στην πορεια της ευρωπαικης ολοκληρωσης. Συμμετεχοντες: λιγοι εκλεκτοι (χρηματο-)οικονομολογοι (μεταξυ των οποιων και ενας καθηγητης μου απο τον οποιο πληροφορηθηκα και το συγκεκριμενο γεγονος το οποιο δεν ελαβε σχεδον καθολου δημοσιοτητα στην Ελλαδα) και μερικα πολιτικα στελεχη απο ολον τον κοσμο και ειδικοτερα απο την Ευρωπη.
Οπως γνωριζουμε, η ευρωπαικη ενωση και τα μελη-κρατη της εχουν ηδη δημιουργησει μια νομισματικη ενωση. Η συμμετοχη σε μια τετοια ενιαια αγορα εχει δυο οψεις, την θετικη (εξαλειψη κινδυνων λογω απαλειψης αβεβαιοτητας, μειωση κοστους συναλλαγων, μειωση τιμων αγαθων, ενιαιο χρηματοπιστωτικο συστημα, εξαλειψη κερδοσκοπικων πιεσεων κ.α.) και την αρνητικη (απεμποληση ασκησης ανεξαρτητης νομισματικης και συναλλαγματικης πολιτικης, απωλεια «οπλων» για την βραχυχρονια αντιμετωπιση του πληθωρισμου και φυσικα της ανεργιας κ.α.). Η προηγουμενη αποπειρα καθιερωσης του ευρωσυνταγματος εχει πεισμωσει αρκετους ωστε να το επιτυχουν και ειμαι απολυτα πεποισμενος οτι σε λιγα χρονια θα περασει. Το ευρωσυνταγμα προωθει ακομα περισσοτερο την ιδεα της ενοποιησης της Ευρωπης. Ενα απο τα σημαντικοτερα ειναι οτι εμπεριεχει αρθρα σχετικα με την μετατροπη της σε πληρη οικονομικη ενωση που σημαινει οτι εκτος της νομισματικης ενωσης που υφισταται τωρα θα υπαρξει και κοινη δημοσιονομικη γραμμη, με λιγα λογια ο κ. Αλογοσκουφης θα ειναι απλα ενας υπαλληλος, οπως αυτην την στιγμη ο κ.Γκαργκανας της ΕΚΤ, με περιορισμενες αρμοδιοτητες καθως θα υπαρχει ενα υπερ-υπουργειο οικονομικων με εδρα, πιθανον, στην Αγγλια η Γαλλια. Η διαφορα με την προηγουμενη αποπειρα ειναι οτι τωρα επιχειρειται η οικονομικη ολοκληρωση με πολιτικους παραγοντες και συμφεροντα που κατα την γνωμη μου δεν ειναι οτι καλυτερο.
Ποιος ειναι ο σκοπος ολων αυτων των κινησεων και ποιο το αποτελεσμα; Αυτη την στιγμη μονο υποθεσεις μπορουμε να κανουμε και θα μπορεσουμε να κρινουμε εκ του αποτελεσματος (θα φανει στο χειροκροτημα...). Η προσπαθεια εγκειται στο γεγονος απομιμησης του Αμερικανικου μοντελου με τις επιμερους πολιτειες και την κεντρικη ομοσπονδιακη κυβερνηση. Ομοιως, τα μελη κρατη της ΕΕ θα αποτελουν κοινοτητες μιας κεντρικης εξουσιας. Η δυσκολια αυτου ειναι οτι, σε αντιθεση με την Αμερικη η οποια δεν διαθετει καποιο βαθυτερο ιστορικο και πολιτιστικο υποβαθρο, οι ευρωπαικες χωρες εχουν ριζωμενη ιστορια (Γαλλια,Ιταλια,Ελλαδα κ.α.) την οποια δεν ειναι ευκολο να δεχτουν να την απορριψουν για χαρη μιας ενωσης, εξου και οι αντιδρασεις μερικα χρονια πριν. Παραλληλα, η ολοκληρωμενη ενοποιηση αποτελει προπομπο της πολιτικης ενοποιησης, που σημαινει κεντρικη εξουσια επι ολων των κοινοτητων που εντασσονται σε αυτο το club οποτε ο κ.Καραμανλης θα ειναι ομοιος με εναν νομαρχη. Αξιζει να σημειωθει σε αυτο το σημειο οτι οι αποφασεις θα λαμβανονται πλειοψηφικα και οχι ομοφωνα οπως γινοταν μεχρι τωρα, πραγμα που συναπαγεται οτι οι απαιτησεις της μειοψηφιας-μικρων κοινοτητων δεν θα λαμβανονται και πολυ σοβαρα υπ’οψην και αυτο ισως οδηγησει σε παραγκωνισμο κρατων οπως η Ελλας με μικρα οικονομικα μεγεθη και δυναμη.
Μπορουμε να αποφυγουμε να συμμετεχουμε σε αυτο το club, που προς το παρον φερει τον τιτλο ΕΕ; Βεβαιως οχι...Η παρουσα οικονομικη και πολιτικη ενωση θα ειναι ελκυστικη για πολλα κρατη καθως θα παρεχει δελεαστικα οφελη (οσο και κοστη). Αλλωστε πολλοι θεωρουν οτι αυτη θα συνεχισει να διευρυνεται και θα «απορροφησει» ακομα και την υπερδυναμη της Ρωσιας. Αν πραγματι τα πραγματα εξελιχθουν οπως φαινεται και οπως σχεδιαζεται (και δεν συμβουν ολα αυτα που αναφερει ο κ.Λιακοπουλος) τοτε σε αρκετα χρονια (σε τρεις γενιες απο τωρα;) θα κανουμε λογο για πληρη πολιτικη και οικονομικη ενοποιηση ολοκληρου του πλανητη υπο την στεγη μιας ενιαιας κυβερνησης. Κατα ποσο αυτο ειναι εφικτο, δεν γνωριζω. Αν θα ειναι καλο, επισης δεν γνωριζω.ειμαι αρκετα επιφυλακτικος αλλωστε μου φανταζει λιγο ουτοπικο και ταυτοχρονα εφιαλτικο...Πολιτικοι ειναι αυτοι...

-(σοφός)

Σύνοψις

Ειναι γυρω στις 11:00 το πρωι. Το δωματιο εχει σταματησει να «χορευει» στο μυαλο μου και εχει σταθεροποιηθει στις γνωστες συντεταγμενες. Με συντροφευει μονο ενας πονοκεφαλος αλλα δεν με αποτρεπει απο το ανοιγμα του η/υ και απο την πληκτρολογηση αυτων των γραμμων.
Υπαρχουν στιγμες που περνουν αδιαφορα απο το πεδιο ενδιαφεροντος και δεν αποτελουν ερεθισμα των αισθησεων σου. Αυτες οι αδειες, οι κενες στιγμες απλα υπαρχουν για να γεμιζουν το προγραμμα της καθημερινοτητας σου, υπερτερουν των υπολοιπων, κι ειναι σιγουρο πως ‘δεν αφηνουν τα σημαδια τους στην αμμο του χρονου’.
Ειναι και αλλες στιγμες, που σου αποτυπωνται γιατι εμπεριεχουν κατι το μοναδικο, που νιωθεις οτι σμιλευουν περιτεχνα το γλυπτο της μνημνης σου, που νιωθεις ευλογημενος-κι οχι μονο τυχερος- που (τις) ζεις. Αυτες ειναι που δινουν νοημα και αφηνουν μια γλυκια επιγευση οταν τελειωνουν.
Μια τετοια γλυκια επιγευση νιωθω τωρα. Ειμαι σιγουρος πως περασα τελεια αναμεσα σε προσωπα προτυπα, ιδανικα, αξιολογα, σαν μικροι θεοι για μενα. Σχεδον ολοι τους ηταν εκει. Καθισμενοι γυρω απο τα τραπεζια, με μονιμο παρατηρητη ενα τζακι στην γωνια ενος μικρου δωματιου. Απλη συνταγη για μεγαλα πραγματα. Λιτη ευτυχια χωρις ορια και περιορισμους. Λιγο κρασι (ή μηπως αρκετο;) ενας μεγαλος μουσικος με μπουζουκι, φωνες που γεννιουνται σε διαφορετικες φωνητικες χορδες συναντιουνται ως κυματα στον αερα και ενωνονται ολες σε ενα σωμα. Παρηχθη ετσι ενα αποτελεσμα που ομοιο του δεν ειχα ξαναζησει.
Αν υπαρχουν μερικες στιγμες που νιωθεις πιο σημαντικος ή πιο μεγαλος απο οτι πραγματικα εισαι τοτε σιγουρα μια απο αυτες ηταν χθες. Ειμαι τυχερος. Σας ευχαριστω...Χρονια καλα...

-(σοφός)

Καλημέρα....

Ειναι πρωι,τα ματια μου δειλα επιχειρουν να δεχτουν τις πρωτες εικονες της μερας,αλλα ματαια...
Διστακτικα αλλα σχεδον μηχανικα εχω ηδη αρχισει να αγκαλιαζω την καθημερινοτητα μου...Μολις που καταφερνω να μιλησω και να κρατηθω ξυπνιος...
Ο καφες βρισκεται ηδη διπλα μου...Ζεστος,ευεργετικος,ετοιμος να μου προσδωσει τις μαγικες του ιδιοτητες ξανα...

Ο υπολογιστης ειναι ανοιχτος ,χωρις να καταλαβω γιατι αρχιζω να περιπλανιεμαι στα γνωστα λημερια...Το αποτομο ταρακουνημα και κατεπεκταση ξυπνημα δεν αργει να ερθει...Σχεδον αυτόματα μπαινω και εγω στην διαδικασια να εκτεθω και μαλιστα ηλεκτρονικα.....


Μοναδικος σκοπος...Να φωναξω....ΚΑΛΗΜΕΡΑ.....

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, λοιπον σε ολους εκεινους που φωναζουν αδυναμοι,ενω εχουν δυναμεις που κανουν το κοσμο να γυριζει...και το ξερουν...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, σε εκεινους ,που καθε καθε φορα που πεφτει το σκοταδι,κρυβονται μεσα σε αυτο....

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, σε οσους ερχονται αντιμετωποι με τα λαθη τους,τα αναγνωριζουν ...και πρεπει να τα χαιρονται

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, και σε αυτους που σημερα δεν θα μπορεσουν,η δεν θα θελουν,να χαρουν τη γιορτη που θα στηθει για τους ιδιους

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, σε οσους ειναι τελειοι...σε ολα τους...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και σε εκεινους που αναζητουν την δικη τους ευτυχια ματαια,κι ας γνωριζουν τελεια την ευτυχια των αλλων..

Γιατι ,ναι ρε, ειναι καλη μερα...Τουλαχιστον ειναι μια ΑΛΛΗ μερα...

Δανειζόμενος τα λόγια μιας αγαπημένης μορφής,κλείνω με μια συμβουλή...

Αν καποιο πρωι ξυπνησεις και ο αερας που αναπνεεις,βρωμαει οπως ο χτεσινοβραδυνος..βρες το θαρρος και πες στον εαυτο σου...
''Τραβα τα ξυνισμένα μούτρα σου πιο πέρα,κι αφου με ξύπνησες πες μου καλημέρα ρε...''



geo12

Ίσως πάω ενάντια...

Αληθεια,γιατι καθομαι αυτη την στιγμη μπροστα στην οθονη του η/υ; Ηταν αλλη μια μερα, σχεδον, οπως ολες οι αλλες. Μολις τελειωσαν οι διαδικασιες που καθοριζουν και προσδιοριζουν τον δικο μου ορισμο της καθημερινοτητας , της ρουτινας μου...
Αληθεια, περιμενω να γραψω κατι διαφορετικο αποψε; Κατι που ισως να διανθισει το χωρο αυτο του ιστολογιου; Προφανως οχι. Η διαυγεια του μυαλου μου(;) εχει περιοριστει, αν οχι εξαφανιστει. Ειναι απο τις στιγμες που θελω απλα να ξαπλωσω στο κρεβατι μου να πω,πως λιγο-πολυ, τα καταφερα και σημερα, να ξεγελασω τον εαυτο μου, να χαθω στα ονειρα μου, στις υποθεσεις μου, στα λογια που ειπα και σε αυτα που δεν ειπα, στα λαθη μου , στις θυμησες μου. Παρ’ολα αυτα στεκομαι μπροστα σε αυτη την οθονη. Ισως γιατι θεωρω το γραψιμο μια διαδικασια ιερη, μια συνεχη διαδικασια αυτοπαρατηρησης, πολυ ξεχωριστη για μενα. Μια ατερμονη αναδιφηση στα δαιδαλωδη και συναμα κρυφα κι αβατα σημεια του μυαλου μου και της εσωστρεφους προσωπικοτητας μου.
Τωρα ειναι η στιγμη που μυριζω την ιδιαιτερη αυτη μυρωδια της βροχης. Εβρεξε πριν λιγο. Ο αερας μυριζει θλιψη και μελαγχολια αποψε για μενα. Η βροχη εφερε μαζι της εικονες, λογια, αναμνησεις, τις οποιες επλεξε μαζι με τις σταγονες της, και υστερα αφου τις αποχαιρετησε, τις αφησε να πεσουν ευλαβικα στην γη και να αναπαραγουν ενα απο τους πιο αγαπημενους μου ηχους. Ενα τραγουδι που θαρρω στα αυτια μου φτανει γλυκο ασμα μιας θεας που με καλει να μην απαρνηθω ονειρα αλλα να κανω τα παντα για αυτα. Να προσπαθησω και να μην αφησω τιποτα αλλο πια στην, αλλη θεα, τυχη. Ετσι μου ελεγε χαρακτηριστικα ενας φιλος. Σου εχω απολυτη εμπιστοσυνη, στο μονο που δεν σε εμπιστευομαι ειναι αν θα καταφερεις να κρατησεις την ευτυχια, στον αν καταφερεις να την βρεις και να την κρατησεις...Στο αν καταφερεις να βρεις τον δρομο προς αυτην...Αυτα τα λογια θυμαμαι μεσα στα αλλα αποψε...Αυτα τα λογια αντηχουν μεσα στο μυαλο μου...Σε ακουω φιλε...Σε ακουω ξανα να το επαναλαμβανεις. Αλλα...

Η νυχτα κανει ακομα πιο μυστηριακο αυτο το τοπιο, αυτη την στιγμη. Ριχνει απλοχερα το πεπλο της,με ταξιδευει ακομα πιο μακρια. Σε μερη που θα ηθελα να παω αλλα δεν μπορω. Σε μερη που ηθελα να ειμαι αλλα δεν εχω την δυναμη ή τα μεσα. Γιατι ακομα κι αυτο το τοσο απλο θελει αυτη την ανεξηγητη δυναμη. Θελει θαρρος...Αυτη ριχνει το πεπλο της, κι εγω σαλευω στο σκοταδι του δωματιου μου, αφουγκραζομαι τους ηχους της βροχης και φευγω απο αυτο το κουφαρι...Σιγα-σιγα, εκει οπου δεν υπαρχουν νομοι, φοβοι και αδυναμιες.
Απομακρυνομαι, αυτο ειναι ισως το τελος σε αυτο το λογυδριο.Σκορπιες λεξεις ισως χωρις νοημα και ουσια. Δεν ξερω καν αν υπαρχει μια αλληλουχια. Ενας λογικος ειρμος, μια βαση πανω στην οποια αρχισα, συνεχισα και θα τελειωσω. Ισως πηγα εναντια...Ισως αυτο να ειναι το τελος...

-(Σοφός)

γαμησε τα

Προς το παρον δε θα υιοθετησω τη πρακτικη του αγαπητου geo12-εβδομαδιαιο posting-, και θα συνεχισω να po(u)staro με βαση εμπειριες-βιωματα οχι (μονο) δικα μου, σε (α)τακτες χρονικες στιγμες. Η καταγραφη τους ομως, εξελισσεται σε μια ανοητη και ανιαρη διαδικασια αν περιοριστει στην απλη περιγραφη και εν επεκταθει στην αναζητηση των ουσιαστικων συνθηκων και αιτιασεων..

[Παντα ειχα ενα προβλημα να προλογιζω αυτα που θα κανω ή θα πω, και σε αρκετες περιπτωσεις αυτα που θα γραψω..]

Το κακο -ενα απο τα πολλα, καλυτερα..- με το ανθρωπινο μυαλο ειναι οτι (επι)τασσει καθε βιολογικη και διανοητικη διαδικασια του ανθρωπου υπερ του προσωπικου συμφεροντος. Οσο και αν θελουμε να φανουμε ή -καλυτερα- να αυτοπροσδιοριζομαστε ως ανιδιοτελη οντα,η ιδια η φυση ερχεται να μας διαψευσει και να μας (απο)γοητευσει χτυπωντας το ''καμπανακι'' της αυτοσυντηρησης και της επιβιωσης οταν το χρηζουν οι περιστασεις. Δυστυχως, σε δυο διαφορετικες, ''κρισιμες'' στιγμες, λειτουργησα οπως ακριβως μού επεβαλε αυτη η κακια φυση και νομιζω καταφερα να απογοητευσω...

Ηταν τοτε,που το τηλεφωνο χυπησε λιγο πριν τις 6 το πρωι, και μια ομιλια το πολυ ενος λεπτου μας εσυρε στην πρωτευουσα..

Ηταν τοτε,που εν πιστευα στα ματια μου οταν ειδα το χλωμο της προσωπο να μην θελει να επανελθει στη φυσιολογικη ροη των πραγματων και να επιμενει να παραμενει παγωμενο σε περασμενες στιγμες..

Ηταν τοτε, που ακομα και τα παραμορφωμενα μας ειδωλλα απο τους καθρεφτες ενιωθαν εγκλωβισμενα πισω απο σεντονια και προκαταληψεις..

Ηταν τοτε, που εν ηξερα τί να της πω και τί να κανω για να μαλακωσω τον πονο..

Ηταν τοτε, που εν απολαυσε την αγαπημενη της θεα..

Ηταν τοτε, που μαυρες, ''μασκοφορες'' φιγουρες ετρεχαν πανικοβλητες να αποδειξουν λιγη απο την ''αγαπη'' τους..

Ηταν τοτε, που δακρυσα γιατι δακρυσε και που θυμωσα με το θυμο της..

Ηταν τοτε, που ελεγα οτι την καταλαβαινω ενω ηξερα οτι εν προκειται να την καταλαβω ποτε..

Ηταν τοτε, που την εβλεπα να κοιμαται και την ακουγα να (παρα)μιλαει..

Ηταν τοτε, που εν ηξερα τί να της πω και τί να κανω για να μαλακωσω τον πονο..

Ναι..ηταν τοτε, που διαβασα οτι πνιγεται και εν επεσα να τη σωσω...

ντελιριο ειπαν..

Σε ολες τις παραπανω στιγμες,νομιζω πως θα μπορουσα να ανταποκριθω. Θα μπορουσα ισως να επωμιστω λιγο απο τον πονο της και να καταφερω να ελαφρυνω το μαρμαρινο της σταυρο.. Αντιθετα,ομως, κλειστηκα στο ''καβουκι'' του εαυτουλη μου και (ψευτο)προστατευθηκα απο τις παραπλευρες απωλειες..(ωραια τα καταφερες κουτε!!!) .

Επειδη ειμαι πολυ εγωιστης, εν θα καταφερω να μοιραστω -προς το παρον τουλαχιστον- την αλλη,τη δευτερη ''κρισιμη'' στιγμη που βασιλεψε το ενστικτο και καταφερε να απογοητευσει αγαπημενα προσωπα..

Εν καταλαβατε, ε ? Εν πειραζει, θα καταλαβει αυτη... (..ελπιζω!)

φοιτητης

¨ενας στίχος,χίλιες σκέψεις''

Ύστερα απο τις απαραιτητες συστασεις των υπολοίπων παίρνω ξανα την σκητάλη
και καθομαι μπροστα στον υπολογιστη...(Αστείο μου φαινεται, αφου η γαμημενη η εξεταστική με έχει καρφωμένο εδώ και δυο μήνες σε
αυτό το γραφείο...)
Όπως και να χει τα χειρότερα έπονται, όπως ειπε και ο ''σοφός''
,και μοναδικός τρόπος για να ξεφύγουμε είναι να κάνουμε ....


Ηταν περίπου η εποχη που πρωτοαρχιζα να καταλαβαίνω τι είναι μουσική,η τουλάχιστον να καταλαβαίνω τι ακούω και γιατί,οταν άκουσα για πρώτη φορα hip hop.
Λέξεις αστείες,μικρές και οχι ιδιαιτερα γνωριμες στην Ελλαδα εκείνη την εποχή(Ενω σήμερα...,ας είναι καλά ο Νινο...)
Φυσικα το hip hop στην ελλαδα ,οπως είχε πει και καποιος καποτε,ηταν μια ΚΛΑΝΙΑ τοτε!
Και τι απέγινε?Κλανιά παρέμεινε...Μεσα όμως σε ολη αυτήν την ευωδία της
ελληνικης μουσικης σκηνης η κλανια του hip hop ήταν για κάποιους οξυγονο...Και ηταν
πολλοι όλοι εκείνοι που προτίμισαν να βάλουν το κεφάλι στη φωτιά και να ακολοθήσουν την αλεπού στης φωτιάς τα μέρη.....
Λίγο πολύ αυτό έκανα και εγω με τους active member και απο τοτε(θα ναι 9 χρονια)
δεν μπορω να ξεφύγω απτο λαβωμένο ξωτικό τους...

Μετά απο αυτη την παρένθεση που ειμαι σιγουρος κανενα δεν ενδιαφέρει
καιρος να δείξω τον πραγματικο λόγο του αποψινου παραλληρηματος...
Δυστυχως πολλοι θα δυσαρεστηθούν αλλα αναλαμβάνω να εγκαινιάσω την
πρώτη εβδομαδιαια στήλη του blog...(αν μπορεί να υφίσταται τετοιος όρος)

Κάθε Δευτέρα θα παρουσιάζω ένα hip hop τραγούδι προκειμένου να δουν οσοι γουστάρουν,
γιατι τέτοιο κόλλημα με μια μουσική που ίχνος σχέσης δεν έχει με οποιαδήποτε παρτιτουρα και πεντάγραμμο.....
όσοι πιστοι προσελθεται,''κι αν δεν φοβάστε τις φλογες εχει χώρο ανέβείτε''....


ΣΑΝ ΔΑΚΡΥΑ - ACTIVE MEMBER

(Παραγωγή: B.D.Foxmoor, στίχοι- παρουσίαση: Sadahzinia)

active member LP ''Το μεγαλο κολπο'' 1995 Num.17 (Πρωτη επισημη δισκογραφικη δουλεια
με την wearner,και πρωτη φορα που ενα ελληνικο hip hop συγκρότημα κλείνει συμβόλαιο με εταιρια και μάλιστα πολυεθνική)

Το κομμάτι ειναι ιδιαιτερα σημαντικο,γιατι αυτό αποτέλεσε το ''βαπτισμα'' για την sadahzinia,τη lady of riddles του low bap.Μόλις 17 χρονώ τότε
αποτέλεσε την πρώτη (και την μοναδική θα έλεγα) γυναίκα που εκανε hip hop στην ελλαδα
Απο την πρωτη κιολας δουλεια της η Γιολαντα Τσιαμπόκαλου μας εδωσε ένα πολυ καλο δείγμα για το τι θα ακολουθήσει τα επομενα χρονια (μετρα ηδη 12 χρονια στη μουσική 5 προσωπικους δισκους,άπειρες ώρες στην σκηνή και απο το 2004 ειναι μελος των active member)

ΣΑΝ ΔΑΚΡΥΑ


- Απ’ τις σταγόνες της βροχής που χτυπάνε
πάνω στο τζάμι και σαν δάκρυα κυλάνε
σαν μια που χρόνια κρατάω μέσα μου εικόνα
ερωτευμένη είμαι ακόμα με ένα γκρίζο χειμώνα.
Κι η σκέψη μου σε σένα πάλι τώρα τρέχει
κι η καρδιά μου άλλο μόνη να’ ναι δεν αντέχει
και μια θλιμμένη μελωδία απ’ της βροχής τους ήχους
να μου θυμίζει ξανά παλιούς σου στίχους.
- Κάθε σταγόνα ένα χαμένο όνειρό μου
κι όλα τα σύννεφα ξανά στο μυαλό μου
κι ενώ μιλάω στο Θεό μια ευχή μόνο κάνω
να κλαιει ο ουρανός για μένα σαν πεθάνω.
- Και έκλαιγε μαζί σου τότε ο ουρανός
γιατί είχε ακούσει βλέπεις της ευχή σου ο θεός
και σαν δάκρυα γεμάτα από πόνο
το ταξίδι της βροχής μοιάζει μέσα στο χρόνο.
Κι ενώ τα πάντα σκεπάζει εγώ πονάω
δε σκέφτομαι τίποτα απλώς τραγουδάω
ψάχνω για σένα κάπου εκεί στη βροχή
και αναρωτιέμαι γιατί αυτή η ευχή.

Και αλήθεια σ’ άκουσε ο Θεός
και έκλαψε ο ουρανός
και αναρωτιέμαι στη βροχή,
γιατί αυτή η ευχή.

- Και όλη η ζωή σου έμοιαζε με τη βροχή
και κάθε όνειρο χαμένο ζούσε μέσα στην ευχή
γι’ αυτό τα δάκρυα κυλάνε του ουρανού
κι είναι σα να ακούω τη φωνή σου από παντού.
Και σφίγγω τα μάτια μου να μη δακρύσω
κοιτάω ψηλά και δε θέλω να μιλήσω
σ’ όλους εκείνους που στα μάτια με κοιτάνε
σιωπηλοί κι ανήμποροι, δήθεν πονάνε
που δεν μπορούν να σε νοιώσουν στη βροχή·
δεν τους αφήνει για άλλη μια φορά η ντροπή,
μα εγώ το ακούω το τραγούδι σου στα σύννεφα ψηλά
κι αλήθεια νιώθω πιο καλά.
Όταν ξέρω ότι για μένα τραγουδάς
και θα ’ναι σίγουρα σα να με φιλάς
κάθε φορά που θα κλαιει ο ουρανός
θα θυμάται την ευχή σου ο θεός.




Με σεβασμό και εκτίμηση
geo12