γαμησε τα

Προς το παρον δε θα υιοθετησω τη πρακτικη του αγαπητου geo12-εβδομαδιαιο posting-, και θα συνεχισω να po(u)staro με βαση εμπειριες-βιωματα οχι (μονο) δικα μου, σε (α)τακτες χρονικες στιγμες. Η καταγραφη τους ομως, εξελισσεται σε μια ανοητη και ανιαρη διαδικασια αν περιοριστει στην απλη περιγραφη και εν επεκταθει στην αναζητηση των ουσιαστικων συνθηκων και αιτιασεων..

[Παντα ειχα ενα προβλημα να προλογιζω αυτα που θα κανω ή θα πω, και σε αρκετες περιπτωσεις αυτα που θα γραψω..]

Το κακο -ενα απο τα πολλα, καλυτερα..- με το ανθρωπινο μυαλο ειναι οτι (επι)τασσει καθε βιολογικη και διανοητικη διαδικασια του ανθρωπου υπερ του προσωπικου συμφεροντος. Οσο και αν θελουμε να φανουμε ή -καλυτερα- να αυτοπροσδιοριζομαστε ως ανιδιοτελη οντα,η ιδια η φυση ερχεται να μας διαψευσει και να μας (απο)γοητευσει χτυπωντας το ''καμπανακι'' της αυτοσυντηρησης και της επιβιωσης οταν το χρηζουν οι περιστασεις. Δυστυχως, σε δυο διαφορετικες, ''κρισιμες'' στιγμες, λειτουργησα οπως ακριβως μού επεβαλε αυτη η κακια φυση και νομιζω καταφερα να απογοητευσω...

Ηταν τοτε,που το τηλεφωνο χυπησε λιγο πριν τις 6 το πρωι, και μια ομιλια το πολυ ενος λεπτου μας εσυρε στην πρωτευουσα..

Ηταν τοτε,που εν πιστευα στα ματια μου οταν ειδα το χλωμο της προσωπο να μην θελει να επανελθει στη φυσιολογικη ροη των πραγματων και να επιμενει να παραμενει παγωμενο σε περασμενες στιγμες..

Ηταν τοτε, που ακομα και τα παραμορφωμενα μας ειδωλλα απο τους καθρεφτες ενιωθαν εγκλωβισμενα πισω απο σεντονια και προκαταληψεις..

Ηταν τοτε, που εν ηξερα τί να της πω και τί να κανω για να μαλακωσω τον πονο..

Ηταν τοτε, που εν απολαυσε την αγαπημενη της θεα..

Ηταν τοτε, που μαυρες, ''μασκοφορες'' φιγουρες ετρεχαν πανικοβλητες να αποδειξουν λιγη απο την ''αγαπη'' τους..

Ηταν τοτε, που δακρυσα γιατι δακρυσε και που θυμωσα με το θυμο της..

Ηταν τοτε, που ελεγα οτι την καταλαβαινω ενω ηξερα οτι εν προκειται να την καταλαβω ποτε..

Ηταν τοτε, που την εβλεπα να κοιμαται και την ακουγα να (παρα)μιλαει..

Ηταν τοτε, που εν ηξερα τί να της πω και τί να κανω για να μαλακωσω τον πονο..

Ναι..ηταν τοτε, που διαβασα οτι πνιγεται και εν επεσα να τη σωσω...

ντελιριο ειπαν..

Σε ολες τις παραπανω στιγμες,νομιζω πως θα μπορουσα να ανταποκριθω. Θα μπορουσα ισως να επωμιστω λιγο απο τον πονο της και να καταφερω να ελαφρυνω το μαρμαρινο της σταυρο.. Αντιθετα,ομως, κλειστηκα στο ''καβουκι'' του εαυτουλη μου και (ψευτο)προστατευθηκα απο τις παραπλευρες απωλειες..(ωραια τα καταφερες κουτε!!!) .

Επειδη ειμαι πολυ εγωιστης, εν θα καταφερω να μοιραστω -προς το παρον τουλαχιστον- την αλλη,τη δευτερη ''κρισιμη'' στιγμη που βασιλεψε το ενστικτο και καταφερε να απογοητευσει αγαπημενα προσωπα..

Εν καταλαβατε, ε ? Εν πειραζει, θα καταλαβει αυτη... (..ελπιζω!)

φοιτητης