Ηλεκτρικες ιστοριες vol.2

Επιστροφη στις αναρτησεις, με μια ιστορια που συνεβη πριν καμποσο καιρο και την θεωρω αρκετα ενδιαφερουσα ωστε να την μοιραστω. Ειναι μια ιστορια απο την καθημερινη μου περιπλανηση και χρηση των ΜΜΜ.
Ηταν απογευμα προς βραδυ, γυρω στις 19:00. Επεστρεφα απο την σχολη και κατεβαινα στο σταθμο του ηλεκτρικου στην Αττικη. Κοσμος πολυς, απροσωπες και πολυπροσωπες φιγουρες (αναμεσα τους κι εγω) που τρεχουν να προλαβουν την ζωη τους. Προσεγγιζω την σταση του λεωφoρειου και αναμενω μεσα σε αγνωστους, αγνωστος κι εγω. Ο καιρος ειναι καπως συννεφιασμενος, μουντος και πλησιαζει να βραδιαζει. Φθινοπωρο... Αρχιζω να περπατω πανω κατω μη εχοντας κατι αλλο να κανω. Μερικες φορες μου αρεσει να παρατηρω τα ατομα γυρω μου για λιγες στιγμες ελπιζωντας πως θα αποκαλυψω μια ιστορια που ισως κρυβουν μερικα απο αυτα. Θλιμμενα η λιγοτερο θλιμμενα, χαρουμενα προσωπα, δαχτυλα που παιζουν μεταξυ τους, κινητα που χτυπανε, κουρασμενα ματια ολα εχουν κατι να σου πουν. Αυτη την φορα δεν ειχα και πολυ διαθεση για κατι τετοιο, αλλωστε δεν ειχε πεσει κατι στο οπτικο μου πεδιο. Ξαφνικα στις θεσεις που πολυ προσφατα ειχαν βαλει σε αυτη την σταση, παρατηρω να ‘καθεται’ διπλωμενη, μια φιγουρα ατομου. Με την πρωτη ματια μου φανηκε σαν μια σιλουεττα σκιας σε ερημικο σοκακι, καθως φορουσε απο την κορυφη ως τα νυχια μαυρα. Μαυρο τζην,μαυρο μπουφαν. Ειχε διπλωσει ετσι το κορμι του ετσι ωστε να ακουμπαει το στηθος του πανω στα λεπτα του ποδια,που εμοιαζαν τοσο αδυναμα οπως και ολακερη αυτη η σωματοδομη. Ειχε την οψη ενος χρηστη ναρκωτικων (πρεζακι δηλαδη,για να μη κρυβομαστε...). Ξαφνικα βρισκει την δυναμη και σηκωνεται, ακουμπωντας την πλατη πισω στο σιδερενιο καθισμα. Αυτο που ειδα ηταν ενας νεαρος γυρω στα 25, με μισοκλειστα ματια, και ενα κομματι απο χαρτι στουπωμενο στο ενα του ρουθουνι που φαινοταν να ματωνει.Αυτο το κομματι χαρτι θαρρεις πως περναγε απο τον οισοφαγο και τελειωνε στην καρδια(μηπως στην δικη μου;).Εκει την τρυπουσε η ‘σιδερενια’ αποληξη της.

Ταξιδευε. Το κορμι του φαινοταν να ακολουθει αγνωστη μελωδια και ρυθμο αργο σαν ενας δυνατος αερας να χτυπαει μονο αυτο. Σιγουρα δεν ηταν το καλυτερο θεαμα (και δυστυχως ουτε και το πιο σπανιο) και για καποιες στιγμες ακομα συνεχιζα να τον κοιταω. Ηταν ενα ατομο που συχνα εβλεπα στο ιδιο αυτο μερος (νομιζω και συγκεκριμενη μερα), αλλα αυτη την φορα μου φαινοταν ακομα πιο ταλαιπωρημενο ακομα πιο βυθισμενο σε ενα κοσμο που οι περισσοτεροι αγνοουμε και γυριζουμε την πλατη για πολλους και διαφορους λογους. Δεν ξερω τι με εκανε να προσεγγισω ακομα περισσοτερο κοντα του. Ισως γιατι ενιωσα πως αυτα τα χειλη που τωρα τα εβλεπα να παλλονταν, σαν χειλη μικρου παιδιου που επιμενει να προσπαθει να αρθρωσει τις πρωτες του λεξεις, ειχαν κατι να μου πουν. Ενα μηνυμα που απευθυνοταν σε μενα (αλλα και σε ολη την κοινωνια). Ετσι διακριτικα, οσο πιο πολυ μπορουσα εκεινη την στιγμη, κατευθυνθηκα κοντα. Σταματησα οταν στο αυτι μου εφτασαν τα πρωτα ηχητικα μηνυματα απο αυτον τον αμοιρο. ‘Φωναζε’ «μανα» (ισως και να εβλεπε καπου μεσα του αυτην την μορφη). «Μανα». Εκεινη τη στιγμη συνειδητοποιησα οτι δεν ειχαμε απομεινει πολυ σε αυτη την αιθουσα αναμονης. Συνεχιζα να ακουω «μανα» αρκετες φορες ακομα. Αυτος συνεχιζε να ταλαντευεται σε αυτο το αγνωστο δικο του αερικο.
Στην συνεχεια, τον ακουσα να λεει, «κουραστηκα δεν μπορω αλλο»... «Μανα σε χρειαζομαι, κουραστηκα». Η φωνη του ηταν τρεμαμενη και εβγαινε με δυσκολια, στο αυτι μου ομως εφτανε σαν κραυγη απελπισιας κι οδυνης, σαν ενα καλεσμα ενος προσωπου του οικειου,καλεσμα προς τον ιδιο του τον δημιουργο. «Μανα, ελα κοντα μου θελω να φυγω, δεν μπορω αλλο». Μου εμοιαζε σαν να καλουσε την μητερα του απο τα ουρανια να του δωσει την λυτρωση απο την δικια του, προσωπικη μαστιγα. Απο τα δεσμα που ο ιδιος (πιθανον) να ειχε δεθει και που τωρα ενιωθε τελειως ανικανος να αποδεσμευθει. Μου φανηκε πως δεν μπορουσε αλλο να σηκωνει αυτο το σταυρο και πως ο δικος του γολγοθας ηθελε να τελειωσει συντομα. Προσπαθησα να του μιλησω, να τον ρωτησω αν ειναι καλα αλλα δεν αποκρινοταν. Ειχε συνδεθει με εναν αλλο κοσμο που την γλωσσα ακομα δεν ξερω να μιλω. Τα επομενα λεπτα τον ειδα πιο κινητικο ενω ειχε σταματησει να (παρα)μιλαει. Ειχε ανοιξει τα ματια πιο πολυ, αλλα οχι τελειως, και προσπαθουσε να ριξει μια αναγνωριστικη ματια στον περιβαλλοντα χωρο ενω πιεζε ακομα πιο βαθια μεσα το ματωμενο χαρτινο στουπι στην μυτη του. Λιγα λεπτα, πριν φανει το λεωφωρειο της δικης μου διαδρομης, ειχε πεσει παλι σε αυτον τον ληθαργο, σε αυτην την ημι-χειμερια ναρκη προφεροντας παλι τις ιδιες ακριβως φρασεις, σαν να ζουσα δυο φορες την ιδια (επωδυνη) στιγμη.
Το λεωφορειο μου, ειχε ερθει. Εριξα μια τελευταια ματια και μπηκα μεσα, ενω στο μυαλο μου παιζοταν το ιδιο ακριβως εργο. Πραξη πρωτη και τελευταια. Πρωταγωνιστης ο ιδιος ανθρωπος. Ο ιδιος μονολογος. Ο ιδιος (μοναδικος;) θεατης.
Περασε μια εβδομαδα, οι σκεψεις αυτες εξαφανιστηκαν, αλλαζοντας παραστασεις, και αντικατασταθηκαν με αλλες. Εφτασε κι η ημερα που θα επρεπε να τον δω παλι, οπως και καθε εβδομαδα, καθισμενο η ορθιο, γονατιστο η γυρτο στην κολωνα. Ωστοσο ελειπε. Περασαν και αλλες εβδομαδες, αρκετες μεχρι τωρα.

Σημερα ηταν η μερα που επρεπε να ‘εβγαινε’ στην σκηνη του θεατρου αλλα δεν βγηκε.

Σημερα τον θυμηθηκα ξανα. Δεν ξερω που μπορει να γυρναει αυτο το κουφαρι ανθρωπου, σε ποιους δρομους ουρανιους η επιγειους αλλα ελπιζω να ειναι κοντα σε αυτην την μητερα που τοσο επιμονα καλουσε εκεινη την μερα...

- (σοφός)