Ίσως πάω ενάντια...

Αληθεια,γιατι καθομαι αυτη την στιγμη μπροστα στην οθονη του η/υ; Ηταν αλλη μια μερα, σχεδον, οπως ολες οι αλλες. Μολις τελειωσαν οι διαδικασιες που καθοριζουν και προσδιοριζουν τον δικο μου ορισμο της καθημερινοτητας , της ρουτινας μου...
Αληθεια, περιμενω να γραψω κατι διαφορετικο αποψε; Κατι που ισως να διανθισει το χωρο αυτο του ιστολογιου; Προφανως οχι. Η διαυγεια του μυαλου μου(;) εχει περιοριστει, αν οχι εξαφανιστει. Ειναι απο τις στιγμες που θελω απλα να ξαπλωσω στο κρεβατι μου να πω,πως λιγο-πολυ, τα καταφερα και σημερα, να ξεγελασω τον εαυτο μου, να χαθω στα ονειρα μου, στις υποθεσεις μου, στα λογια που ειπα και σε αυτα που δεν ειπα, στα λαθη μου , στις θυμησες μου. Παρ’ολα αυτα στεκομαι μπροστα σε αυτη την οθονη. Ισως γιατι θεωρω το γραψιμο μια διαδικασια ιερη, μια συνεχη διαδικασια αυτοπαρατηρησης, πολυ ξεχωριστη για μενα. Μια ατερμονη αναδιφηση στα δαιδαλωδη και συναμα κρυφα κι αβατα σημεια του μυαλου μου και της εσωστρεφους προσωπικοτητας μου.
Τωρα ειναι η στιγμη που μυριζω την ιδιαιτερη αυτη μυρωδια της βροχης. Εβρεξε πριν λιγο. Ο αερας μυριζει θλιψη και μελαγχολια αποψε για μενα. Η βροχη εφερε μαζι της εικονες, λογια, αναμνησεις, τις οποιες επλεξε μαζι με τις σταγονες της, και υστερα αφου τις αποχαιρετησε, τις αφησε να πεσουν ευλαβικα στην γη και να αναπαραγουν ενα απο τους πιο αγαπημενους μου ηχους. Ενα τραγουδι που θαρρω στα αυτια μου φτανει γλυκο ασμα μιας θεας που με καλει να μην απαρνηθω ονειρα αλλα να κανω τα παντα για αυτα. Να προσπαθησω και να μην αφησω τιποτα αλλο πια στην, αλλη θεα, τυχη. Ετσι μου ελεγε χαρακτηριστικα ενας φιλος. Σου εχω απολυτη εμπιστοσυνη, στο μονο που δεν σε εμπιστευομαι ειναι αν θα καταφερεις να κρατησεις την ευτυχια, στον αν καταφερεις να την βρεις και να την κρατησεις...Στο αν καταφερεις να βρεις τον δρομο προς αυτην...Αυτα τα λογια θυμαμαι μεσα στα αλλα αποψε...Αυτα τα λογια αντηχουν μεσα στο μυαλο μου...Σε ακουω φιλε...Σε ακουω ξανα να το επαναλαμβανεις. Αλλα...

Η νυχτα κανει ακομα πιο μυστηριακο αυτο το τοπιο, αυτη την στιγμη. Ριχνει απλοχερα το πεπλο της,με ταξιδευει ακομα πιο μακρια. Σε μερη που θα ηθελα να παω αλλα δεν μπορω. Σε μερη που ηθελα να ειμαι αλλα δεν εχω την δυναμη ή τα μεσα. Γιατι ακομα κι αυτο το τοσο απλο θελει αυτη την ανεξηγητη δυναμη. Θελει θαρρος...Αυτη ριχνει το πεπλο της, κι εγω σαλευω στο σκοταδι του δωματιου μου, αφουγκραζομαι τους ηχους της βροχης και φευγω απο αυτο το κουφαρι...Σιγα-σιγα, εκει οπου δεν υπαρχουν νομοι, φοβοι και αδυναμιες.
Απομακρυνομαι, αυτο ειναι ισως το τελος σε αυτο το λογυδριο.Σκορπιες λεξεις ισως χωρις νοημα και ουσια. Δεν ξερω καν αν υπαρχει μια αλληλουχια. Ενας λογικος ειρμος, μια βαση πανω στην οποια αρχισα, συνεχισα και θα τελειωσω. Ισως πηγα εναντια...Ισως αυτο να ειναι το τελος...

-(Σοφός)