Λιγες στιγμες πριν αφεθω σε μια αγκαλια ξεχωριστη. Λιγες στιγμες πριν βρεθω στην αγκαλια του Θεου Υπνου. Λιγες στιγμες πριν, μα το κεφαλι μου νιωθω ακομα οτι ειναι γεματο απο σκεψεις. Αλλοτε σκεψεις περαστικες και αλλοτε σκεψεις που εχουν στοιχειωσει εδω και καιρο το μυαλο μου, κι ομως δεν τις αποβαλλω. Ισως γιατι εχουν γινει πλεον ενα κομματι του κοσμου μου. Οσο περναει το αρμα του χρονου, βυθιζομαι ολο και πιο πολυ σε αυτη την απολυτη ηρεμια αυτου του σκοτεινου δωματιου. Σκοταδι. Ηρεμια, κατι που αποζηταω διακαως ολο κι πιο πολυ το τελευταιο διαστημα. Νιωθω πως κουραστηκα κι ομως ειναι ακομα η αρχη. Αφηνω ενα ζευγος ματια σαν κυματα ησυχης θαλασσας να αποτελεσουν και σημερα την τελευταια εικονα του μυαλου.Ωραια εικονα, με σπρωχνει πιο πολυ στην απεναντι οχθη. Ενα προσωπικο καληνυχτα και κοιμαμαι...Αισθανομαι πως εχω παραδοθει ηδη στον γερο-Μορφεα.
Αρχιζουν οι πρωτοι κυματισμοι ονειρων.
Ξυπνάω. Ξυπναω εντρομος. Φοβισμενος. Ειναι πρωι. Το φως ειναι παλι ο πρωτος επισκεπτης,ισως κι ο μοναδικος, σε αυτο το δωματιο. Αφηνω τα σκεπασματα παραδιπλα κι ακουμπω τα ποδια μου στο πατωμα. Ειναι κρυο, οπως ακριβως το περιμενα,οπως ακριβως ειναι καθε πρωινο ανεξαρτητως εποχης, κι αμεσως με ξυπναει πιο πολυ. Ειμαι μονος σε αυτο το χωρο που δεν ειναι και στις καλυτερες στιγμες του. Απουσια ταξης σε ολα οσα κινουνται η μενουν ακινητα. Σιγα-σιγα συνερχομαι. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη που στεκει απεναντι μου καθε μερα λες και θελει να με πτοησει σε καθε ξεκινημα της. Για μια ασκημια που προσπαθω να κρυψω και δεν ειναι μονο εξωτερικη. Η εσωτερικη ειναι ακομα χειροτερη, επωδυνη, ψυχοφθορα. Κοιταω πιο εντονα τον εαυτο μου στον καθρεπτη. Αγουροξυπνημενος και με ενα δακρυ να κυλαει στο δεξι μου μαγουλο. Σκεφτομαι, ισως ειναι απο το ονειρο απο το οποιο ειχα ξυπνησει πριν προλαβει το ξυπνητηρι. Φοραω ενα λευκο φανελακι και κατω μια, λιγο σκισμενη, πυτζαμα.
Ειμαι 45 χρονων. Κοιταω ξανα το ειδωλο μου στο καθρεπτη, αυτη την φορα πιο εντονα. Εχω λιγο χρονο ακομα, σκεφτομαι. Προσπαθω να διακρινω ακομα πιο βαθια μεσα μου. Μαζι μου ξυπνησε μια αλλοκοτη κι απροσμενη επιθυμια. Δεν ξερω ποιο ηταν το ερεθισμα. Ισως να ηταν αυτο το μουδιασμενο, απο τον χρονο, ειδωλο. Μια επιθυμια να ζησω λιγο ξανα τις στιγμες της ζωης μου μεσα απο τις αναμνησεις που πιστευα οτι εχω κρατησει σε ενα σεντουκι του εγκεφαλου, παραγκωνιασμενες κι ξεχασμενες σε αυτο. Αμεσως, με βλεπω θλιμμενο, κατι μου λειπει σιγουρα. Ειμαι 45 χρονων. Αρχιζω αυτην την ιδιαιτερη περιπλανηση.
Αρχιζουν οι πρωτοι κυματισμοι ονειρων.
Ξυπνάω. Ξυπναω εντρομος. Φοβισμενος. Ειναι πρωι. Το φως ειναι παλι ο πρωτος επισκεπτης,ισως κι ο μοναδικος, σε αυτο το δωματιο. Αφηνω τα σκεπασματα παραδιπλα κι ακουμπω τα ποδια μου στο πατωμα. Ειναι κρυο, οπως ακριβως το περιμενα,οπως ακριβως ειναι καθε πρωινο ανεξαρτητως εποχης, κι αμεσως με ξυπναει πιο πολυ. Ειμαι μονος σε αυτο το χωρο που δεν ειναι και στις καλυτερες στιγμες του. Απουσια ταξης σε ολα οσα κινουνται η μενουν ακινητα. Σιγα-σιγα συνερχομαι. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη που στεκει απεναντι μου καθε μερα λες και θελει να με πτοησει σε καθε ξεκινημα της. Για μια ασκημια που προσπαθω να κρυψω και δεν ειναι μονο εξωτερικη. Η εσωτερικη ειναι ακομα χειροτερη, επωδυνη, ψυχοφθορα. Κοιταω πιο εντονα τον εαυτο μου στον καθρεπτη. Αγουροξυπνημενος και με ενα δακρυ να κυλαει στο δεξι μου μαγουλο. Σκεφτομαι, ισως ειναι απο το ονειρο απο το οποιο ειχα ξυπνησει πριν προλαβει το ξυπνητηρι. Φοραω ενα λευκο φανελακι και κατω μια, λιγο σκισμενη, πυτζαμα.
Ειμαι 45 χρονων. Κοιταω ξανα το ειδωλο μου στο καθρεπτη, αυτη την φορα πιο εντονα. Εχω λιγο χρονο ακομα, σκεφτομαι. Προσπαθω να διακρινω ακομα πιο βαθια μεσα μου. Μαζι μου ξυπνησε μια αλλοκοτη κι απροσμενη επιθυμια. Δεν ξερω ποιο ηταν το ερεθισμα. Ισως να ηταν αυτο το μουδιασμενο, απο τον χρονο, ειδωλο. Μια επιθυμια να ζησω λιγο ξανα τις στιγμες της ζωης μου μεσα απο τις αναμνησεις που πιστευα οτι εχω κρατησει σε ενα σεντουκι του εγκεφαλου, παραγκωνιασμενες κι ξεχασμενες σε αυτο. Αμεσως, με βλεπω θλιμμενο, κατι μου λειπει σιγουρα. Ειμαι 45 χρονων. Αρχιζω αυτην την ιδιαιτερη περιπλανηση.
Σκεφτομαι τα πρωτα παιδικα μου χρονια.
Δεν εχω ομως κατι να θυμαμαι. Λιγα παιχνιδια στις λιγοστες αλανες και μερικα σημαδια απο χτυπηματα που τα εχω ακομα. Αυτο μονο.
Σκεφτομαι, στην συνεχεια, τα σχολικα χρονια. Δημοτικο, γυμνασιο.
Τιποτα. Μαθημα, Διαλλειμμα και παλι απο την αρχη. Οι πρωτες ματιες που εμειναν εκει γιατι φοβηθηκα.
Τιποτα. Μαθημα, Διαλλειμμα και παλι απο την αρχη. Οι πρωτες ματιες που εμειναν εκει γιατι φοβηθηκα.
Στο λυκειο, κατι αρχιζω να θυμαμαι.
Θυμαμαι διαβασμα πολυ. Ωρες ατελειωτες. Βραδια που εμοιαζαν να μην ξημερωνουν ποτε. Σχολειο, φροντιστηριο. Ενας ατερμον κυκλος. Μερικα χαρτια με ενα «αειν αριστευειν» που ποτε δεν ηξερα γιατι μου τα εδιναν αφου ετσι κι αλλιως δεν σημαινε κατι για μενα. Δεν με βοηθησαν καπου. Η πρωτη αποτυχημενη σχεση. Αποχαιρετιστηρια, μερικα μπραβο και... Σβηνουν τα φωτα, κατεβαινει το κεφαλι. Προσπαθεια για κατι ανωτερο. Νοημα;
Τιποτα αλλο...Παει γρηγορα και το λυκειο...
Μετα οι σπουδες. Τα περιβοητα «φοιτητικα χρονια». Εδω ειμαστε, λεω. Ολοι λενε οτι αυτα τα χρονια ειναι τα καλυτερα της ζωης ενος ατομου. Ξενυχτια, αυθορμητες πραξεις, σχεσεις, εμπειριες, φιλιες, εκδρομες, parties, διεκδικησεις μεσα απο πορειες. Τελεια! Γρηγορα ομως, ερχονται οι αναμνησεις ενος ατομου που παλι διαβαζε για να πετυχει κατι που δεν ηξερε τι ηταν ακριβως. Καποιος που προσπαθουσε να βρει νοημα και ευχαριστηση. Ενα ατομο μελαγχολικο , που δεν του περισσευε χαμογελο για κανεναν και για τιποτα. Αλλωστε δεν χαμογελουσε ουτε στον ιδιο του τον εαυτο. Δυσκολος, μονοχνωτος, στριφνος. Δεν με νοιαζει, ελεγα, εχω στοχο, να γινω μεγαλος και τοτε θα βρω την ευτυχια, τοτε θα βρω τα λεφτα τοτε θα παω και τις εκδρομες που δεν πηγα ποτε,τοτε θα αντικρισω τοπια, ηλιοβασιλεματα, πολιτισμους, τοτε θα γνωρισω τα ατομα που δεν βρηκα ποτε το θαρρος να τα πλησιασω,να τους μιλησω, τοτε θα γνωρισω την γυναικα που θα βλεπω διπλα μου μεχρι τα βαθια γεραματα. Ωραια εχω σχεδιο. Ελεγα...
Καμια λοιπον ευχαριστη αναμνηση και απο τα φοιτητικα χρονια... Κανενας αγωνας, κανενα πτυχιο ζωης ακομα.
Κι ο χρονος κυλα. Δεν το αισθανομαστε συχνα. Αλλες φορες τον ξεχναμε και τον θυμομαστε μονο την πρωτοχρονια.’Παει ο παλιος ο χρονος’... Αυτο θυμαμαι παντα γιατι μαζι με αυτο το τραγουδι προσπαθουσα να κανω μια ανασκοπηση της χρονιας. Κατεληγα στο αλλη μια χαμενη χρονια...Γιατι ο χρονος δεν μπορει να περιμενει. Γιατι ο χρονος δεν μπορει να περιμενει ατομα που εχουν γυρισει πλατη στη ζωη. Δεν μπορει να τους αλλαξει κοσμοθεωριες και δεν μπορει να τους αλλαξει τροπο σκεψης. Δεν μπορει να κανει τα ατομα να χαιρονται καθε στιγμη και να ειναι αισιοδοξα, να χαμογελουν και να μην χανουν καθε ευκαιρια που συναντουν. Δεν μπορω να τους κανει να διεκδικουν ονειρα, τον δικο τους μυθο. Δυστυχως δεν μπορει...Δυστυχως δεν μπορεσε και για μενα.
Κι να’μαι λοιπον εγω στο αναμνησιακο μου πισωγυρισμα. Τωρα γυρω στα 30. Μετα απο πολλα τιποτα.
Κι να’μαι λοιπον εγω στο αναμνησιακο μου πισωγυρισμα. Τωρα γυρω στα 30. Μετα απο πολλα τιποτα.
Τιποτα, τιποτα, τιποτα...Παντρευομαι μα μετα απο μερικα χρονια χωριζω. Ηθελα να ασχοληθω με μια καριερα που τελικα δεν ηρθε ποτε (αν και βγαζω πολλα χρηματα και εχω αποκτησει περιουσια αξιοζηλευτη...), που κατερρευσε γιατι ισως δεν στηριζοταν σε κατι στερεο, συνεχες , γιατι δεν αξιοποιησα ποτε οσα μου ετυχαν. Γιατι ισως δεν παλεψα οσο μπορουσα. Γιατι συνεχιζα να γυρναω την πλατη στην ζωη, γιατι δεν μπορεσα να αδραξω την στιγμη...
Τιποτα.
Κ τωρα τι; Τωρα ειμαι 45 χρονων. Εχω πτυχια μα καθολου ευτυχια... Διαβασα πολλα βιβλια, μα οχι το βιβλιο της ζωης. Καταλαβα αργα, ισως, πως η ζωη θελει θαρρος και τολμη, κατι που ποτε δεν ειχα. Θελει χαμογελο και να εχεις...balls (αν δεν εχεις πλατες).
Τι εχω ζησει τελικα μεχρι εδω; Ισως το τιποτα να μην ειναι η πιο σωστη απαντηση αλλα και το κατι δεν με γεμιζει περισσοτερο. Κενο...Δεν με κανει να ειμαι ικανοποιημενος. Ειμαι πια 45 χρονων. Το προσωπο μου ειναι ακομα πιο θλιμμενο αυτη τη στιγμη. Το βλεπω στον καθρεπτη...Αυτη η αναπαντεχη εξελιξη με κανει να δακρυζω απο τα νευρα μου...Μου ερχεται να σπασω αυτον τον καθρεπτη που στεκει αταραχος μπροστα μου, οχι γιατι βρεθηκε μπροστα μου σημερα, αλλα γιατι δεν ειχε βρεθει μπροστα μου τοτε οταν ημουν 10,15,20 χρονων...Τοτε ισως να ηταν καλυτερα. Τοτε ισως να ειχα απαλλαγει απο τον Αλλο...Απο αυτο που ειμαι τωρα. Απο τον Αλλο που παντα νικουσε στις αναμετρησεις. Σε φιλιες, δουλειες, αγαπες... Στον Αλλο που δεν τολμουσε, που ηταν εσωστρεφης κι συγκρατημενος, που δεν μπορουσε να αφεθει στην ευτυχια και εχανε. Απο τον Αλλο που φτιαχνω για να ριξω τις ευθυνες και να δικαιολογησω πραξεις που εκανα η που δεν εκανα. Ισως παλι να υπηρχαν πολλοι ‘καθρεπτες’ αλλα να μην μπορεσα να τους δω τοτε, παρα μονο αυτο το πρωινο. Να μην μπορεσα να διακρινω τι γινοταν μεσα μου, τι επρεπε να κανω και οτι υπαρχουν τελικα πραγματα και ατομα σε αυτον τον τοπο που αξιζει να τους αφιερωσεις μια στιγμη αν οχι μια ζωη.
Κ ομως δεν ειναι αργα. Ακομα και τωρα, σκεφτομαι, δεν ειναι αργα για τιποτα αρκει να το πιστεψω. Εχω πολλα να δωσω κι ηρθε η στιγμη. Ακομα και τωρα. Να διεκδικησω...Να ζησω...
Ακουω καποιο θορυβο. Η εικονα γινεται ολο και πιο θολη. Ξεμακραινει. Χανεται. Ξυπναω. Ξυπναω εντρομος. Φοβισμενος. Ειναι πρωι. Το φως ειναι παλι ο πρωτος επισκεπτης,ισως κι ο μοναδικος, σε αυτο το δωματιο. Αφηνω τα σκεπασματα παραδιπλα και ακουμπω τα ποδια μου στο πατωμα του δωματιου. Ειναι κρυο, οπως ακριβως το περιμενα,οπως ακριβως ειναι καθε πρωινο ανεξαρτητως εποχης, κι αμεσως με ξυπναει πιο πολυ. Ειμαι μονος σε αυτο το χωρο που δεν ειναι και στις καλυτερες στιγμες του. Απουσια ταξης σε ολα οσα κινουνται η μενουν ακινητα. Σιγα σιγα συνερχομαι. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη που στεκει απεναντι μου καθε μερα λες και θελει να με πτοησει σε καθε ξεκινημα της. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη και με βλεπω.
Ειμαι 20 χρονων και τιποτα δεν πρεπει να με πτοησει...Ειμαι ετοιμος να κανω τα ονειρα μου πραγματικοτητα...Ειμαι ετοιμος. Χαμογελαω και σκεφτομαι ξανα το ζευγος των ματιων...Πρωτη σκεψη, νεα ημερα...Ζωη...Διεκδικω, ονειρευομαι...Προσπαθω...Ζω.
Τι εχω ζησει τελικα μεχρι εδω; Ισως το τιποτα να μην ειναι η πιο σωστη απαντηση αλλα και το κατι δεν με γεμιζει περισσοτερο. Κενο...Δεν με κανει να ειμαι ικανοποιημενος. Ειμαι πια 45 χρονων. Το προσωπο μου ειναι ακομα πιο θλιμμενο αυτη τη στιγμη. Το βλεπω στον καθρεπτη...Αυτη η αναπαντεχη εξελιξη με κανει να δακρυζω απο τα νευρα μου...Μου ερχεται να σπασω αυτον τον καθρεπτη που στεκει αταραχος μπροστα μου, οχι γιατι βρεθηκε μπροστα μου σημερα, αλλα γιατι δεν ειχε βρεθει μπροστα μου τοτε οταν ημουν 10,15,20 χρονων...Τοτε ισως να ηταν καλυτερα. Τοτε ισως να ειχα απαλλαγει απο τον Αλλο...Απο αυτο που ειμαι τωρα. Απο τον Αλλο που παντα νικουσε στις αναμετρησεις. Σε φιλιες, δουλειες, αγαπες... Στον Αλλο που δεν τολμουσε, που ηταν εσωστρεφης κι συγκρατημενος, που δεν μπορουσε να αφεθει στην ευτυχια και εχανε. Απο τον Αλλο που φτιαχνω για να ριξω τις ευθυνες και να δικαιολογησω πραξεις που εκανα η που δεν εκανα. Ισως παλι να υπηρχαν πολλοι ‘καθρεπτες’ αλλα να μην μπορεσα να τους δω τοτε, παρα μονο αυτο το πρωινο. Να μην μπορεσα να διακρινω τι γινοταν μεσα μου, τι επρεπε να κανω και οτι υπαρχουν τελικα πραγματα και ατομα σε αυτον τον τοπο που αξιζει να τους αφιερωσεις μια στιγμη αν οχι μια ζωη.
Κ ομως δεν ειναι αργα. Ακομα και τωρα, σκεφτομαι, δεν ειναι αργα για τιποτα αρκει να το πιστεψω. Εχω πολλα να δωσω κι ηρθε η στιγμη. Ακομα και τωρα. Να διεκδικησω...Να ζησω...
Ακουω καποιο θορυβο. Η εικονα γινεται ολο και πιο θολη. Ξεμακραινει. Χανεται. Ξυπναω. Ξυπναω εντρομος. Φοβισμενος. Ειναι πρωι. Το φως ειναι παλι ο πρωτος επισκεπτης,ισως κι ο μοναδικος, σε αυτο το δωματιο. Αφηνω τα σκεπασματα παραδιπλα και ακουμπω τα ποδια μου στο πατωμα του δωματιου. Ειναι κρυο, οπως ακριβως το περιμενα,οπως ακριβως ειναι καθε πρωινο ανεξαρτητως εποχης, κι αμεσως με ξυπναει πιο πολυ. Ειμαι μονος σε αυτο το χωρο που δεν ειναι και στις καλυτερες στιγμες του. Απουσια ταξης σε ολα οσα κινουνται η μενουν ακινητα. Σιγα σιγα συνερχομαι. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη που στεκει απεναντι μου καθε μερα λες και θελει να με πτοησει σε καθε ξεκινημα της. Κοιταω το ειδωλο μου στον καθρεπτη και με βλεπω.
Ειμαι 20 χρονων και τιποτα δεν πρεπει να με πτοησει...Ειμαι ετοιμος να κανω τα ονειρα μου πραγματικοτητα...Ειμαι ετοιμος. Χαμογελαω και σκεφτομαι ξανα το ζευγος των ματιων...Πρωτη σκεψη, νεα ημερα...Ζωη...Διεκδικω, ονειρευομαι...Προσπαθω...Ζω.
Σκεψου το λιγο...
- (σοφός)
- (σοφός)
17 σχόλια:
Καποτε μιλαγαμε για το Θεο. Ψαχναμε, καλυτερα, για το Θεο. Τον ψαχναμε στην εκκλησια και τους''αρχηγους'' της, Τον ψαχναμε στα λαθη και τις παραληψεις.. Ποτε ομως εν σκεφτηκαμε οτι μπορει να βρισκεται διπλα μας.. Ηταν εκει.. Μπορει να μην μιλουσε αλλα ηταν εκει..
Ενα πολυ μεγαλο ευχαριστω που μας διδασκεις συνεχεια αυτο που εν μπορουμε να κανουμε.
Σου ευχομαι λοιπον καλημερα,
και ελπιζω να μπορεσεις να διωξεις μακρυα ολα οσα σε πονουν,και να κρατησεις μοναχα τα ομορφα...
Ευχομαι να μαι εκει,σε μια γωνια,
να σε κοιταζω οταν χαμογελας σε καθε στιγμη που περνα,σου κλεινει το ματι και χανεται.....
Καλημερα φιλε μου
geo12
Den kserw th idiaitero exei ayto to keimemo sou alla me ekane na niwsw kath polh idiaitero kai na me xipnisei.Den thimamai an exw diabasi kati analogo poy na nioso etsi.Eyxaristw pou egines o kathreptis mou.
δε ξερω τι ακριβως θελω να γραψω ...το σιγουρο ειναι οτι θελω να αποδειξω πως σε διαβασα κ εγω..ξερεις ειναι περιεργο να διαπιστωνεις οτι καπου υπαρχει καποιος αγνωστος με ομοιους προβληματισμους ενω ταυτοχρονα οι φιλοι ,οι γνωστοι ,οι διπλανοι σου μοιαζουν τοσο απομακρυσμενοι απ αυτους κ πιστευεις οτι θα παρξηγηθεις εαν τους εκφρασεις!λαθος ατομα ?ισως....λαθος σκεψεις? ισως...το προηγουμενο σχολιο με προλαβε αλλα μολις τελειωσα το post σου το κειμενο μετετραπηκε σε μια μορφη που μου εμοιαζε!ναι εγινες κ ο δικος μ καθρεφτης!περιεγραψες ολος τους συμβιβασμους αυτης της ζωης αλλα κ την θεληση(δεν ειμαι σιγουρη για την προσπαθεια)να "πεταξεις" ρε γαμωτο!!!!!!!!!απο την αλλη μπορεις να σκεφτεσαι (λεω εγω τουλαχιστον στον εαυτο μ )τις ωραιες στιγμες κ να μην "παραπονιεσαι"!κ οντως ειναι πολλες ..ειναι ομως διαχρονικο το αιτημα του ανθρωπου για ουρανο!για ενα μικρο κομματι του τουλαχιστον...λοιπον θα χαρακτηρισω κ παλι τα λογια σου "κλεμμενα"!!!!!!αυτη τη φορα απο την ψυχη μου ομως...
ααααα ελπιζω να εχεις καταλαβει το ταλεντο σου κ οτι αυτο σε φερνει ενα βημα πιο κοντα στο να "πεταξεις"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Καλή προσπάθεια αλλά εχω σταματήσει να σκέφτομαι....
Κάποιος μου είπε να μπω σε αυτό το blog,να δω κάτι διαφορετικό.Γενικά δεν είμαι τόσο blog fan.Το δικό σας παιδιά είναι πολύ καλο.Όλοι δίνετε κάτι ωραίο.Όσο για εσένα σοφέ,δεν έχω λόγια.ισως είμαι από τα άτομα που ξύπνησαν μέσα από αυτό.Άλλαξα μέσα από αυτό.Καλή συνέχεια παιδια!!!!!
Νομιζω ηρθε η ωρα να απαντησω σε καθενα απο εσας που με (υπερ)τιματε...
Σχόλιο 1: Δεν εχω ζησει πολλα ουτε εχω τις γνωσεις εκεινες που θα μπορεσουν να με μετατρεψουν σε δασκαλο, ιδιαιτερα στα ατομα που κανω παρεα που ουσιαστικα αυτα με διδασκουν.Γι'άυτο ειμαι τυχερος, ακομα και αν μερικες φορες τους απογοητευω.Οπως ισως αυτη την περιοδο.
Σχολιο 2: Ελπιζω να καταλαβες τι ηταν η «εμπνευση» μου γι'αυτο το κειμενο. Ειμαι σιγουρος πως ναι. Μια μελαγχολικη Δευτερα, αν θυμαμαι καλα, στην πραγματική red μαζι με τον ψηλο(αλλη πηγη εμπνευσης). Ισως εσεις οι δυο(αλλα κι ολα τα αλλα λογια που μου εχετε ολοι σας πει κατα καιρους και εχω κρατησει μεσα μου) γραψατε αυτο που μετεφερα εδω και διαβασατε. Πολλα απο τα ομορφα τα εχω ηδη διπλα μου. Το χαμογελο θα ερθει μαζι με ολα αυτα...Κι εσυ θα εισαι μερος αυτου (αλλα κ οι υπολοιποι) κι οχι σε μια γωνια...
Σχολιο 3:Οταν ξεκινουσαμε αυτο το ιστολογιο, ελπιζαμε πως θα πιασει τοπο...Ελπιζω να επιασε τοπο στην περιπτωση σου και να «ξυπνησες» οντως...
Σχολιο 4: Για σε αγαπητη, δεν ξερω τι ακριβως να γραψω. Ειμαι σιγουρος οτι καπου σε αυτη την πολη υπαρχουν διαφορα ατομα που σκεφτονται και ενεργουν με το ιδιο τροπο με εμας...Δυστυχως εμεις δεν εχουμε την θεληση να «πεταξουμε» και να γνωρισουμε. Μεσω αυτων των ατομων μπορουμε να ξεφυγουμε απο το εδαφος. Μπορει να ειναι φιλοι μας η κατι περισσοτερο. Κοιταξε γυρω σου και θα βρεις πολλα. Δεν πιστευω οτι εχω ταλεντο. Ταλεντο για μενα ειναι να μπορεις να κανεις τους αλλους να «πετουν». Κι αυτο δεν νομιζω πως το εχω.
Σχολιο 5: Δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως εννοεις. Υπαρχουν πολλες ερμηνειες που μπορω να δωσω αλλα φθανω μεχρι εκει...Υποθετω πως πολλα ατομα θελουν να σταματησουν να σκεφτονται εστω και για λιγες στιγμες αλλα δεν το καταφερνουν...Εσενα δεν ξερω αν ειναι θετικη η αρνητικη αυτη η παυση.
Σχολιο 6: Χαιρομαι που σε διαβαζω τοσο ενθουσιασμενο για αυτη μας την προσπαθεια, μεινε να δεις την συνεχεια.
Τελος, θελω να σε ευχαριστησω ολους ξεχωριστα για ολα σας τα λογια.
Ευχαριστω πολυ.Καλη συνεχεια να εχουμε....
-(σοφός)
δεν εχουμε τη θεληση να πεταξουμε??????????????????τωρα με απογοητευεις!!!!!!!!!!!οχι μονο τη θεληση εχουμε αλλα ειναι αναγκη μας επιτακτικη μαλιστα-γι αυτο κ τυραννιομαστε!ομωσ φοβομαστε η !!!!ντρεπομαστε!!!! (τον πληθυντικο το δανειζομαι απο εσενα δε ξερω αν ισχυει) φιλοι βοηθοι κατα την απογειωση?μμμμμ....θα ηταν ιδανικο αλλα για μενα η συγκεκριμενη προσπαθεια ειναι μοναχικη!κ αυο δεν ειναι απαραιτητα αρνητικο .
εχε λιγη περισσοτερη αυτοπεποιθηση.....εσυ τη δικαιουσαι! ! !
η του σχολιου 4
Ισως δεν το διατυπωσα σωστα.Με το "εμας" δεν μιλουσα για σενα.Δεν εννοουσα οτι δεν εχεις την θεληση εσυ. Ειλικρινα,κ με συγχωρεις γι'αυτο, ηταν λαθος μου. Αλλα γενικα σε πολλα ατομα(κ σε μενα μερικες φορες) δεν διακρινω αυτη τη θεληση(εξου κ το εμεις).Το οτι φοβαμαστε η ντρεπομαστε, δεν σημαινει οτι η δυναμη μας ειναι μικρη;( η οτι ετσι νιωθουμε;). Εγω αυτη την δυναμη την λεω κ θεληση...Δεν ειναι αρνητικο ενα μοναχικο μονοπατι, αντιθετως κρυβει μαγεια μα και πολλους περισσοτερους κινδυνους γι'αυτο αν επιλεξεις κατι τετοιο να προσεχεις...
-(σοφός)
Απλα με εκανες να φοβηθω...Δεν ξερω αν αυτο ειναι καλο ή κακο...Το μονο που ξερω ειναι οτι αναδυθηκαν απο μεσα μου πολλες αναμνησεις...Μονο αυτο...Σε ευχαριστω...
Να'σαι καλα...Και μην φοβασαι.
-(σοφός)
Μπορεις να σταματησεις να φοβασαι μονο οταν σε βοηθησει καποιος που αγαπας και σε αγαπαει αληθινα...Σε ευχαριστω παντως για την προτροπη...
Εμένα πάντως με έκανες να αισθανθώ τυχερός. Διότι από 4-5 ετών κιόλας είχα ένα πράμα στο μυαλό μου, δεν ξέρω ποιός μου τό'πε ή μου τό'βαλε εκει μέσα αλλά ξέρω πως με αυτό ως γνώμονα ζω μια ζωή γεμάτη. Είναι κοινοτοπία ίσως αλλά είναι τόσο αληθινό....
Ποτέ δεν θα μετανιώσεις για κάτι που έκανες χωρίς να βλάψεις κάποιον. Πάντοτε θα μετανιώνεις για ό,τι σου δόθηκε η ευκαιρία να κάνεις αλλά δεν τόλμησες.
@περιπετών
"Πάντοτε θα μετανιώνεις για ό,τι σου δόθηκε η ευκαιρία να κάνεις αλλά δεν τόλμησες"
Κρατάω αυτή σου την φράση για να σου απαντήσω.Γιατί ουσιαστικά αυτή η φράση ήταν στο μυαλό μου όταν έγραφα τούτο το κείμενο.
Αν καταφέρνεις να ακολουθείς τα όσα λες,είναι πολύ θετικό.
Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο σου...
Λίγες μέρες μετά την αποτύπωση της σκέψης σου έκλεισα τα σαράντα.
Το είδωλο μου στον καθρέφτη, με αποστρέφει από καιρό. Μου δείχνει όσα κανείς δε βλέπει και δεν είναι ρυτίδες.
Τα στολίδια που μου βάζω, ό,τι και στα δεκαοχτώ, μολύβι στα μάτια και κραγιόν. Δε θα βάλω ποτέ τίποτα άλλο.Το αποφάσισα νωρίς,
όταν ένοιωσα πως είμαι ταξιδιώτης. Τί φτιασίδια να βάλεις στη φάτσα σου στο κύλησμα του χρόνου?
Αυτά η ζωή στα βάζει, κάθε φορά σ` ένα σταθμό. Τη λάμψη που δίνει ο έρωτας, το βλέμμα της σοφίας, τη διαστροφή της ηδονής, τις ρυτίδες της γνώσης ,την ώχρα της θλίψης,το γέλιο της χαράς,την πνοή της αντίδρασης, το άσπρο του αγώνα...
Οι αναμνήσεις ξεκινούν απ` την αρχή της παιδικής ζωής μου. Ταινίες στη μνήμη γίνοται,έντονες, δυνατές. Συχνά τις παρακολουθώ, να βγάλω νοήματα. Κάθε φορά αλλοιώτικα από τ` άλλα της πρώτης ή τελευταίας προβολής.Κοινός όμως ο άξονας στο σκηνοθέτη, το ταξίδι.
Λέγανε πως είμαι έξυπνη κι ήξερα πως βαριέμαι. Η πείνα του μυαλού κι ο Οιστρίωνας της νιότης, βοήθησαν να σπουδάσω. Αλλιώς απ` τους πολλούς. Με πείνα και στερήσεις, σε δύσκολα μέρη, ξένα, ξένους πολιτισμούς κι άγνωστα πολιτεύματα. Μου δωσαν νούμερο, δεν είχα όνομα εκεί. Μιλούσα τη γλώσσα τους, γλώσσα τραχειά, φθόγκους σκληρούς, σκλαβιάς κι επανάστασης οι λέξεις. Δύσκολα έμεινα στους νόμους τους, παρέβηκα πολλούς, για να φωνάξω σε ό,τι ήταν φασισμός και ανελευθερία. Γνώρισα και τη φυλακή γι` αυτό, να μάθω στην υποταγή. Έμαθα άμυνα σε τέτοιες υποθέσεις, μα όχι πειθαρχία.
Ερωτεύτηκα πολύ, έκανα φίλους από πολλά κράτη, άγνωστα ακόμη και σε χάρτη. Χόρεψα,τραγούδησα και γέλασα μαζί τους. Με σύστησαν στον
κόσμο και στους πολιτισμούς τους.
Έλληνες τους απέφευγα, με ντρόπιαζαν συχνά με υστεροβουλές και πράξεις. Γονείς και συγγενείς σπάνια έβλεπα, δε γύρναγα συχνά στον τόπο μου. Μάθαινα πιο πολλά αλλού και θύμωνα γι` αυτό που με ώθησαν να ζήσω, σε τέτοιο τόπο άγριο για μένα. Ασχέτως αν ήταν επιλογή μου.Κατηγορούσα μέσα μου την αδιαφορία και τη συναίνεση τους,στις αποφάσεις μου των 18. Κινδύνεψα πολλές φορές για να επιβιώσω, δεν είχαν λεφτά να με στηρίξουν. Έβρισκα λύσεις απίθανες να ζήσω, σε κράτος που απαγόρευε δουλειά να κάνεις άλλη, εκτός της φοίτησης.
Ήρθε η ώρα της επιστροφής.Είχα χτίσει το γίγνεσθαι μου εκεί,έμαθαν τ` όνομα μου, με φώναζαν μ` αυτό. Δεν ήθελα να φύγω.
Διάλεξα ό,σα με πλούτισαν και γύρισα πίσω, στη χώρα τούτη. Έπρεπε να δουλέψω πια, να δώσω όσα μου έδωσαν σε ύλη οι γονείς και πιο πολλά ακόμη.Δεν το κατάφερα ποτέ κι αλήθεια, δε με νοιάζει.
Ποτέ δεν προσαρμόστηκα στη χώρα που γεννήθηκα.Ποτέ πριν φύγω, ποτέ μετά το γυρισμό. Στόχο τον πλούτο δεν είχα εγώ, ούτε ξεπούλημα του ήθους και της σκέψης. Είδος αξιοθέατου είμαι γι` αυτό στον κλάδο που ανήκω.
Δουλεύω σωστά,με απαίτηση,με πάθος και μεράκι,άπειρες ώρες, όπου ορίζουν οι προύχοντες
του τόπου,αφού δεν ξεπουλιέμαι. Ελάχιστες οι απολαβές. Μοναδική ελευθερία έχω μόνο στην επιλογή του τόπου διαμονής και
εργασίας. Άλλο δικαίωμα επιλογής δεν έχω, δεν μπήκα σε συνάφι.
Υλικά κέρδη ανύπαρκατα,
άνθρωποι στα πηγάδια της μνήμης,
έρωτες ολίγοι και κατ` επιλογήν. Τους επιλέγω αλλόκοτους, να μη φοβούνται όταν βλέπουν το μέσα μου. Πολλοί σκιάζονται, θέλουν να φύγουν εξ` αρχής, μα όλοι ζητάν να μείνουν, για του έρωτα την πράξη. Ανοίγονται και ζουν, ό,τι δεν μπόρεσαν στου "είναι τους τα πρέπει".
Εγώ απόμακρη, δεν αγαπώ, δε με μάθανε να τους αγαπώ κι ας χαιδεύω γλυκά την ύπαρξη αντρός,όσο καμία άλλη. Ανέπτυξα τις αισθήσεις μου ν` αντισταθμίσω άλλα...
Ταξιδευτής είμαι της ζωής και τέτοιος θα απομείνω. Πληγές έχω άφθονες, που τώρα πια τις δείχνω. Δοκιμάζω όσους φανούν, να δουν τις αντοχές τους. Αν έχουν όρεξη για ταξίδεμα, ας είναι συνοδοιπόροι, να μάθουν και να μάθω ό,σο αντέξουμε.
Αυτή είναι η όψη μου στα 40.Αυτό το χρώμα έδωσαν τα λίγα μου τα πτυχία, τα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης για να γίνω "σπουδαία", και της ζωής όπου φοιτώ παντοτινά.
Όνειρα, όσο παράδοξο κι αν σου φανεί, κάνω ακόμη.Δεν έχουν σχέση με τον πλούτο. Δεν με αφορούν οι βίλες και τ` αμάξια. Να ξαναφύγω θέλω απ` το λιμό της πατρίδας,μα όχι σε δυτικούς πολιτισμούς...,
να πάρω και να δώσω.
Να φύγω για πάντα.Και φυσικά θα γίνει. Σ` αυτό μοιάζω στη νιότη μου, στο πείσμα.
Η αγάπη αν μου λείπει? Ψέματα θα ναι να πω όχι. Δεν τα κατάφερνα εκεί. Δεν άξιζα? Δεν ξέρω. Μα πάλι
υπάρχει άνθρωπος να μην αξίζει αγάπη?
Προσπάθησα κατά καιρούς πολύ να την κερδίσω, αλλά είχα άλυτα πολλά,
με μένα. Παιδιά δεν θέλησα να κάνω, το γάμο απεχθάνομαι και για σύντροφο...Πως να τον βρεις με τούτες τις απόψεις?
Δύσκολο ήταν στα 20, φαντάσου στα 40...
Αυτή είμαι στα σαράντα. Όχι ευτυχής,με κάτοπτρο χειρότερο του
δικού σου ίσως. Μα παραμένω ταξιδευτής. Ελπίζω, ονειρεύομαι και θέλω, θέλω πολλά να ζήσω.Για τίποτα δεν μετάνοιωσα κι ούτε θα
μετανοιώσω για όσα λάθη έρχονται. Μαθητευτής είμαι απ` τη ζωή.
Για να σου πω την αλήθεια,δεν ήξερα πως και τι να σου απαντήσω.Διάβασα και ξαναδιάβασα αυτή την εξομολόγηση σου και είδα ότι παρόλο που έχεις μια αρκετά έντονη ζωή, απαιτείς κι αλλό από αυτή.'Όχι όμως από αλαζονεία, αλλά από θέληση και από την δίψα για την ολοκλήρωση του μεγαλύτερου ταξιδιού απ'όλα τα άλλα.Του ταξιδιού της ζωής.Σε ευχαριστώ ιδιαίτερα για το σχόλιο σου.Ήταν πολύ ξεχωριστό για μένα.Ελπίζω να παραμείνεις ταξιδευτής,μαθητευτής απ'τή ζωή.
Εγώ σ` ευχαριστώ. Ποτέ δεν μου είχα
αφηγηθεί τη ζωή μου.
Δημοσίευση σχολίου