Κάποιος, κάποτε μου είπε ότι ήθελε να μοιραστεί την σκέψη μου... Αλλά τότε δεν το έκανα. Αρνήθηκα πεισματικά για πολλά βράδια, για πολλές συνεχόμενες μέρες... Αργότερα ήρθε κι άλλο άτομο που μου ζήτησε το ίδιο... Ούτε τότε όμως το έκανα... Δεν το έκανα...Ίσως τώρα να μην έχει σημασία, γιατί υπάρχει ο χρόνος...
Αλλά τώρα το κάνω...Τώρα το έχω κάνει ήδη...
Μια ιστορία μονάχα να του πω κι ίσως καταλάβει...Ίσως καταλάβει...Ίσως...
Υπάρχει ένα αστέρι κρυμμένο κάπου, σε μια γωνιά του διαστήματος. Σε μια κοσμογωνιά που ανθρώπου φαντασία δεν φτάνει για να περιγράψει. Είναι ένα διαφορετικό αστέρι· μπορεί να το δει μόνο ένα άτομο κάθε βράδυ. Μόνο ένα ζευγάρι μάτια από τα δισεκατομμύρια του πλανήτη μας. Βρίσκεται στο πιο όμορφο και ταυτόχρονα πιο άσχημο μέρος του σύμπαντος, στο πιο λυπημένο σκηνικό και ταυτόχρονα στο πιο χαρούμενο. Βρίσκεται μακριά και ξέχωρα από κάθε άλλο αστρικό σώμα, από κάθε άστρο και πλανήτη. Σκεπασμένο από την σκόνη του διαστήματος και το απαλό μαύρο πέπλο που υπερισχύει σε κάθε εκατοστό του σύμπαντος… Μου είχε μιλήσει κάποιος για αυτό το αστέρι. Μια ιστορία που θυμάμαι από παιδί, από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής μου. Λένε πώς όποιος το δει είναι τυχερός και ευλογημένος και πως σου επιτρέπει να κάνεις μια ευχή λίγο πριν τελειώσει αυτή η νύχτα. Μου είχε μιλήσει επίσης για την μέρα που αυτό το αστέρι θα έχανε τη θέση του στο θρόνο του σύμπαντος και πως το τελευταίο άτομο που θα το δει, θα έχει να κάνει επίσης μια ευχή μα με μια ιδιαιτερότητα. Ίσως αυτή η ευχή να του καταστρέψει ή να του βελτιώσει την ζωή. Είναι μια στιγμή ρίσκου, μια επιλογή που πρέπει να πάρει το συγκεκριμένο άτομο λίγο πριν τελειώσει αυτή η τελευταία νύχτα.
Την αποψινή νύχτα, είναι ένα ξεχωριστό αστέρι, που ζει τις τελευταίες του στιγμές. Σε λίγα λεπτά θα νιώσει κάθε άτομο της ύλης του να κινείται έντονα σε ξέφρενους ρυθμούς και να ανεβαίνει η θερμοκρασία του επικίνδυνα. Από την σχετική αδράνεια στην πλήρη κινητικότητα. Για μια τελευταία φορά, μια τελευταία βραδιά, λίγες τελευταίες στιγμές και τελευταία ανάσα. Μια ύστατη νύχτα… Ξαφνικά το αστέρι εκρήγνυται και δημιουργεί μια λάμψη αλλιώτικη. Είμαι ο τυχερός σήμερα, γιατί τα δικά μου μάτια βλέπουν αυτό το άστρο. Είμαι άτυχος σήμερα γιατί βλέπω την τελευταία μέρα. Πρώτη και τελευταία θέαση. Στιγμιαία θυμάμαι την ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια. Πρέπει να αποφασίσω αν στο τέλος θα αδράξω την ευκαιρία της ευχής ή απλά θα την ενσωματώσω στις αναμνήσεις μου. Έχω λίγο χρόνο μπροστά μου για να πάρω την απόφαση όπως μου είχε διηγηθεί εκείνο το άτομο στην ιστορία του. Βελτίωση ή καταστροφή… Μια ευχή και μια αλλαγή. Το πιο ευτυχισμένο και το πιο λυπημένο σημείο του ουρανού μέσα στο μυαλό μου, πέρα από τα μάτια μου. Αρκετά μακριά μου και τόσο κοντά μου. Έχω ακόμα χρόνο για να πάρω την απόφαση. Μια ολάκερη νύχτα μπροστά μου. Βλέπω μια λάμψη χρυσαφένια, σαν ένα παραμύθι να κατακλύζει εκείνο το σημείο. Μοιάζει σαν να υπάρχει μοναδική νεκρική σιγή ολόγυρα μου και να ακούγεται μόνο το αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι. Ένα τοπίο απλό και σύνθετο. Η χρυσαφένια λάμψη στροβιλίζεται γύρω από το αστέρι. Χρυσοστόλιστο και μοιροπαρμένο. Αυτή η λάμψη νιώθω σαν να το αγκαλιάζει και να το σφίγγει σφιχτά, όπως η μάνα το παιδί της το πρωτογέννητο. Το αστέρι χωρίζεται στα δυο. Μοιράζεται στα δυο. Τα κομμάτια αποχωρίζονται το ένα το άλλο με αρκετό πόνο, αρκετή ορμή και δύναμη. Αυτή είναι η εξέλιξη και η φυσική πορεία για κάθε αστέρι σε τούτο το σύμπαν το πεπερασμένο. Γέννηση, ανάπτυξη και θάνατος. Σαν να υπάρχει ένα μικρό διάλειμμα θορύβου ανάμεσα σε δυο βουβές στιγμές… Αυτός ο θόρυβος είναι η ζωή… Το δικό μου αστέρι δεν ξεφεύγει από τον κανόνα. Το ένα κομμάτι πηγαίνει ακόμα παραπέρα από την θέση που είχε, έχοντας την ουρά πίσω που φωτίζει κι είναι σαν να το ακολουθούν μικρά αστέρια για προστασία ή από αγάπη ή από φόβο. Στέκεται ολομόναχο για μια νέα ζωή και ίσως να είναι το ίδιο μαγικό. Το χρώμα του μόνο είναι αλλιώτικο. Θυμάμαι μια άλλη ιστορία που μιλούσε για τον θάνατο των αστεριών. Κάθε αστέρι που πεθαίνει γίνεται σαν μια ασύμμετρη χρυσή σφαίρα, ίσως μερικές φορές πιο λαμπερή κι είναι σαν να κρύβει μέσα του μια ψυχή ανθρώπινη που πέθαινε την ίδια στιγμή με το άστρο. Το δικό μου αστέρι είχε γίνει κι αυτό χρυσό. Γύρω του μικρά κομμάτια συμπιεσμένης αστρικής σκόνης, σαν αγγελάκια μου έμοιαζαν να το περιφρουρούν τις πρώτες ώρες της μοναξιάς ή ίσως να ήταν οι σκέψεις των ανθρώπων που έχασαν τον δικό τους άνθρωπο η ψυχή του οποίου είναι εκεί μέσα. Φαίνεται τόσο ήρεμο μα και τόσο ανήσυχο και ταραγμένο. Φαίνεται τόσο χαρούμενο για το καινούριο του χρώμα μα και τόσο λυπημένο για ό,τι ήταν. Ό,τι κι αν ήταν. Φαίνεται τόσο όμορφο μα και τόσο κακόγουστο με αυτό το χρυσοκέντητο νυφικό που του έραψε η μοίρα. Απροσδιόριστες σκέψεις ξεπηδούν από το κέντρο του. Βρήκε την θέση του και ξεκινά τις πρώτες ανάσες τα πρώτα ταξίδια στην δική του ξεχωριστή τροχιά. Ανακαλύπτει εκ νέου τον κόσμο. Κι είναι αισιόδοξο… Αναπνέει και θαρρώ πως είναι πιο δυνατό…
Το άλλο κομμάτι έμελλε να γίνει πεφταστέρι, κι αρχίζει παράλληλα την καθοδική του πορεία. Δεν έχει ιδιαίτερο χρώμα, μοιάζει σαν όλη την περασμένη ομορφιά του να την χρωστά στο άλλο μισό, το έτερον ήμισυ. Σκέφτεται όλες τις στιγμές και τα ταξίδια μαζί του καθώς οδηγείται στο άγνωστο. Ίσως πέσει σε ένα πλανήτη άγνωστο δημιουργώντας ένα μικρό κρατήρα και να γίνει έτσι μέρος κάποιας άλλης ξένης οντότητας , ίσως πάλι να συγκρουστεί με ένα άλλο κομήτη ή αστεροειδή και να κατατμηθεί ακόμα πιο πολύ. Ίσως πάλι να αγγίξει την ατμόσφαιρα της γης, όπως πολλά άλλα αστρικά σώματα, και να γίνει σκόνη που θα αγγίξει το έδαφος και τα πρόσωπα τον ανθρώπων, ταξιδεύοντας με τον άνεμο. Ένα ταξίδι αλλιώτικο από αυτά που είχε κάνει, ένα ταξίδι άγνωστο μα παραμένει ακόμα ταξίδι. Με όση δύναμη απομένει παίρνει την απόφαση να κινηθεί προς την γη. Εγώ παραμένω άπραγος στο θέαμα και στην σκέψη μου, σε αυτό το δρόμο του διαστήματος και ανάμεσα σε ιστορίες και εικόνες του παρόντος, του παρελθόντος και του μέλλοντος. Το βλέπω να κατευθύνεται προς τη γη και ξέρω πως είμαι ο μοναδικός που έχω το αποψινό χάρισμα και ευλογία να βλέπω κάτι τέτοιο. Είναι λίγες στιγμές πριν συγκρουστεί στην ατμόσφαιρα και το νιώθω φοβισμένο. Και εγώ έχω να πάρω μια απόφαση σαν αυτή που πήραν ξέχωρα τα δυο κομμάτια του άστρου. Μια απόφαση που με φοβίζει. Να κάνω μια ευχή ή να την αφήσω να περάσω όπως καθετί στην ζωή μου. Μια βελτίωση ή μια ακόμα καταστροφή. Έχω ακόμα λίγο χρόνο… Έχω ακόμα μια νύχτα…
Θυμάμαι πως ο αφηγητής τούτης της ιστορίας μου είχε πει ότι θα καταλάβαινα το κρυφό της μήνυμα σε ανύποπτο χρόνο, και πως τότε αυτή έχει εφαρμογή σε κάθε τι που σχετιζόμαστε στην ζωή. Μια σχέση που μπορεί να είναι φιλική, ερωτική ή κάθε άλλου τύπου. Σαν μια αλληγορία, σαν μια παραβολή που έχει ξεχωριστό νόημα για κάθε άνθρωπο. Επίσης μου είπε πως αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος… Εμείς έχουμε την ευθύνη και την απόφαση για το αν θα κάνουμε την ευχή ή όχι… Αν θα πάρουμε αυτό το ρίσκο… Αν θα είμαστε το αστέρι που πέφτει ή αυτό που μένει στο διάστημα. Και τα δυο έχουν ξεχωριστή τύχη και μοίρα. Από ένα γίναν δύο , ωστόσο το καθένα νοιάζεται για το άλλο ακόμα και είναι αρκετά μακριά. Έχουν κάτι που τους ενώνει. Μια σκέψη και μια ανάμνηση. Ένα παρελθόν που είναι κοινό. Το ένα παρακολουθεί την πορεία του άλλου. Παλιότερα, το ταξίδι ήταν κι αυτό κοινό μα ακόμα και τώρα το ταξίδι υπάρχει κάπου ανάμεσα στις θύμισες. Αρκεί να κλείσεις τα μάτια και θα το ονειρευτείς… Αρκεί να επικεντρωθείς σε μια στιγμή σου και να αποφασίσεις…
-(σοφός)
