Λαμπαδα, στο σκοτος που επιζητουν καποιοι,
ολης της γης οι εξεγερμενοι.....
Κι αν θες να μαθεις να αγωνιζεσαι
μαθε πρωτα για αυτους ρε....
Τι άλλο φοβάσαι
Κάποτε σ’ είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου,
στο καιρό του τρόμου και του αλλόκοτου φόβου,
να διπλώνεσαι, ν’ ανησυχείς και να τρομάζεις
και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις.
Να μια απ’ τα ίδια – ίδιοι δρόμοι – ίδιοι κύκλοι·
γαβγίζουν οι άνθρωποι – σκιάζονται οι σκύλοι,
θρηνούν μανάδες, και πού να ξαποστάσεις
όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις.
Έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες,
βαρέθηκα τα έγκυρα - είναι όλοι προβοκάτορες
που πιάνονται απ’ τον φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες
κι ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες
από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα
που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα.
Έτσι κι εγώ αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω.
Ψάχνω, λοιπόν, ό,τι φοβάσαι για να γίνω…
Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ και μοιρολόι στη Παλαιστίνη,
τυφλός στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη·
πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό,
χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό,
μοναχός στο Θιβέτ – κι aboriginal στην Αυστραλία,
τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία·
εθελοντής γιατρός απ’ την Αβάνα
και παιδί στην Τεχεράνη απ’ ανύπαντρη μάνα·
νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,
κυνηγημένος τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,
εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα
και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα·
βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο
- τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.
Εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω
κάνω και την αρχή – δε γουστάρω να ησυχάσω.
Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω
κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.
Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω,
μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω
(που είμαι εδώ και θέλω τη βολή σου να χαλάσω – πες μου, τι άλλο φοβάσαι)
Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,
διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,
σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι
και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.
Σφαγμένο θηλυκό απ’ τους γονείς του στην Κίνα
κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ’ την πείνα.
Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω…
Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια
και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια·
τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι
και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει·
στο τοίχος της ντροπής stencil απ’ τον Banksy
κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.
Πες μου, τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω…
ACTIVE MEMBER
BLAH BLASPHEMY (2005)
ΣΤΙΧΟΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:Μιχαλης Μυτακιδης (b.d.foxmoor)
geo12
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007
Καλή σου μέρα,
. . .
Αντί προλόγου. . .
. . .
Θέλεις να νιώσης λίγη γαλήνη,
να αγγίξης με τα φτερά της φαντασίας σου την ευτυχία που σου ανήκει;
Θέλεις για λίγο να ζήσης σ' έναν
ιδανικό κόσμο,
να χορτάση το άπληστο "θέλω" σου
με το μεθύσι που φέρνει το πιοτό
των στίχων;
Αν ΝΑΙ, χάρισε ολόκληρο τον εαυτό σου στις λίγες αυτές λέξεις
και ίσως να με δικαιώσης . . .
Η ζωή είναι ύπνος, κι η αγάπη το όνειρο
όποιος δεν αγάπησε, δεν έζησε . . . .
φοιτητης
Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007
17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973.......
Ενας μικρος φορος τιμης στους αγωνιστες της 17 Νοεμβριου 1973,παραθεντωντας και ενα αποσπασμα απο εναν σχολιασμο για τα γεγονοτα της εποχης...(εν ετει 2007,των κεκτημενων 'ελεθευθεριων',των 8100 μπατσων που περιζωνουν το πολυτεχνειο για την 'ασφαλεια' των πολιτων και των 'αριστερων' που πλακωνονται με 'αριστερους' για το ποιος θα αναδειξει καλυτερα το κομμα που εκπροσωπει....)''.....Η δικτατορία δηλώνει 34 νεκρούς και 840 συλλήψεις. Με τη μεταπολίτευση δηλώθηκαν άλλες 21 τουλάχιστον περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού και τουλάχιστον 2.400 συλλήψεις.
Από τότε μέχρι σήμερα υπάρχουν σημαντικοί και πολλοί σταθμοί που είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τους εορτασμούς του
Έχουμε αρκετά γεγονότα σε εορτασμούς του Πολυτεχνείου ακόμα και θανάτους κατά την διάρκεια των συγκρούσεων με την αστυνομία παρόλο που δεν είχαμε στρατιωτική χούντα το 1980 την δολοφονία των Σταματίνα Κανελλοπούλου - Ιάκωβου Κουμή και το 1985 την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Μιχάλη Καλτεζά.
Πολλά άλλα που σημάδεψαν τις επετείους του Πολυτεχνείου όπως η ακατανόητη απονομή μεταλλείου ανδρείας από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας το 2001 στο πρωτοπαλίκαρο της δικτατορίας, Νικόλαο Ντερτιλή, που διανύει το 30ο έτος φυλάκισης για την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας
Όπως η συνέντευξη του A. Σκευοφύλακα στο Βήμα το 2003. Τριάντα χρόνια πέρασαν μέχρι να σπάσει την σιωπή του ο A. Σκευοφύλαξ, έφεδρος στρατιώτης του τεθωρακισμένου άρματος που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο και αποκάλυψε όσα συνέβησαν τη μαύρη νύχτα που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και στιγμάτισε για πάντα τη ζωή του. «Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα» λέει στην εκ βαθέων εξομολόγησή του. «ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ' AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ' AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο.Στους "μαυροσκούφηδες", στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου. »Μετά την απόλυσή του από τον στρατό, ο A. Σκευοφύλαξ θα μοχθήσει για να ζήσει. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές το KKE». Στα 30 του θα παντρευτεί, θα αποκτήσει παιδιά. Ζώντας σε μια γειτονιά των νοτίων προαστίων, όλα αυτά τα χρόνια αποφεύγει να μιλάει για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Όσες φορές θα τον ρωτήσουν «τι σχέση έχεις με τον "πορτάκια" του Πολυτεχνείου;», θα μιλήσει για «μακρινό ξάδελφο που σκοτώθηκε σε τροχαίο»! Στη γυναίκα του θα ανοίξει την καρδιά του ύστερα από χρόνια. Στα τρία παιδιά του δεν το έχει αποφασίσει ακόμη. «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρόνων. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο»!
Πέρασαν 32 χρόνια και η μνήμες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έχουν περάσει από χιλιάδες κύματα και όπως δείχνουν τα πράγματα για πολλούς έχει εξασθενήσει, έχει ξεθωριάσει , έχει ατονήσει το μήνυμα του Πολυτεχνείου που όπως δείχνουν τα πράγματα σήμερα είναι επίκαιρο παρά ποτέ.
Το ίδιο το κράτος το πέρασε σαν μια αργία για το δημόσιο και μια απλή πλέον σχολική γιορτή προσπαθώντας μάλλον να απαλύνει την ιστορική του άξια και νόημα.
Τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της αγάπης για τη ζωή και τον άνθρωπο, παραμένουν ζωντανά και θα παραμένουν επίκαιρα και αναλλοίωτα, όσα χρόνια και αν περάσουν από εκείνη την εξέγερση. Πάντα επίκαιρα, ιδιαίτερα που τα κατοπινά χρόνια, κάποιοι άκαπνοι και απόντες εκείνης της εξέγερσης, καπηλεύτηκαν είτε για να ανέλθουν πολιτικά , είτε ενάντια στους μετέπειτα αγώνες του λαού αποπροσανατολίζοντας την πορεία του με ¨τρομοκρατικές ενέργειες¨.
Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για την δημοκρατία, και την ελευθερία, θα είναι ζωντανό μέσα σε κάθε ελεύθερο μυαλό.
Το μικρό αυτό αφιέρωμα είναι «Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι», και όπως έγραψε ο Μίλαν Κούντερα, "Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη."
Ζητω η 'ελευθερια'....Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007
Όνειρο ήτανε...
Λιγες στιγμες πριν αφεθω σε μια αγκαλια ξεχωριστη. Λιγες στιγμες πριν βρεθω στην αγκαλια του Θεου Υπνου. Λιγες στιγμες πριν, μα το κεφαλι μου νιωθω ακομα οτι ειναι γεματο απο σκεψεις. Αλλοτε σκεψεις περαστικες και αλλοτε σκεψεις που εχουν στοιχειωσει εδω και καιρο το μυαλο μου, κι ομως δεν τις αποβαλλω. Ισως γιατι εχουν γινει πλεον ενα κομματι του κοσμου μου. Οσο περναει το αρμα του χρονου, βυθιζομαι ολο και πιο πολυ σε αυτη την απολυτη ηρεμια αυτου του σκοτεινου δωματιου. Σκοταδι. Ηρεμια, κατι που αποζηταω διακαως ολο κι πιο πολυ το τελευταιο διαστημα. Νιωθω πως κουραστηκα κι ομως ειναι ακομα η αρχη. Αφηνω ενα ζευγος ματια σαν κυματα ησυχης θαλασσας να αποτελεσουν και σημερα την τελευταια εικονα του μυαλου.Ωραια εικονα, με σπρωχνει πιο πολυ στην απεναντι οχθη. Ενα προσωπικο καληνυχτα και κοιμαμαι...Αισθανομαι πως εχω παραδοθει ηδη στον γερο-Μορφεα.
Αρχιζουν οι πρωτοι κυματισμοι ονειρων.
Ξυπνάω. Ξυπναω εντρομος. Φοβισμενος. Ειναι πρωι. Το φως ειναι παλι ο πρωτος επισκεπτης,ισως κι ο μοναδικος, σε αυτο το δωματιο. Αφηνω τα σκεπασματα παραδιπλα κι ακουμπω τα ποδια μου στο πατωμα. Ειναι κρυο, οπως ακριβως το περιμενα,οπως ακριβως ειναι καθε πρωινο ανεξαρτητως εποχης, κι αμεσως με ξυπναει πιο πολυ. Ειμαι μονος σε αυτο το χωρο που δεν ειναι και στις καλυτερες στιγμες του. Απουσια ταξης σε ολα οσα κινουνται η μενουν ακινητα. Σιγα-σιγα συνερχομαι. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη που στεκει απεναντι μου καθε μερα λες και θελει να με πτοησει σε καθε ξεκινημα της. Για μια ασκημια που προσπαθω να κρυψω και δεν ειναι μονο εξωτερικη. Η εσωτερικη ειναι ακομα χειροτερη, επωδυνη, ψυχοφθορα. Κοιταω πιο εντονα τον εαυτο μου στον καθρεπτη. Αγουροξυπνημενος και με ενα δακρυ να κυλαει στο δεξι μου μαγουλο. Σκεφτομαι, ισως ειναι απο το ονειρο απο το οποιο ειχα ξυπνησει πριν προλαβει το ξυπνητηρι. Φοραω ενα λευκο φανελακι και κατω μια, λιγο σκισμενη, πυτζαμα.
Ειμαι 45 χρονων. Κοιταω ξανα το ειδωλο μου στο καθρεπτη, αυτη την φορα πιο εντονα. Εχω λιγο χρονο ακομα, σκεφτομαι. Προσπαθω να διακρινω ακομα πιο βαθια μεσα μου. Μαζι μου ξυπνησε μια αλλοκοτη κι απροσμενη επιθυμια. Δεν ξερω ποιο ηταν το ερεθισμα. Ισως να ηταν αυτο το μουδιασμενο, απο τον χρονο, ειδωλο. Μια επιθυμια να ζησω λιγο ξανα τις στιγμες της ζωης μου μεσα απο τις αναμνησεις που πιστευα οτι εχω κρατησει σε ενα σεντουκι του εγκεφαλου, παραγκωνιασμενες κι ξεχασμενες σε αυτο. Αμεσως, με βλεπω θλιμμενο, κατι μου λειπει σιγουρα. Ειμαι 45 χρονων. Αρχιζω αυτην την ιδιαιτερη περιπλανηση.
Αρχιζουν οι πρωτοι κυματισμοι ονειρων.
Ξυπνάω. Ξυπναω εντρομος. Φοβισμενος. Ειναι πρωι. Το φως ειναι παλι ο πρωτος επισκεπτης,ισως κι ο μοναδικος, σε αυτο το δωματιο. Αφηνω τα σκεπασματα παραδιπλα κι ακουμπω τα ποδια μου στο πατωμα. Ειναι κρυο, οπως ακριβως το περιμενα,οπως ακριβως ειναι καθε πρωινο ανεξαρτητως εποχης, κι αμεσως με ξυπναει πιο πολυ. Ειμαι μονος σε αυτο το χωρο που δεν ειναι και στις καλυτερες στιγμες του. Απουσια ταξης σε ολα οσα κινουνται η μενουν ακινητα. Σιγα-σιγα συνερχομαι. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη που στεκει απεναντι μου καθε μερα λες και θελει να με πτοησει σε καθε ξεκινημα της. Για μια ασκημια που προσπαθω να κρυψω και δεν ειναι μονο εξωτερικη. Η εσωτερικη ειναι ακομα χειροτερη, επωδυνη, ψυχοφθορα. Κοιταω πιο εντονα τον εαυτο μου στον καθρεπτη. Αγουροξυπνημενος και με ενα δακρυ να κυλαει στο δεξι μου μαγουλο. Σκεφτομαι, ισως ειναι απο το ονειρο απο το οποιο ειχα ξυπνησει πριν προλαβει το ξυπνητηρι. Φοραω ενα λευκο φανελακι και κατω μια, λιγο σκισμενη, πυτζαμα.
Ειμαι 45 χρονων. Κοιταω ξανα το ειδωλο μου στο καθρεπτη, αυτη την φορα πιο εντονα. Εχω λιγο χρονο ακομα, σκεφτομαι. Προσπαθω να διακρινω ακομα πιο βαθια μεσα μου. Μαζι μου ξυπνησε μια αλλοκοτη κι απροσμενη επιθυμια. Δεν ξερω ποιο ηταν το ερεθισμα. Ισως να ηταν αυτο το μουδιασμενο, απο τον χρονο, ειδωλο. Μια επιθυμια να ζησω λιγο ξανα τις στιγμες της ζωης μου μεσα απο τις αναμνησεις που πιστευα οτι εχω κρατησει σε ενα σεντουκι του εγκεφαλου, παραγκωνιασμενες κι ξεχασμενες σε αυτο. Αμεσως, με βλεπω θλιμμενο, κατι μου λειπει σιγουρα. Ειμαι 45 χρονων. Αρχιζω αυτην την ιδιαιτερη περιπλανηση.
Σκεφτομαι τα πρωτα παιδικα μου χρονια.
Δεν εχω ομως κατι να θυμαμαι. Λιγα παιχνιδια στις λιγοστες αλανες και μερικα σημαδια απο χτυπηματα που τα εχω ακομα. Αυτο μονο.
Σκεφτομαι, στην συνεχεια, τα σχολικα χρονια. Δημοτικο, γυμνασιο.
Τιποτα. Μαθημα, Διαλλειμμα και παλι απο την αρχη. Οι πρωτες ματιες που εμειναν εκει γιατι φοβηθηκα.
Τιποτα. Μαθημα, Διαλλειμμα και παλι απο την αρχη. Οι πρωτες ματιες που εμειναν εκει γιατι φοβηθηκα.
Στο λυκειο, κατι αρχιζω να θυμαμαι.
Θυμαμαι διαβασμα πολυ. Ωρες ατελειωτες. Βραδια που εμοιαζαν να μην ξημερωνουν ποτε. Σχολειο, φροντιστηριο. Ενας ατερμον κυκλος. Μερικα χαρτια με ενα «αειν αριστευειν» που ποτε δεν ηξερα γιατι μου τα εδιναν αφου ετσι κι αλλιως δεν σημαινε κατι για μενα. Δεν με βοηθησαν καπου. Η πρωτη αποτυχημενη σχεση. Αποχαιρετιστηρια, μερικα μπραβο και... Σβηνουν τα φωτα, κατεβαινει το κεφαλι. Προσπαθεια για κατι ανωτερο. Νοημα;
Τιποτα αλλο...Παει γρηγορα και το λυκειο...
Μετα οι σπουδες. Τα περιβοητα «φοιτητικα χρονια». Εδω ειμαστε, λεω. Ολοι λενε οτι αυτα τα χρονια ειναι τα καλυτερα της ζωης ενος ατομου. Ξενυχτια, αυθορμητες πραξεις, σχεσεις, εμπειριες, φιλιες, εκδρομες, parties, διεκδικησεις μεσα απο πορειες. Τελεια! Γρηγορα ομως, ερχονται οι αναμνησεις ενος ατομου που παλι διαβαζε για να πετυχει κατι που δεν ηξερε τι ηταν ακριβως. Καποιος που προσπαθουσε να βρει νοημα και ευχαριστηση. Ενα ατομο μελαγχολικο , που δεν του περισσευε χαμογελο για κανεναν και για τιποτα. Αλλωστε δεν χαμογελουσε ουτε στον ιδιο του τον εαυτο. Δυσκολος, μονοχνωτος, στριφνος. Δεν με νοιαζει, ελεγα, εχω στοχο, να γινω μεγαλος και τοτε θα βρω την ευτυχια, τοτε θα βρω τα λεφτα τοτε θα παω και τις εκδρομες που δεν πηγα ποτε,τοτε θα αντικρισω τοπια, ηλιοβασιλεματα, πολιτισμους, τοτε θα γνωρισω τα ατομα που δεν βρηκα ποτε το θαρρος να τα πλησιασω,να τους μιλησω, τοτε θα γνωρισω την γυναικα που θα βλεπω διπλα μου μεχρι τα βαθια γεραματα. Ωραια εχω σχεδιο. Ελεγα...
Καμια λοιπον ευχαριστη αναμνηση και απο τα φοιτητικα χρονια... Κανενας αγωνας, κανενα πτυχιο ζωης ακομα.
Κι ο χρονος κυλα. Δεν το αισθανομαστε συχνα. Αλλες φορες τον ξεχναμε και τον θυμομαστε μονο την πρωτοχρονια.’Παει ο παλιος ο χρονος’... Αυτο θυμαμαι παντα γιατι μαζι με αυτο το τραγουδι προσπαθουσα να κανω μια ανασκοπηση της χρονιας. Κατεληγα στο αλλη μια χαμενη χρονια...Γιατι ο χρονος δεν μπορει να περιμενει. Γιατι ο χρονος δεν μπορει να περιμενει ατομα που εχουν γυρισει πλατη στη ζωη. Δεν μπορει να τους αλλαξει κοσμοθεωριες και δεν μπορει να τους αλλαξει τροπο σκεψης. Δεν μπορει να κανει τα ατομα να χαιρονται καθε στιγμη και να ειναι αισιοδοξα, να χαμογελουν και να μην χανουν καθε ευκαιρια που συναντουν. Δεν μπορω να τους κανει να διεκδικουν ονειρα, τον δικο τους μυθο. Δυστυχως δεν μπορει...Δυστυχως δεν μπορεσε και για μενα.
Κι να’μαι λοιπον εγω στο αναμνησιακο μου πισωγυρισμα. Τωρα γυρω στα 30. Μετα απο πολλα τιποτα.
Κι να’μαι λοιπον εγω στο αναμνησιακο μου πισωγυρισμα. Τωρα γυρω στα 30. Μετα απο πολλα τιποτα.
Τιποτα, τιποτα, τιποτα...Παντρευομαι μα μετα απο μερικα χρονια χωριζω. Ηθελα να ασχοληθω με μια καριερα που τελικα δεν ηρθε ποτε (αν και βγαζω πολλα χρηματα και εχω αποκτησει περιουσια αξιοζηλευτη...), που κατερρευσε γιατι ισως δεν στηριζοταν σε κατι στερεο, συνεχες , γιατι δεν αξιοποιησα ποτε οσα μου ετυχαν. Γιατι ισως δεν παλεψα οσο μπορουσα. Γιατι συνεχιζα να γυρναω την πλατη στην ζωη, γιατι δεν μπορεσα να αδραξω την στιγμη...
Τιποτα.
Κ τωρα τι; Τωρα ειμαι 45 χρονων. Εχω πτυχια μα καθολου ευτυχια... Διαβασα πολλα βιβλια, μα οχι το βιβλιο της ζωης. Καταλαβα αργα, ισως, πως η ζωη θελει θαρρος και τολμη, κατι που ποτε δεν ειχα. Θελει χαμογελο και να εχεις...balls (αν δεν εχεις πλατες).
Τι εχω ζησει τελικα μεχρι εδω; Ισως το τιποτα να μην ειναι η πιο σωστη απαντηση αλλα και το κατι δεν με γεμιζει περισσοτερο. Κενο...Δεν με κανει να ειμαι ικανοποιημενος. Ειμαι πια 45 χρονων. Το προσωπο μου ειναι ακομα πιο θλιμμενο αυτη τη στιγμη. Το βλεπω στον καθρεπτη...Αυτη η αναπαντεχη εξελιξη με κανει να δακρυζω απο τα νευρα μου...Μου ερχεται να σπασω αυτον τον καθρεπτη που στεκει αταραχος μπροστα μου, οχι γιατι βρεθηκε μπροστα μου σημερα, αλλα γιατι δεν ειχε βρεθει μπροστα μου τοτε οταν ημουν 10,15,20 χρονων...Τοτε ισως να ηταν καλυτερα. Τοτε ισως να ειχα απαλλαγει απο τον Αλλο...Απο αυτο που ειμαι τωρα. Απο τον Αλλο που παντα νικουσε στις αναμετρησεις. Σε φιλιες, δουλειες, αγαπες... Στον Αλλο που δεν τολμουσε, που ηταν εσωστρεφης κι συγκρατημενος, που δεν μπορουσε να αφεθει στην ευτυχια και εχανε. Απο τον Αλλο που φτιαχνω για να ριξω τις ευθυνες και να δικαιολογησω πραξεις που εκανα η που δεν εκανα. Ισως παλι να υπηρχαν πολλοι ‘καθρεπτες’ αλλα να μην μπορεσα να τους δω τοτε, παρα μονο αυτο το πρωινο. Να μην μπορεσα να διακρινω τι γινοταν μεσα μου, τι επρεπε να κανω και οτι υπαρχουν τελικα πραγματα και ατομα σε αυτον τον τοπο που αξιζει να τους αφιερωσεις μια στιγμη αν οχι μια ζωη.
Κ ομως δεν ειναι αργα. Ακομα και τωρα, σκεφτομαι, δεν ειναι αργα για τιποτα αρκει να το πιστεψω. Εχω πολλα να δωσω κι ηρθε η στιγμη. Ακομα και τωρα. Να διεκδικησω...Να ζησω...
Ακουω καποιο θορυβο. Η εικονα γινεται ολο και πιο θολη. Ξεμακραινει. Χανεται. Ξυπναω. Ξυπναω εντρομος. Φοβισμενος. Ειναι πρωι. Το φως ειναι παλι ο πρωτος επισκεπτης,ισως κι ο μοναδικος, σε αυτο το δωματιο. Αφηνω τα σκεπασματα παραδιπλα και ακουμπω τα ποδια μου στο πατωμα του δωματιου. Ειναι κρυο, οπως ακριβως το περιμενα,οπως ακριβως ειναι καθε πρωινο ανεξαρτητως εποχης, κι αμεσως με ξυπναει πιο πολυ. Ειμαι μονος σε αυτο το χωρο που δεν ειναι και στις καλυτερες στιγμες του. Απουσια ταξης σε ολα οσα κινουνται η μενουν ακινητα. Σιγα σιγα συνερχομαι. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη που στεκει απεναντι μου καθε μερα λες και θελει να με πτοησει σε καθε ξεκινημα της. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη και με βλεπω.
Ειμαι 20 χρονων και τιποτα δεν πρεπει να με πτοησει...Ειμαι ετοιμος να κανω τα ονειρα μου πραγματικοτητα...Ειμαι ετοιμος. Χαμογελαω και σκεφτομαι ξανα το ζευγος των ματιων...Πρωτη σκεψη, νεα ημερα...Ζωη...Διεκδικω, ονειρευομαι...Προσπαθω...Ζω.
Τι εχω ζησει τελικα μεχρι εδω; Ισως το τιποτα να μην ειναι η πιο σωστη απαντηση αλλα και το κατι δεν με γεμιζει περισσοτερο. Κενο...Δεν με κανει να ειμαι ικανοποιημενος. Ειμαι πια 45 χρονων. Το προσωπο μου ειναι ακομα πιο θλιμμενο αυτη τη στιγμη. Το βλεπω στον καθρεπτη...Αυτη η αναπαντεχη εξελιξη με κανει να δακρυζω απο τα νευρα μου...Μου ερχεται να σπασω αυτον τον καθρεπτη που στεκει αταραχος μπροστα μου, οχι γιατι βρεθηκε μπροστα μου σημερα, αλλα γιατι δεν ειχε βρεθει μπροστα μου τοτε οταν ημουν 10,15,20 χρονων...Τοτε ισως να ηταν καλυτερα. Τοτε ισως να ειχα απαλλαγει απο τον Αλλο...Απο αυτο που ειμαι τωρα. Απο τον Αλλο που παντα νικουσε στις αναμετρησεις. Σε φιλιες, δουλειες, αγαπες... Στον Αλλο που δεν τολμουσε, που ηταν εσωστρεφης κι συγκρατημενος, που δεν μπορουσε να αφεθει στην ευτυχια και εχανε. Απο τον Αλλο που φτιαχνω για να ριξω τις ευθυνες και να δικαιολογησω πραξεις που εκανα η που δεν εκανα. Ισως παλι να υπηρχαν πολλοι ‘καθρεπτες’ αλλα να μην μπορεσα να τους δω τοτε, παρα μονο αυτο το πρωινο. Να μην μπορεσα να διακρινω τι γινοταν μεσα μου, τι επρεπε να κανω και οτι υπαρχουν τελικα πραγματα και ατομα σε αυτον τον τοπο που αξιζει να τους αφιερωσεις μια στιγμη αν οχι μια ζωη.
Κ ομως δεν ειναι αργα. Ακομα και τωρα, σκεφτομαι, δεν ειναι αργα για τιποτα αρκει να το πιστεψω. Εχω πολλα να δωσω κι ηρθε η στιγμη. Ακομα και τωρα. Να διεκδικησω...Να ζησω...
Ακουω καποιο θορυβο. Η εικονα γινεται ολο και πιο θολη. Ξεμακραινει. Χανεται. Ξυπναω. Ξυπναω εντρομος. Φοβισμενος. Ειναι πρωι. Το φως ειναι παλι ο πρωτος επισκεπτης,ισως κι ο μοναδικος, σε αυτο το δωματιο. Αφηνω τα σκεπασματα παραδιπλα και ακουμπω τα ποδια μου στο πατωμα του δωματιου. Ειναι κρυο, οπως ακριβως το περιμενα,οπως ακριβως ειναι καθε πρωινο ανεξαρτητως εποχης, κι αμεσως με ξυπναει πιο πολυ. Ειμαι μονος σε αυτο το χωρο που δεν ειναι και στις καλυτερες στιγμες του. Απουσια ταξης σε ολα οσα κινουνται η μενουν ακινητα. Σιγα σιγα συνερχομαι. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη που στεκει απεναντι μου καθε μερα λες και θελει να με πτοησει σε καθε ξεκινημα της. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη και με βλεπω.
Ειμαι 20 χρονων και τιποτα δεν πρεπει να με πτοησει...Ειμαι ετοιμος να κανω τα ονειρα μου πραγματικοτητα...Ειμαι ετοιμος. Χαμογελαω και σκεφτομαι ξανα το ζευγος των ματιων...Πρωτη σκεψη, νεα ημερα...Ζωη...Διεκδικω, ονειρευομαι...Προσπαθω...Ζω.
Σκεψου το λιγο...
- (σοφός)
- (σοφός)
Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007
''Ρε αντε γεια........''
Ειναι ισως η πιο γνωστη ''μελωδια'' των active member
Η ''μυρωδια'' της,ξεπερνα τα ορια της φημης της....
Και αυτα που σερνει μαζι της,δεκα χρονια τωρα (περιπου),φανταζουν (μονιμως) πιο επικαιρα απο ποτε....
Κυριες και Κυριοι
Η μελωδια Της Παρακμης.....
active member
LP ''Οι μυθοι του Βαλτου'' (1998)
Παραγωγη-στιχοι-παρουσιαση: active member
Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ
Από που ’ρθες, ρε, μεγάλε και παράξενα μιλάς
όλα μου μοιάζουν ωραία, εσύ γιατί μου το χαλάς
όλοι χωράμε παντού γιατί περίεργα κοιτάς
έφαγες πόρτα απ’ τη ζωή μας και γελάς.
Σε κοιτάζω τόση ώρα κι όλο κάτι μου θυμίζεις
δε μπορεί απ’το πουθενά μοναχός σου να γυρίζεις
άραξε ρε στη βολή σου
έλα δίπλα ξάπλα και κοιμήσου.
Γιατί τώρα οι ανάσες μας τρομάζουν σαν κραυγές
και οι τύψεις στήνουν γλέντι θες δε θες
τώρα μας πνίγει η συνήθεια βοηθάει κι η ευκολία
είναι όλα τόσο ωραία μοιάζει εύκολη η λεία.
Στην εποχή αυτή που ζούμε των μετρίων
βασιλιάδες οι τρελοί των ηλιθίων
τώρα διαλέγουμε απ’ το ψέμα ένα ψέμα μα όλα ίδια
πιο μεγάλο τώρα ψέμα ανακυκλώσιμα σκουπίδια.
Τα μισόλογα άρκουν άκουσέ με κάτι ξέρω
έχω πεί τόσα πολλά κι έτσι πια δεν υποφέρω
θα στα φτιάξω ένα τραγούδι και την άκρη θα την βρείς
πίσω απο τη μελωδία τη γνωστή της παρακμής.
Γίναν οι πρόσφυγες τουρίστες και οι ευέλικτοι αρτίστες
πρώτο τραπέζι και η μιζέρια μας στις πίστες
η υπομονή τον πρίγκηπά της περιμένει,
η σιωπή τώρα φωνάζει σαν πεθαίνει.
Ο μικρός ξέρει καλά όταν τρέχει που πηγαίνει
ο μεγάλος δεν θυμάται προσπαθεί, μα δε μαθαίνει
ο θεός ψάχνει τον τρόπο μια συγνώμη να μας πεί
έχει πρόβλημα ο δέκτης η επαφή έχει κοπεί.
Τα παράσιτα πολλά μα θα στήσω μια κεραία
στην ταράτσα έτσι για μούρη για να φαίνεται ωραία
έχω σπάσει στο PC μου κωδικό για την τιμή μου
κι έχω σβήσει απ’τα αρχεία την ντροπή μου.
Η χαρά βγήκε στην πιάτσα και η τιμή είναι προσιτή
μορφωμένος νταβατζής και τσατσά η αρετή
τσαμπουκά πουλάει το μέλλον για να διώξει το παρόν
η ψυχή μας προϊόν συνταγή απ’το παρελθόν.
Βρυξέλες Πομπηία Βερσαλλίες και Σιών
οίκοι ανοχής και μόδας χαίρουν φιλανθρωπίων
μια φτηνή δικαιολογία για την κάθε μας στιγμή
μια ωραία μελωδία από σένα παρακμή.
Είναι θέμα ζωής (τώρα πιά)
και ανάγκη εποχής(όχι για μένα)
η ευκολία για μια λύση της στιγμής (η ευκολία που μας δέρνει της στιγμής)
κι αν την άκρη δε βρείς (ρε άντε γειά)
λίγο πρίν να χαθείς (θα γίνουμε ένα)
χάρισμά σου η μελωδία της παρακμής.
Η ''μυρωδια'' της,ξεπερνα τα ορια της φημης της....
Και αυτα που σερνει μαζι της,δεκα χρονια τωρα (περιπου),φανταζουν (μονιμως) πιο επικαιρα απο ποτε....
Κυριες και Κυριοι
Η μελωδια Της Παρακμης.....
active member
LP ''Οι μυθοι του Βαλτου'' (1998)
Παραγωγη-στιχοι-παρουσιαση: active member
Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ
Από που ’ρθες, ρε, μεγάλε και παράξενα μιλάς
όλα μου μοιάζουν ωραία, εσύ γιατί μου το χαλάς
όλοι χωράμε παντού γιατί περίεργα κοιτάς
έφαγες πόρτα απ’ τη ζωή μας και γελάς.
Σε κοιτάζω τόση ώρα κι όλο κάτι μου θυμίζεις
δε μπορεί απ’το πουθενά μοναχός σου να γυρίζεις
άραξε ρε στη βολή σου
έλα δίπλα ξάπλα και κοιμήσου.
Γιατί τώρα οι ανάσες μας τρομάζουν σαν κραυγές
και οι τύψεις στήνουν γλέντι θες δε θες
τώρα μας πνίγει η συνήθεια βοηθάει κι η ευκολία
είναι όλα τόσο ωραία μοιάζει εύκολη η λεία.
Στην εποχή αυτή που ζούμε των μετρίων
βασιλιάδες οι τρελοί των ηλιθίων
τώρα διαλέγουμε απ’ το ψέμα ένα ψέμα μα όλα ίδια
πιο μεγάλο τώρα ψέμα ανακυκλώσιμα σκουπίδια.
Τα μισόλογα άρκουν άκουσέ με κάτι ξέρω
έχω πεί τόσα πολλά κι έτσι πια δεν υποφέρω
θα στα φτιάξω ένα τραγούδι και την άκρη θα την βρείς
πίσω απο τη μελωδία τη γνωστή της παρακμής.
Γίναν οι πρόσφυγες τουρίστες και οι ευέλικτοι αρτίστες
πρώτο τραπέζι και η μιζέρια μας στις πίστες
η υπομονή τον πρίγκηπά της περιμένει,
η σιωπή τώρα φωνάζει σαν πεθαίνει.
Ο μικρός ξέρει καλά όταν τρέχει που πηγαίνει
ο μεγάλος δεν θυμάται προσπαθεί, μα δε μαθαίνει
ο θεός ψάχνει τον τρόπο μια συγνώμη να μας πεί
έχει πρόβλημα ο δέκτης η επαφή έχει κοπεί.
Τα παράσιτα πολλά μα θα στήσω μια κεραία
στην ταράτσα έτσι για μούρη για να φαίνεται ωραία
έχω σπάσει στο PC μου κωδικό για την τιμή μου
κι έχω σβήσει απ’τα αρχεία την ντροπή μου.
Η χαρά βγήκε στην πιάτσα και η τιμή είναι προσιτή
μορφωμένος νταβατζής και τσατσά η αρετή
τσαμπουκά πουλάει το μέλλον για να διώξει το παρόν
η ψυχή μας προϊόν συνταγή απ’το παρελθόν.
Βρυξέλες Πομπηία Βερσαλλίες και Σιών
οίκοι ανοχής και μόδας χαίρουν φιλανθρωπίων
μια φτηνή δικαιολογία για την κάθε μας στιγμή
μια ωραία μελωδία από σένα παρακμή.
Είναι θέμα ζωής (τώρα πιά)
και ανάγκη εποχής(όχι για μένα)
η ευκολία για μια λύση της στιγμής (η ευκολία που μας δέρνει της στιγμής)
κι αν την άκρη δε βρείς (ρε άντε γειά)
λίγο πρίν να χαθείς (θα γίνουμε ένα)
χάρισμά σου η μελωδία της παρακμής.
Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007
''Κι ας εχει ο καιρος γυρισματα.......''
geo12
Δευτέρα ξανά, και για δευτερη φορά παίρνω απουσία λόγω
καθυστέρησης...Ας είναι,τουλαχιστον βρήκα το κουράγιο να postarw
μιας και ειμαι απο το σαββατο στο κρεββατι με ιωση....
Ακολουθω τα ιδια βηματα λοιπον και αποτυπωνω το κομματι που
σημερα εχω αναγκη να μοιραστω με καθενα απο σας...
Κοιταζω γυρω μου...
Σκηνικό γνωριμο...
Κοντέυει μεσάνυχτα...
Βροχη...
Για αλλη μια φορα,πιανω τον εαυτό μου να
χαζευει απτο παράθυρο την πορφύρα του ουρανού...
Αναβω τσιγαρο...
-Το τελευταιο τσιγαρο,πριν να παραδωθω στη δυνη των ονειρων,λατρευω να το κανω
κοντα στο παραθυρο...
Καταρραμενη συνηθεια πες το,αφου γινεται τρια χρονια τωρα...-
Σκορπιες ιδεες και αναμνησεις με συντροφευουν αυτα τα λιγα λεπτα
που με ζεστενει η καυτρα απτο τσιγαρο...
Καπου εκει σφηνωνουν στο μυαλο μου αγαπημενοι στιχοι,να μου θυμισουν πως....
ΠΙΣΩ ΔΕ ΓΥΡΝΑΩ
active member
LP ''Απτο τοπο της φυγης'' (1996)
στιχοι-παρουσιαση: B.D.Foxmoor
Κρύος ιδρώτας κυλάει ξανά στο μέτωπό μου
κι εσύ, χαμόγελό μου
με ομορφαίνεις ξανά εκεί πάνω στον καθρέφτη,
με βγάζεις ψεύτη
Προσπαθώ να σου ξεφύγω κι είναι λάθος
μα νοιώθω πιο μονάχος
και πάω εκεί μπορεί για το καλό μου,
από κοντά χαμόγελό μου.
Μην αφήνεις τα μάτια σου από μένα και άνοιξε το φως
απ' την ανάσα σου ώρα στέκομαι θαμπός
σκούπισέ με ρε βλάκα ο καθρέφτης σου μιλάει
κοιτάχτε ένα μαλάκα σα χαμένος με κοιτάει.
Εγώ φταιω ρε που τόσα χρόνια σε ομορφαίνω
και να στολίζω τη μιζέρια σου επιμένω
για να μη δείχνεις λυπημένος ο καημένος
να μοιάζεις σώνει και καλά ευτυχισμένος.
Και εσύ να ψάχνεις τώρα αν κάνεις το σωστό
και να φοβάσαι ρε αυτό είναι το ευχαριστώ
για κάθε φορά που σ' έστηνα καλά μπροστά μου
μήπως και πάρεις λεει κάτι απ' τη χαρά μου.
Ή για εκείνες τις φορές που άνοιγες ρε την καρδιά σου
και μου άφηνες όλα τα μυστικά σου
για να σου φτιάξω μια εικόνα λεει πιο ψεύτικη ακόμα
με εκείνο το χαμόγελο στο στόμα.
Που σου χάρισε ό,τι πήρες, που σου έφτιαξε καριέρα
που σε ετοίμαζε καλά για αυτή τη μέρα
μα αφού έχεις πάψει σε εμένα να κοιτάζεις
μπορεί το τέλος σου ρε βλάκα να γιορτάζεις.
Πες μου χρόνια πολλά σήμερα θλίψη μου γιορτάζω
το πικρό μου το χαμόγελο καθρέφτη τώρα αλλάζω
σκύλα ζωή σε έμαθα πια γι' αυτό γουστάρω που γερνάω
και πίσω δεν γυρνάω.
Λοιπόν καθρέφτη δε πα' να δείχνεις ό,τι θες
πάνω σου αφήνω εγώ το χθες κι όλες εκείνες τις στιγμές
που έκλεβα από άλλους για να χτίζω το όνειρό μου
τέρμα λοιπόν χαμόγελό μου.
Πάρε μαζί και τις σπουδές, και των γονιών τις συμβουλές
και την καριέρα που μου τάζαν αν τη θες
πάρε διπλώματα πολλά πάρε και χρόνια υπομονής
πάρε το κύρος που θα είχα να χαρείς.
Αυτή τη μέρα αν μ’ ακούς, λοιπόν, γιορτάζω
και την εικόνα που μου έφτιαχνες αλλάζω
δε κοιτάω δε ζητάω ό,τι πίσω έχω αφήσει εκεί
μοιάζει με βρώμικο ξεκλείδωτο κελί.
που δεν έσπρωξα την πόρτα τόσα χρόνια για να βγω
φοβόμουν ν’ αντικρίσω το χαμένο μου καιρό
τώρα έχω μάθει, θα κάνω λάθη
θα σου χαρίσω τα σωστά και όσα είχα πάθη
Κι από όσα ακούσανε τα αυτιά μου κι όσα θάφτηκαν στο χρόνο
την τελευταία εικόνα εγώ κρατάω μόνο
περίσσια τώρα η αντοχή μπορώ και την κερνάω
Και πίσω δε γυρνάω.
Δευτέρα ξανά, και για δευτερη φορά παίρνω απουσία λόγω
καθυστέρησης...Ας είναι,τουλαχιστον βρήκα το κουράγιο να postarw
μιας και ειμαι απο το σαββατο στο κρεββατι με ιωση....
Ακολουθω τα ιδια βηματα λοιπον και αποτυπωνω το κομματι που
σημερα εχω αναγκη να μοιραστω με καθενα απο σας...
Κοιταζω γυρω μου...
Σκηνικό γνωριμο...
Κοντέυει μεσάνυχτα...
Βροχη...
Για αλλη μια φορα,πιανω τον εαυτό μου να
χαζευει απτο παράθυρο την πορφύρα του ουρανού...
Αναβω τσιγαρο...
-Το τελευταιο τσιγαρο,πριν να παραδωθω στη δυνη των ονειρων,λατρευω να το κανω
κοντα στο παραθυρο...
Καταρραμενη συνηθεια πες το,αφου γινεται τρια χρονια τωρα...-
Σκορπιες ιδεες και αναμνησεις με συντροφευουν αυτα τα λιγα λεπτα
που με ζεστενει η καυτρα απτο τσιγαρο...
Καπου εκει σφηνωνουν στο μυαλο μου αγαπημενοι στιχοι,να μου θυμισουν πως....
ΠΙΣΩ ΔΕ ΓΥΡΝΑΩ
active member
LP ''Απτο τοπο της φυγης'' (1996)
στιχοι-παρουσιαση: B.D.Foxmoor
Κρύος ιδρώτας κυλάει ξανά στο μέτωπό μου
κι εσύ, χαμόγελό μου
με ομορφαίνεις ξανά εκεί πάνω στον καθρέφτη,
με βγάζεις ψεύτη
Προσπαθώ να σου ξεφύγω κι είναι λάθος
μα νοιώθω πιο μονάχος
και πάω εκεί μπορεί για το καλό μου,
από κοντά χαμόγελό μου.
Μην αφήνεις τα μάτια σου από μένα και άνοιξε το φως
απ' την ανάσα σου ώρα στέκομαι θαμπός
σκούπισέ με ρε βλάκα ο καθρέφτης σου μιλάει
κοιτάχτε ένα μαλάκα σα χαμένος με κοιτάει.
Εγώ φταιω ρε που τόσα χρόνια σε ομορφαίνω
και να στολίζω τη μιζέρια σου επιμένω
για να μη δείχνεις λυπημένος ο καημένος
να μοιάζεις σώνει και καλά ευτυχισμένος.
Και εσύ να ψάχνεις τώρα αν κάνεις το σωστό
και να φοβάσαι ρε αυτό είναι το ευχαριστώ
για κάθε φορά που σ' έστηνα καλά μπροστά μου
μήπως και πάρεις λεει κάτι απ' τη χαρά μου.
Ή για εκείνες τις φορές που άνοιγες ρε την καρδιά σου
και μου άφηνες όλα τα μυστικά σου
για να σου φτιάξω μια εικόνα λεει πιο ψεύτικη ακόμα
με εκείνο το χαμόγελο στο στόμα.
Που σου χάρισε ό,τι πήρες, που σου έφτιαξε καριέρα
που σε ετοίμαζε καλά για αυτή τη μέρα
μα αφού έχεις πάψει σε εμένα να κοιτάζεις
μπορεί το τέλος σου ρε βλάκα να γιορτάζεις.
Πες μου χρόνια πολλά σήμερα θλίψη μου γιορτάζω
το πικρό μου το χαμόγελο καθρέφτη τώρα αλλάζω
σκύλα ζωή σε έμαθα πια γι' αυτό γουστάρω που γερνάω
και πίσω δεν γυρνάω.
Λοιπόν καθρέφτη δε πα' να δείχνεις ό,τι θες
πάνω σου αφήνω εγώ το χθες κι όλες εκείνες τις στιγμές
που έκλεβα από άλλους για να χτίζω το όνειρό μου
τέρμα λοιπόν χαμόγελό μου.
Πάρε μαζί και τις σπουδές, και των γονιών τις συμβουλές
και την καριέρα που μου τάζαν αν τη θες
πάρε διπλώματα πολλά πάρε και χρόνια υπομονής
πάρε το κύρος που θα είχα να χαρείς.
Αυτή τη μέρα αν μ’ ακούς, λοιπόν, γιορτάζω
και την εικόνα που μου έφτιαχνες αλλάζω
δε κοιτάω δε ζητάω ό,τι πίσω έχω αφήσει εκεί
μοιάζει με βρώμικο ξεκλείδωτο κελί.
που δεν έσπρωξα την πόρτα τόσα χρόνια για να βγω
φοβόμουν ν’ αντικρίσω το χαμένο μου καιρό
τώρα έχω μάθει, θα κάνω λάθη
θα σου χαρίσω τα σωστά και όσα είχα πάθη
Κι από όσα ακούσανε τα αυτιά μου κι όσα θάφτηκαν στο χρόνο
την τελευταία εικόνα εγώ κρατάω μόνο
περίσσια τώρα η αντοχή μπορώ και την κερνάω
Και πίσω δε γυρνάω.
Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007
Ηλεκτρικες ιστοριες vol.2
Επιστροφη στις αναρτησεις, με μια ιστορια που συνεβη πριν καμποσο καιρο και την θεωρω αρκετα ενδιαφερουσα ωστε να την μοιραστω. Ειναι μια ιστορια απο την καθημερινη μου περιπλανηση και χρηση των ΜΜΜ.
Ηταν απογευμα προς βραδυ, γυρω στις 19:00. Επεστρεφα απο την σχολη και κατεβαινα στο σταθμο του ηλεκτρικου στην Αττικη. Κοσμος πολυς, απροσωπες και πολυπροσωπες φιγουρες (αναμεσα τους κι εγω) που τρεχουν να προλαβουν την ζωη τους. Προσεγγιζω την σταση του λεωφoρειου και αναμενω μεσα σε αγνωστους, αγνωστος κι εγω. Ο καιρος ειναι καπως συννεφιασμενος, μουντος και πλησιαζει να βραδιαζει. Φθινοπωρο... Αρχιζω να περπατω πανω κατω μη εχοντας κατι αλλο να κανω. Μερικες φορες μου αρεσει να παρατηρω τα ατομα γυρω μου για λιγες στιγμες ελπιζωντας πως θα αποκαλυψω μια ιστορια που ισως κρυβουν μερικα απο αυτα. Θλιμμενα η λιγοτερο θλιμμενα, χαρουμενα προσωπα, δαχτυλα που παιζουν μεταξυ τους, κινητα που χτυπανε, κουρασμενα ματια ολα εχουν κατι να σου πουν. Αυτη την φορα δεν ειχα και πολυ διαθεση για κατι τετοιο, αλλωστε δεν ειχε πεσει κατι στο οπτικο μου πεδιο. Ξαφνικα στις θεσεις που πολυ προσφατα ειχαν βαλει σε αυτη την σταση, παρατηρω να ‘καθεται’ διπλωμενη, μια φιγουρα ατομου. Με την πρωτη ματια μου φανηκε σαν μια σιλουεττα σκιας σε ερημικο σοκακι, καθως φορουσε απο την κορυφη ως τα νυχια μαυρα. Μαυρο τζην,μαυρο μπουφαν. Ειχε διπλωσει ετσι το κορμι του ετσι ωστε να ακουμπαει το στηθος του πανω στα λεπτα του ποδια,που εμοιαζαν τοσο αδυναμα οπως και ολακερη αυτη η σωματοδομη. Ειχε την οψη ενος χρηστη ναρκωτικων (πρεζακι δηλαδη,για να μη κρυβομαστε...). Ξαφνικα βρισκει την δυναμη και σηκωνεται, ακουμπωντας την πλατη πισω στο σιδερενιο καθισμα. Αυτο που ειδα ηταν ενας νεαρος γυρω στα 25, με μισοκλειστα ματια, και ενα κομματι απο χαρτι στουπωμενο στο ενα του ρουθουνι που φαινοταν να ματωνει.Αυτο το κομματι χαρτι θαρρεις πως περναγε απο τον οισοφαγο και τελειωνε στην καρδια(μηπως στην δικη μου;).Εκει την τρυπουσε η ‘σιδερενια’ αποληξη της.
Ηταν απογευμα προς βραδυ, γυρω στις 19:00. Επεστρεφα απο την σχολη και κατεβαινα στο σταθμο του ηλεκτρικου στην Αττικη. Κοσμος πολυς, απροσωπες και πολυπροσωπες φιγουρες (αναμεσα τους κι εγω) που τρεχουν να προλαβουν την ζωη τους. Προσεγγιζω την σταση του λεωφoρειου και αναμενω μεσα σε αγνωστους, αγνωστος κι εγω. Ο καιρος ειναι καπως συννεφιασμενος, μουντος και πλησιαζει να βραδιαζει. Φθινοπωρο... Αρχιζω να περπατω πανω κατω μη εχοντας κατι αλλο να κανω. Μερικες φορες μου αρεσει να παρατηρω τα ατομα γυρω μου για λιγες στιγμες ελπιζωντας πως θα αποκαλυψω μια ιστορια που ισως κρυβουν μερικα απο αυτα. Θλιμμενα η λιγοτερο θλιμμενα, χαρουμενα προσωπα, δαχτυλα που παιζουν μεταξυ τους, κινητα που χτυπανε, κουρασμενα ματια ολα εχουν κατι να σου πουν. Αυτη την φορα δεν ειχα και πολυ διαθεση για κατι τετοιο, αλλωστε δεν ειχε πεσει κατι στο οπτικο μου πεδιο. Ξαφνικα στις θεσεις που πολυ προσφατα ειχαν βαλει σε αυτη την σταση, παρατηρω να ‘καθεται’ διπλωμενη, μια φιγουρα ατομου. Με την πρωτη ματια μου φανηκε σαν μια σιλουεττα σκιας σε ερημικο σοκακι, καθως φορουσε απο την κορυφη ως τα νυχια μαυρα. Μαυρο τζην,μαυρο μπουφαν. Ειχε διπλωσει ετσι το κορμι του ετσι ωστε να ακουμπαει το στηθος του πανω στα λεπτα του ποδια,που εμοιαζαν τοσο αδυναμα οπως και ολακερη αυτη η σωματοδομη. Ειχε την οψη ενος χρηστη ναρκωτικων (πρεζακι δηλαδη,για να μη κρυβομαστε...). Ξαφνικα βρισκει την δυναμη και σηκωνεται, ακουμπωντας την πλατη πισω στο σιδερενιο καθισμα. Αυτο που ειδα ηταν ενας νεαρος γυρω στα 25, με μισοκλειστα ματια, και ενα κομματι απο χαρτι στουπωμενο στο ενα του ρουθουνι που φαινοταν να ματωνει.Αυτο το κομματι χαρτι θαρρεις πως περναγε απο τον οισοφαγο και τελειωνε στην καρδια(μηπως στην δικη μου;).Εκει την τρυπουσε η ‘σιδερενια’ αποληξη της.
Ταξιδευε. Το κορμι του φαινοταν να ακολουθει αγνωστη μελωδια και ρυθμο αργο σαν ενας δυνατος αερας να χτυπαει μονο αυτο. Σιγουρα δεν ηταν το καλυτερο θεαμα (και δυστυχως ουτε και το πιο σπανιο) και για καποιες στιγμες ακομα συνεχιζα να τον κοιταω. Ηταν ενα ατομο που συχνα εβλεπα στο ιδιο αυτο μερος (νομιζω και συγκεκριμενη μερα), αλλα αυτη την φορα μου φαινοταν ακομα πιο ταλαιπωρημενο ακομα πιο βυθισμενο σε ενα κοσμο που οι περισσοτεροι αγνοουμε και γυριζουμε την πλατη για πολλους και διαφορους λογους. Δεν ξερω τι με εκανε να προσεγγισω ακομα περισσοτερο κοντα του. Ισως γιατι ενιωσα πως αυτα τα χειλη που τωρα τα εβλεπα να παλλονταν, σαν χειλη μικρου παιδιου που επιμενει να προσπαθει να αρθρωσει τις πρωτες του λεξεις, ειχαν κατι να μου πουν. Ενα μηνυμα που απευθυνοταν σε μενα (αλλα και σε ολη την κοινωνια). Ετσι διακριτικα, οσο πιο πολυ μπορουσα εκεινη την στιγμη, κατευθυνθηκα κοντα. Σταματησα οταν στο αυτι μου εφτασαν τα πρωτα ηχητικα μηνυματα απο αυτον τον αμοιρο. ‘Φωναζε’ «μανα» (ισως και να εβλεπε καπου μεσα του αυτην την μορφη). «Μανα». Εκεινη τη στιγμη συνειδητοποιησα οτι δεν ειχαμε απομεινει πολυ σε αυτη την αιθουσα αναμονης. Συνεχιζα να ακουω «μανα» αρκετες φορες ακομα. Αυτος συνεχιζε να ταλαντευεται σε αυτο το αγνωστο δικο του αερικο.
Στην συνεχεια, τον ακουσα να λεει, «κουραστηκα δεν μπορω αλλο»... «Μανα σε χρειαζομαι, κουραστηκα». Η φωνη του ηταν τρεμαμενη και εβγαινε με δυσκολια, στο αυτι μου ομως εφτανε σαν κραυγη απελπισιας κι οδυνης, σαν ενα καλεσμα ενος προσωπου του οικειου,καλεσμα προς τον ιδιο του τον δημιουργο. «Μανα, ελα κοντα μου θελω να φυγω, δεν μπορω αλλο». Μου εμοιαζε σαν να καλουσε την μητερα του απο τα ουρανια να του δωσει την λυτρωση απο την δικια του, προσωπικη μαστιγα. Απο τα δεσμα που ο ιδιος (πιθανον) να ειχε δεθει και που τωρα ενιωθε τελειως ανικανος να αποδεσμευθει. Μου φανηκε πως δεν μπορουσε αλλο να σηκωνει αυτο το σταυρο και πως ο δικος του γολγοθας ηθελε να τελειωσει συντομα. Προσπαθησα να του μιλησω, να τον ρωτησω αν ειναι καλα αλλα δεν αποκρινοταν. Ειχε συνδεθει με εναν αλλο κοσμο που την γλωσσα ακομα δεν ξερω να μιλω. Τα επομενα λεπτα τον ειδα πιο κινητικο ενω ειχε σταματησει να (παρα)μιλαει. Ειχε ανοιξει τα ματια πιο πολυ, αλλα οχι τελειως, και προσπαθουσε να ριξει μια αναγνωριστικη ματια στον περιβαλλοντα χωρο ενω πιεζε ακομα πιο βαθια μεσα το ματωμενο χαρτινο στουπι στην μυτη του. Λιγα λεπτα, πριν φανει το λεωφωρειο της δικης μου διαδρομης, ειχε πεσει παλι σε αυτον τον ληθαργο, σε αυτην την ημι-χειμερια ναρκη προφεροντας παλι τις ιδιες ακριβως φρασεις, σαν να ζουσα δυο φορες την ιδια (επωδυνη) στιγμη.
Το λεωφορειο μου, ειχε ερθει. Εριξα μια τελευταια ματια και μπηκα μεσα, ενω στο μυαλο μου παιζοταν το ιδιο ακριβως εργο. Πραξη πρωτη και τελευταια. Πρωταγωνιστης ο ιδιος ανθρωπος. Ο ιδιος μονολογος. Ο ιδιος (μοναδικος;) θεατης.
Περασε μια εβδομαδα, οι σκεψεις αυτες εξαφανιστηκαν, αλλαζοντας παραστασεις, και αντικατασταθηκαν με αλλες. Εφτασε κι η ημερα που θα επρεπε να τον δω παλι, οπως και καθε εβδομαδα, καθισμενο η ορθιο, γονατιστο η γυρτο στην κολωνα. Ωστοσο ελειπε. Περασαν και αλλες εβδομαδες, αρκετες μεχρι τωρα.
Στην συνεχεια, τον ακουσα να λεει, «κουραστηκα δεν μπορω αλλο»... «Μανα σε χρειαζομαι, κουραστηκα». Η φωνη του ηταν τρεμαμενη και εβγαινε με δυσκολια, στο αυτι μου ομως εφτανε σαν κραυγη απελπισιας κι οδυνης, σαν ενα καλεσμα ενος προσωπου του οικειου,καλεσμα προς τον ιδιο του τον δημιουργο. «Μανα, ελα κοντα μου θελω να φυγω, δεν μπορω αλλο». Μου εμοιαζε σαν να καλουσε την μητερα του απο τα ουρανια να του δωσει την λυτρωση απο την δικια του, προσωπικη μαστιγα. Απο τα δεσμα που ο ιδιος (πιθανον) να ειχε δεθει και που τωρα ενιωθε τελειως ανικανος να αποδεσμευθει. Μου φανηκε πως δεν μπορουσε αλλο να σηκωνει αυτο το σταυρο και πως ο δικος του γολγοθας ηθελε να τελειωσει συντομα. Προσπαθησα να του μιλησω, να τον ρωτησω αν ειναι καλα αλλα δεν αποκρινοταν. Ειχε συνδεθει με εναν αλλο κοσμο που την γλωσσα ακομα δεν ξερω να μιλω. Τα επομενα λεπτα τον ειδα πιο κινητικο ενω ειχε σταματησει να (παρα)μιλαει. Ειχε ανοιξει τα ματια πιο πολυ, αλλα οχι τελειως, και προσπαθουσε να ριξει μια αναγνωριστικη ματια στον περιβαλλοντα χωρο ενω πιεζε ακομα πιο βαθια μεσα το ματωμενο χαρτινο στουπι στην μυτη του. Λιγα λεπτα, πριν φανει το λεωφωρειο της δικης μου διαδρομης, ειχε πεσει παλι σε αυτον τον ληθαργο, σε αυτην την ημι-χειμερια ναρκη προφεροντας παλι τις ιδιες ακριβως φρασεις, σαν να ζουσα δυο φορες την ιδια (επωδυνη) στιγμη.
Το λεωφορειο μου, ειχε ερθει. Εριξα μια τελευταια ματια και μπηκα μεσα, ενω στο μυαλο μου παιζοταν το ιδιο ακριβως εργο. Πραξη πρωτη και τελευταια. Πρωταγωνιστης ο ιδιος ανθρωπος. Ο ιδιος μονολογος. Ο ιδιος (μοναδικος;) θεατης.
Περασε μια εβδομαδα, οι σκεψεις αυτες εξαφανιστηκαν, αλλαζοντας παραστασεις, και αντικατασταθηκαν με αλλες. Εφτασε κι η ημερα που θα επρεπε να τον δω παλι, οπως και καθε εβδομαδα, καθισμενο η ορθιο, γονατιστο η γυρτο στην κολωνα. Ωστοσο ελειπε. Περασαν και αλλες εβδομαδες, αρκετες μεχρι τωρα.
Σημερα ηταν η μερα που επρεπε να ‘εβγαινε’ στην σκηνη του θεατρου αλλα δεν βγηκε.
Σημερα τον θυμηθηκα ξανα. Δεν ξερω που μπορει να γυρναει αυτο το κουφαρι ανθρωπου, σε ποιους δρομους ουρανιους η επιγειους αλλα ελπιζω να ειναι κοντα σε αυτην την μητερα που τοσο επιμονα καλουσε εκεινη την μερα...
- (σοφός)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
